نبوت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*نکته بسیار مهم در مباحث مربوط به [[نبوت]]، به‌ویژه [[نبوت خاصه]]، توجه به [[جایگاه]] بی‌مانند [[امام علی]] {{ع}} در [[تبیین]] جوانب این بحث است. هیچ‌کس مانند ایشان، با [[آخرین سفیر]] [[الهی]] محشور نبوده است. [[دانشمندان]] [[فریقین]] تصریح کرده‌اند که آن [[حضرت]] نخستین [[مسلمان]] و [[مؤمن]] به [[رسول خدا]] {{صل}} و همواره در طول [[رسالت]]، مصاحب و مدافع خستگی‌ناپذیر [[پیامبر]] {{صل}} بود و از ابتدای [[رسالت]] تا پایان آن به‌عنوان برادر و [[جانشین پیامبر]] اکرم {{صل}} معرفی شده است<ref>{{متن حدیث|وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِی مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ( صلی‏الله‏علیه‏وآله  )بِالْقَرَابَةِ الْقَرِیبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصِیصَةِ وَضَعَنِی فِی حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ یَضُمُّنِی إِلَی صَدْرِهِ وَ یَکْنُفُنِی فِی فِرَاشِهِ وَ یُمِسُّنِی جَسَدَهُ وَ یُشِمُّنِی عَرْفَهُ وَ کَانَ یَمْضَغُ الشَّیْ‏ءَ ثُمَّ یُلْقِمُنِیهِ وَ مَا وَجَدَ لِی کَذْبَةً فِی قَوْلٍ وَ لَا خَطْلَةً فِی فِعْلٍ وَ لَقَدْ قَرَنَ اللَّهُ بِهِ ( صلی‏الله‏علیه‏وآله  )مِنْ لَدُنْ أَنْ کَانَ فَطِیماً أَعْظَمَ مَلَکٍ مِنْ مَلَائِکَتِهِ یَسْلُکُ بِهِ طَرِیقَ الْمَکَارِمِ وَ مَحَاسِنَ أَخْلَاقِ الْعَالَمِ لَیْلَهُ وَ نَهَارَهُ وَ لَقَدْ کُنْتُ أَتَّبِعُهُ اتِّبَاعَ الْفَصِیلِ أَثَرَ أُمِّهِ یَرْفَعُ لِی فِی کُلِّ یَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ یَأْمُرُنِی بِالِاقْتِدَاءِ بِهِ وَ لَقَدْ کَانَ یُجَاوِرُ فِی کُلِّ سَنَةٍ بِحِرَاءَ فَأَرَاهُ وَ لَا یَرَاهُ غَیْرِی وَ لَمْ یَجْمَعْ بَیْتٌ وَاحِدٌ یَوْمَئِذٍ فِی الْإِسْلَامِ غَیْرَ رَسُولِ اللَّهِ ( صلی‏الله‏علیه‏وآله  )وَ خَدِیجَةَ وَ أَنَا ثَالِثُهُمَا أَرَی نُورَ الْوَحْیِ وَ الرِّسَالَةِ وَ أَشُمُّ رِیحَ النُّبُوَّةِ وَ لَقَدْ سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّیْطَانِ حِینَ نَزَلَ الْوَحْیُ عَلَیْهِ ( صلی‏الله‏علیه‏وآله  )فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا هَذِهِ الرَّنَّةُ فَقَالَ هَذَا الشَّیْطَانُ قَدْ أَیِسَ مِنْ عِبَادَتِهِ إِنَّکَ تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَ تَرَی مَا أَرَی إِلَّا أَنَّکَ لَسْتَ بِنَبِیٍّ وَ لَکِنَّکَ لَوَزِیرٌ وَ إِنَّکَ لَعَلَی خَیْرٍ وَ لَقَدْ کُنْتُ مَعَهُ ( صلی‏الله‏علیه‏وآله  )لَمَّا أَتَاهُ الْمَلَأُ مِنْ قُرَیْشٍ فَقَالُوا لَهُ یَا مُحَمَّدُ إِنَّکَ قَدِ ادَّعَیْتَ عَظِیماً لَمْ یَدَّعِهِ آبَاؤُکَ وَ لَا أَحَدٌ مِنْ بَیْتِکَ وَ نَحْنُ نَسْأَلُکَ أَمْراً إِنْ أَنْتَ أَجَبْتَنَا إِلَیْهِ وَ أَرَیْتَنَاهُ عَلِمْنَا أَنَّکَ نَبِیٌّ وَ رَسُولٌ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ عَلِمْنَا أَنَّکَ سَاحِرٌ کَذَّاب}}؛ نهج البلاغه، خطبه ١٩٢و نامه ۴۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 819.</ref>.

*[[انسان‌ها]] نسبت به بسیاری از مسائل مهم و حیاتی مربوط به [[آفرینش]] خود و سایر مخلوقات، دچار [[غفلت]] یا جهالت‌اند. از این‌رو بدون تذکار و [[تعلیم]] نمی‌توانند به همه حقایق لازم برای کمال و [[سعادت]] خویش دست یابند. دو ویژگی [[فراموشی]] و [[جهل]]، [[انسان‌ها]] را [[نیازمند]] مذکر و معلم می‌کند. [[خداوند متعال]] این [[نیاز]] [[بشر]] را با [[بعثت پیامبران]]، به [[بهترین]] شکل تأمین کرده است. از این‌رو [[ارسال پیامبران]]، [[نعمت]] و [[لطف]] [[پروردگار]] نسبت به [[بندگان]] است. بر این اساس، [[دانشمندان]] [[مسلمان]]، [[برهان لطف]] را برای [[ضرورت]] وجود [[انبیا]] اقامه کرده‌اند. این موضوع در برخی عبارات [[نهج البلاغه]] مورد اشاره قرار گرفته است که تحت دو عنوان زیر بررسی می‌شود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 820.</ref>.

===غفلت‌پذیری [[عقل]] [[آدمی]] و [[نیاز]] او به رسولی بیدارکننده===