نصب الهی امام در دوران امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایشان در سخنی دیگر،[[ امامت]] و [[رهبری اهل بیت]]{{عم}} و [[لزوم اطاعت]] و [[پیروی]] از آنها را [[اراده]] و [[دستور خداوند]] خوانده، آن را موجب برقراری [[نظم اجتماعی]] و دوری از [[تفرقه]] دانسته است<ref>ر.ک: احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج علی اهل اللجاج، نشر مرتضی، ج۱، ص۹۹؛ ر.ک: احمد بن ابی‌طاهر، بلاغات النساء، ص۲۸؛ محمد بن جریر طبری، دلائل الامامه، ص۱۱۳، محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۲۴۸.</ref>.

از نکات برجسته در [[زندگی]] کوتاه [[حضرت زهرا]]{{س}} بعد از [[رحلت]] [[پدر]] گرامی‌اش، [[حمایت]] قاطعانه او از [[امامت]] و [[خلافت]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} (هرچند او در آن زمان، [[خلیفه]] منتخب [[مردم]] نبود) می‌باشد. ایشان با قبول صدمات و [[تحمل]] مصیبت‌های جانسوز تا آخرین لحظات [[عمر]] شریفش،[[ دست]] از [[دفاع]] و [[یاری امام]] خود برنداشت و از راه‌های مختلف، [[اعتراض]] خود به جریان [[سقیفه]] را اعلام نمود. این امر نشان می‌دهد که [[حضرت]]، به هیچ‌وجه به [[خلافت]] [[خلیفه]] منتخب در جریان [[سقیفه]] [[اعتقادی]] نداشت. این مطلب در کنار سخنان نقل‌شده از ایشان درباره [[الهی]] بودن [[گزینش]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}}، دیدگاه این بانوی با [[کرامت]] را نسبت به [[نفی]] [[انتخاب مردمی]] [[خلیفه]] و [[الهی]] بودن این [[جایگاه]] روشن‌تر می‌سازد. به سخن دیگر، هر چند اعتراضات [[صدیقه]] [[طاهره]] نسبت به جریان [[حاکم]]، به [[تنهایی]] دلالتی بر [[الهی]] بودن [[منصب]] [[خلافت]] و [[امامت]] ندارد؛ اما تأییدی بر سخنان ایشان در موضوع [[امامت الهی]] است و انتساب چنین باوری را به [[حضرت]] تقویت می‌نماید.