دروغ در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

:*و به [[اهل کتاب]] [[وعده]] [[دروغ]] می‌دادند که اگر بر ضد [[مسلمانان]][[ جنگ]] کنند، به کمک آنان می‌آیند: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نَافَقُوا يَقُولُونَ لِإِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ مَعَكُمْ وَلَا نُطِيعُ فِيكُمْ أَحَدًا أَبَدًا وَإِنْ قُوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّكُمْ}}<ref>«آیا به کسانی ننگریسته‌ای که دورویی می‌کنند، به برادران کافر خود از اهل کتاب می‌گویند: اگر شما را بیرون راندند ما نیز با شما بیرون خواهیم آمد و هیچ‌گاه به زیان شما از هیچ کس فرمان نمی‌بریم و اگر با شما جنگ شود به شما یاری خواهیم رساند» سوره حشر، آیه ۱۱.</ref>؛

*ولی [[قرآن]] همه این ادعاها و سخنان را [[دروغ]] و [[خدا]] را [[گواه]] بر این [[دروغگویی]] می‌خواند: {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ}}<ref>«و خداوند گواهی می‌دهد که آنان دروغگویند» سوره توبه، آیه ۱۰۷؛ نیز سوره حشر، آیه ۱۱.</ref>؛ {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَكَاذِبُونَ}}<ref>«و خداوند گواهی می‌دهد که منافقان، سخت دروغگویند» سوره منافقون، آیه ۱.</ref>.

*در [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ جَاءُوا بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ}}<ref>«کسانی که [به یکی از همسران پیامبر] آن دروغ  را (وارد) آوردند دسته‌ای از شمایند» سوره نور، آیه ۱۱.</ref> نیز [[قرآن]] از [[دروغ بزرگ]] عده‌ای از [[مسلمانان]] در مورد یکی از [[همسران پیامبر]]{{صل}}[[ سخن]] می‌گوید. برخی مراد از [[دروغگویان]] در این [[آیه]] را [[حسان بن ثابت]]، مسطح و حمنه بنت جحش و به سرکردگی [[عبدالله بن اُبی]] دانسته‌اند که به ناروا [[عایشه]] را به [[عمل ناشایست]] متهم کردند<ref>جامع البیان، ج۱۸، ص۱۱۷-۱۱۸؛ مجمع البیان، ج۷، ص۲۳۰؛ الدرالمنثور، ج۵، ص۳۰.</ref>؛ اما برخی دیگر مصداق [[آیه]] را خود [[عایشه]] دانسته‌اند که این [[ادعای دروغ]] را در مورد [[ماریه قبطیه]] یاد کرد<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۹۹؛ نورالثقلین، ج۳، ص۵۸۱؛ الصافی، ج۳، ص۴۲۳.</ref>.  

*در [[آیه]] {{متن قرآن|وَمِنْهُمْ مَنْ عَاهَدَ اللَّهَ لَئِنْ آتَانَا مِنْ فَضْلِهِ لَنَصَّدَّقَنَّ وَلَنَكُونَنَّ مِنَ الصَّالِحِينَ}}<ref>«و از ایشان کسانی هستند که با خداوند پیمان بستند که اگر از بخشش خود به ما ارزانی دارد ما بی‌چون و چرا زکات خواهیم داد و بی‌گمان از شایستگان خواهیم بود» سوره توبه، آیه ۷۵.</ref> نیز از [[وعده]] [[دروغ]] برخی [[مسلمانان]] یاد می‌کند. به دیده برخی [[مفسران]]، این [[آیه]] درباره مردی به نام [[بلتعة بن حاطب]] یا [[ثعلبة بن حاطب]] نازل شد که [[عهد]] کرد اگر [[خدا]] او را بی‌نیاز کند، از [[اموال]] خود در [[راه خدا]][[ انفاق]] می‌کند <ref>التبیان، ج۵، ص۲۶۲؛ مجمع البیان، ج۵، ص۹۳؛ تفسیر قرطبی، ج۵، ص۲۶۷. </ref>؛ اما پس از [[بی‌نیازی]] به [[پیمان]] خود [[وفا]] نکرد: {{متن قرآن|فَلَمَّا آتَاهُمْ مِنْ فَضْلِهِ بَخِلُوا بِهِ وَتَوَلَّوْا وَهُمْ مُعْرِضُونَ فَأَعْقَبَهُمْ نِفَاقًا... بِمَا أَخْلَفُوا اللَّهَ مَا وَعَدُوهُ وَبِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ}}<ref>«و چون (خداوند) از بخشش خود به آنان ارزانی داشت تنگ‌چشمی ورزیدند و با رویگردانی بازگشتند آنگاه به کیفر شکستن پیمانی که با خداوند بسته بودند و دروغی که می‌گفتند (خداوند) تا روزی که به لقای او برسند دورویی را در دل‌هایشان بر جای نهاد» سوره توبه، آیه ۷۶-۷۷.</ref>.