نبوت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

نبوت در نهج البلاغه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۴ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۸:۳۶

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۴ ژوئن ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'تعالیم اسلامی' به 'تعالیم اسلامی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۰۵۸

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-*[[اعتقاد]] به [[نبوت]] از مهم‌ترین اصول [[ادیان الهی]] به‌شمار می‌رود. [[رسول]]، معلمی است برای [[بشر]] که حقایق را از غیر [[بشر]] دریافته است و [[بندگان]] را به [[پرستش]] و [[اطاعت]] از [[خداوند]] [[دعوت]] می‌کند. در [[تعالیم]] [[اسلامی]]، [[پیامبران]] هم بیدارگران [[جامعه]] هستند و هم [[مصلحان]] آن؛ هم آموزگاران معارف‌اند و هم‌برپادارندگان [[عدالت]]. [[اطاعت]] از [[پیامبران]] در امتداد اقرار به [[یگانگی خداوند]] به‌شمار می‌آید و [[بندگی]] [[خداوند]] در [[اطاعت]] از فرستادگان او تحقق می‌یابد و [[سرپیچی]] از [[فرمان]] [[پیامبران]] به [[شرک]] در [[عبودیت]] می‌انجامد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 819.</ref>.
+*[[اعتقاد]] به [[نبوت]] از مهم‌ترین اصول [[ادیان الهی]] به‌شمار می‌رود. [[رسول]]، معلمی است برای [[بشر]] که حقایق را از غیر [[بشر]] دریافته است و [[بندگان]] را به [[پرستش]] و [[اطاعت]] از [[خداوند]] [[دعوت]] می‌کند. در [[تعالیم اسلامی]]، [[پیامبران]] هم بیدارگران [[جامعه]] هستند و هم [[مصلحان]] آن؛ هم آموزگاران معارف‌اند و هم‌برپادارندگان [[عدالت]]. [[اطاعت]] از [[پیامبران]] در امتداد اقرار به [[یگانگی خداوند]] به‌شمار می‌آید و [[بندگی]] [[خداوند]] در [[اطاعت]] از فرستادگان او تحقق می‌یابد و [[سرپیچی]] از [[فرمان]] [[پیامبران]] به [[شرک]] در [[عبودیت]] می‌انجامد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 819.</ref>.
 *در [[اسلام]]، اقرار به دو اصل [[توحید]] و [[نبوت]] (شهادتین) دروازه ورود به این [[دین]] آسمانی است و چنان ارزشی دارد که بدون آن هیچ عملی پذیرفته نیست. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: و گواهی می‌دهیم که خدایی نیست جز [[خدای یکتا]]، نه شریکی دارد و نه همتایی؛ و گواهی می‌دهیم که [[حضرت محمد]] {{صل}} [[بنده]] و فرستاده اوست. این دو گواهی (شهادتین) گفتار را بالا می‌برند و [[کردار]] و عمل را به پیشگاه [[خدا]] می‌رسانند. ترازویی که این دو گواهی را در آن نهند سبک نباشد و اگر بردارند با چیز دیگری سنگین نشود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۱۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 819.</ref>.