توقف جنگ صفین: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[وقعة صفین (کتاب)|وقعة صفین]]- به [[نقل]] از [[ابراهیم]] بن اشتر، پس از ذکر [[نامه]] [[معاویه]] به [[امام]]{{ع}}-: پس [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} به [[معاویه]] نوشت: "از [[بنده]] [[خدا]]، [[علی]] [[امیر مؤمنان]] به معاویة بن [[ابی سفیان]]. اما بعد؛ [[برترین]] کاری که [[انسان]] خود را به آن مشغول می‌کند، [[پیروی]] از شیوه‌ای است که با آن، کارش [[نیک]] گردد، از فضیلتش [[بهره]] گیرد، و از [[زشتی]] آن برکنار مانَد. همانا [[ستم]] و باطلگرایی، شخص را در [[دین]] و [[دنیا]] فرومایه می‌نمایند و نزد کسی که آنچه [[خدا]] به او وانهاده بی‌نیازش ساخته، چنان عیوبش را [[آشکار]] می‌کنند که هیچ‌گونه چاره‌اندیشی‌اش، او را بی‌نیاز نمی‌کند. پس از [[دنیا]] برحذر باش، که همانا در هیچ چیزش که بدان دست یافته‌ای، [[شادمانی]] نیست. و به [[راستی]]، دریافته‌ای که نمی‌توانی آنچه را از دست رفتنش مقدر است، به دست آری. گروهی خواستارِ چیزی به ناحق شدند و آن را به [[خدای تعالی]] نسبت دادند و [[خداوند]]، ایشان را [[دروغگو]] خواند و بهره‌ای کم نصیبشان فرمود و سپس به عذابی سخت دچارشان کرد. پس [[پروا]] کن از روزی که هر کس سرانجام کارش را ستوده ساخته‌باشد، در آن‌روز مورد [[غبطه]] است و هر کس زمامش را به‌شیطان وا نهاده‌و با او نستیزیده‌باشد، [[پشیمانی]] می‌کشد که چرا [[دنیا]] او را فریفت و او به آن [[دل]] بست. آن‌گاه مرا به [[حکم]] [[قرآن]] فرا خوانده‌ای و تو خود، خوب می‌دانی که [[اهل قرآن]] نیستی و [[حکم]] آن را نمی‌خواهی؛ و خداست آن که از او [[یاری]] می‌توان خواست. ما [[حکم]] [[قرآن]] را پذیرفتیم و این نه به آن معناست که [[دعوت]] تو را قبول کرده باشیم. و هرکس به [[حکم]] [[قرآن]] [[خشنود]] نشود، در بیراهه‌ای [[ناپیدا]] کرانه افتاده است"<ref>[[وقعة صفین (کتاب)|وقعة صفین]]، ص ۴۹۳.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۴۴۹-۴۵۵.</ref>.

==گفتار [[امام]]{{ع}} در [[نکوهش]] یارانش‌==

{{صفین}}