آیه اکمال دین: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[ابن ابی حاتم رازی]] از [[مفسرین]] [[اهل سنت]] در [[کتاب]] "[[تفسیر القرآن العظیم (کتاب)|تفسیر القرآن العظیم]]" و [[سیوطی]] در [[تفسیر]] "[[الدر المنثور]]" نیز این [[روایت]] را ذکر کرده‌اند <ref>تفسیر القرآن العظیم، ج۴، ص۱۱۷۲؛ الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸.</ref>. در "شواهد التنزیل" این دو [[روایت]] نیز ذکر شده است: به اسناد خود از [[حذیفة بن یمان]] [[نقل]] می‌کند: این [[آیه]] در مورد [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} است. وقتی [[آیه]] نازل شد، [[پیامبر]]{{صل}} دنبال او فرستاد. سپس دستش را بلند کرده و فرمود: {{متن حدیث|مَنْ‏ كُنْتُ‏ مَوْلَاهُ‏ فَعَلِيٌ‏ مَوْلَاهُ‏ اللَّهُمَ‏ وَالِ‏ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ}}. [[عبدالله بن أبی أوفی]] گوید: در روز [[غدیر خم]] از [[رسول الله]]{{صل}} شنیدم که این [[آیه]] را قرائت می‌کند و دست [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} را بلند نمود و فرمود: "[[آگاه]] باشید که هرکس که من مولای او هستم، [[علی]] مولای اوست... خداوندا، تو [[شاهد]] باش" <ref>شواهد التنزیل، ج۱، ص۲۵۲ و ج۲، ص۳۹۱.</ref><ref>[[مهوش السادات علوی|علوی، مهوش السادات]]؛ [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص ۷۱ - ۷۲.</ref>.

*هر [[دین]] و آئینی، هرچه [[قدر]] در [[دستورات]] خود پیشرفته باشد و برنامه‌های آن متعالی باشد، مادامی‌که [[حافظ]] و نگهبانی نداشته باشد که [[شایسته]] بتواند آن برنامه‌ها را [[حفظ]] و [[اجرا]] کند، در معرض زوال خواهد بود. پس برای [[حفظ دین]]، شخصیتی [[شایسته]] لازم است؛ از این روی، تا هنگامی‌که [[رسول خدا]]{{صل}} زنده بودند، نگهبانی و [[پاسداری از دین]] صورت می‌گرفت، ولی [[کافران]] به یک نقطه [[امید]] بسته بودند و آن نابودی [[دین]] با رفتن [[رسول خدا]]{{صل}} بود؛ چرا که او [[فرزند]] و [[جانشینی]] ندارد. در [[روز غدیر]]، با اعلان عمومی‌جانشینی [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که در دید [[عامه]] [[مردم]]، [[شخصیت]] او [[تالی]] تلو [[رسول خدا]]{{صل}} بود، همه امیدهای [[کافران]] [[ناامید]] شد<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۱۲۱-۱۲۲.</ref>.

*در [[شأن نزول]] [[آیه]]، دو قول است: [[شیعه]] بر این [[باور]] است که این [[آیه]] در روز ۱۸ ذی‌الحجه سال ۱۰ [[هجری]]، هنگام برگشت از [[حجة‌الوداع]] نازل شده است، ولی [[اهل سنت]]، [[شأن نزول]] این [[آیه]] را روز نه ذی‌الحجة (روز [[عرفه]])[[سال]] ۱۰ [[هجری]] می‌دانند.

*[[علامه امینی]] در [[کتاب الغدیر]]، ۱۶ نفر از بزرگان [[اهل سنت]]، مانند: [[محمد بن جریر]]، [[طبری]]، [[حاکم نیشابوری]]، [[حاکم حسکانی]]، [[سبط ابن جوزی]]، [[ابن کثیر دمشقی]]، [[خطیب بغدادی]]<ref>تاریخ بغداد، ج۸، ص۲۹۰.</ref>، [[ابن عساکر]]<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج۲، ح۵۷۵-۵۷۸ و ۵۸۵.</ref> و [[جلال‌الدین سیوطی]] یاد می‌کند که در کتاب‌هایشان، [[شأن نزول]] [[آیه]] را ۱۸ ذی‌الحجه می‌دانند. [[روایات]] اینان به چهار نفر از [[صحابه]] برمی‌گردد: [[ابوسعید خدری]]، [[ابوهریره]]، [[زید بن ارقم]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]].