بحث:انتظار منفی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*این دیدگاه [[انحرافی]] از [[انتظار]]، [[قیام]] و [[انقلاب مهدی]] را صرفاً ماهیتی انفجاری می‌داند و [[معتقد]] است هرگاه [[صلاح]] به نقطۀ صفر برسد، [[حق]] و [[حقیقت]] هیچ طرفداری نداشته باشد، [[باطل]]، یکه‌تاز میدان گردد، جز نیرویی [[باطل]] نیروبی [[حکومت]] نکند، فرد صالحی در [[جهان]] یافت نشود، این انفجار رخ می‌دهد و دست [[غیب]] برای [[نجات]] [[حقیقت]] از آستین بیرون می‌آید. بنابراین هر اصلاحی محکوم است، زیرا هر [[اصلاح]] یک نقطۀ روشن است و تا در صحنۀ اجتماع نقطۀ روشنی هست دست [[غیب]] ظاهر نمی‌شود. برعکس هرگناه، [[فساد]]، [[ظلم]]، [[تبعیض]]، حق‌کشی و [[پلیدی]] چون مقدمۀ [[اصلاح]] کلی است و انفجار را قریب الوقوع می‌کند رواست، چرا که [[هدف‌ها]] وسیله‌های [[نامشروع]] را [[مشروع]] می‌کنند. پس [[بهترین]] [[کمک]] به [[تسریع در ظهور]] و [[بهترین]] شکل [[انتظار]]، [[ترویج]] و اشاعۀ [[فساد]] است. یقیناً طرفداران این دیدگاه، به [[مصلحان]] و [[مجاهدان]] و [[آمران به معروف]] و [[ناهیان از منکر]]؛ با نوعی [[بغض]] و [[عداوت]] می‌نگرند؛ زیرا آنان را از تأخیراندازان [[ظهور]] و [[قیام مهدی]] {{ع}} می‌شمارند. برعکس، اگر خود هم اهل [[گناه]] نباشند در عمق ضمیر و [[اندیشه]] خود با نوعی [[رضایت]] به [[گناهکاران]] و عاملان [[فساد]] می‌نگرند، زیرا اینان [[مقدمات ظهور]] را فراهم می‌نمایند<ref>ر.ک. مطهری، مرتضی، قیام و انقلاب مهدی{{ع}}، ص ۶۳ – ۶۲.</ref>. این سلب [[مسئولیت]] نسبت به همۀ شرارت‌ها و بدی‌های موجود در [[جامعه]]، همان برداشتی است که در طول سالیان متمادی در ذهن [[مردم]] [[مسلمان]] وارد کرده اند<ref>ر.ک. حسینی خامنه‌ای، سید علی، ما منتظریم، ص۱۵۷:بیانات در خطبه‌های نماز جمعه، ۱۲/۱/۱۳۶۷.</ref>.

*بدیهی است اینگونه [[انتظار]]، عاملی است برای توجیه [[ستم‌ها]]، [[فسادها]]، حق‌کُشی‌ها، [[بی‌عدالتی‌ها]]، [[مسئولیت‌گریزی]] و مسئولیت‌ستیزی و پشت کردن به [[انسان]] و [[بشریت]] و البته بسط [[استبداد]] و فقدان بهره‌گیری از [[اختیار]] و [[آزادی]]<ref>ر.ک. لک‌زایی، شریف، آزادی انتظار و آموزه مهدویت،ص؟؟؟.</ref>. این [[انتظار]]، ویرانگر اسارت‌آفرین، ظلم‌پذیر، فلج‌کننده، بی‌تحرک، سلطه‌بخش، بی‌هدف، مروج بی‌بند و باری و نوعی "[[اباحی‌گری]]"  است<ref>ر.ک. هرنجی، منصور، انتظار و وظایف منتظران، ص ۱۰.</ref> چون در این نگرش، انسان‌های [[منتظر]]، جز [[انتظار]] [[صلح]] و [[عدالت]]، وظیفۀ دیگری ندارند و [[بهترین]] مساعدت در فراهم شدن [[شرایط ظهور]]، [[ترویج]] و اشاعۀ [[فساد]] است! و این [[تفسیر]] از [[انتظار]] با [[موازین]] و آموزه‌های [[دین اسلام]] و [[روح]] [[انتظار]] [[انقلاب مهدی]] {{ع}} [[سازگاری]] ندارد و نتیجۀ آن تعطیلی [[حدود الهی]] است<ref>ر.ک. مرتضی، مطهری، قیام و انقلاب مهدی{{ع}} از دیگاه فلسفه تاریخ، چ ۵، ص۶۱‌- ۶۷‌؛ کوثری، ابراهیم، انتظار و وظایف منتظران، ص ۸؛ طهماسبی بلداجی، اصغر و مرادی، فاطمه، قرآن و سبک زندگی مهدوی، ص؟؟؟.</ref>، در حالی که اگر [[انسان]] به ضمیر خود نگاهی بیندازد بر تحرک و تلاش خود در تحقق و [[تأسیس دولت]] [[صالح]] و [[عادل]] [[مهدوی]] [[حکم]] خواهد کرد. اگر قرار بر آن بود که جامع، انسانی بی هیچ کار و تلاشی و زحمتی دارای دولتی [[صالح]] و [[عادل]] می‌‌شد، چرا این مسأله از ابتدای [[خلقت]] رخ نداد تا [[انسان]] به ناچار این همه درد و [[رنج]] را بر دوش نمی‌کشید<ref>ر.ک. لک‌زایی، شریف، آزادی انتظار و آموزه مهدویت،ص؟؟؟.</ref>.

*بنابراین، [[انتظار منفی]] که برداشت سطحی و عافیت طلبانه از [[مهدویت]]<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقربان، ج۹، ص۳۵۷، ۳۶۶؛ طهماسبی بلداجی، اصغر و مرادی، فاطمه، قرآن و سبک زندگی مهدوی، ص؟؟؟</ref> و به معنای دست روی دست گذاشتن و [[منتظر ظهور]] [[مصلح]] ماندن است؛ اسارت‌آفرین، ظلم‌پذیر، فلج‌کننده، بی‌تحرک، سلطه‌بخش، مخرب و مروج بی‌بند و باری و نوعی "[[اباحی‌گری]]" است<ref>ر.ک. هرنجی، منصور، انتظار و وظایف منتظران، ص ۱۰.</ref> که با [[موازین]] و آموزه‌های [[دین اسلام]] و [[روح]] [[انتظار]] [[انقلاب مهدی]] {{ع}} [[سازگاری]] ندارد و نتیجۀ آن تعطیلی [[حدود الهی]] است<ref>ر.ک. مرتضی، مطهری، قیام و انقلاب مهدی{{ع}} از دیگاه فلسفه تاریخ، چ ۵، ص۶۱‌- ۶۷‌؛ کوثری، ابراهیم، انتظار و وظایف منتظران، ص ۸؛ طهماسبی بلداجی، اصغر و مرادی، فاطمه، قرآن و سبک زندگی مهدوی،ص؟؟؟.</ref>.