بحث:مالک اشتر نخعی: تفاوت میان نسخه‌ها

مالک بر ابقای [[ابو موسی]] در [[حکومت]] [[کوفه]] نظر داشت. [[علی]]{{ع}} نیز با آن که از اعماق [[اندیشه]] [[ابو موسی]] [[آگاهی]] داشت و به ابقای او نظر نداشت، نظر مالک را پذیرفت. مالک، قبل از آغاز [[جنگ جمل]] و در هنگامی که [[ابو موسی]]، [[مردم]] را از [[همراهی]] با [[علی]]{{ع}} باز می‌داشت، به [[کوفه]] رفت و [[ابو موسی]] را- که [[علی]]{{ع}} او را [[عزل]] کرده بود- از [[کوفه]] بیرون کرد و [[مردم]] را برای [[حمایت]] از مولا{{ع}} و [[همراهی]] در [[نبرد]] علیه جملیان، [[بسیج]] کرد. نقش وی در [[جنگ جمل]]، شگرف و تعیین‌کننده بود و [[فرماندهی]] جناح راست [[سپاه]] را به عهده داشت. در آویختن او با [[عبد الله بن زبیر]] در این [[جنگ]]، مشهور است. مالک، پس از [[جنگ جمل]]، فرماندار جزیره (مناطقی میان بین دجله و [[فرات]]) شد. این منطقه به سرزمین [[شام]]، حوزه [[حکومتی]] [[معاویه]]، نزدیک بود. [[علی]]{{ع}} قبل از آغاز [[جنگ]] صِفین، مالک را فرا خواند. مالک در [[جنگ]] صِفین، در آغاز، [[فرماندهی]] طلایه [[سپاه]] را به عهده داشت که طلایه [[سپاه معاویه]] را درهم [[شکست]]. همچنین، آن هنگام که [[سپاهیان]] [[معاویه]] مسیر [[آب]] را بر روی [[سپاهیان]] [[امام]]{{ع}} بستند، مالک، نقش تعیین‌کننده‌ای در آزاد سازی آب‌راه داشت.

[[شکست]] [[دشمن]]، قطعی بود. [[ستم]]، نَفَس‌های پایانی را می‌کشید. شور [[پیروزی]] در چشمان مالک، برق می‌زد که [[عمرو عاص]]، دام [[توطئه]] بگسترد و [[خوارج]] و [[اشعث]] به یاری‌اش رفتند و حماقت، پیرایه بر آن افزود و بدین‌سان، مولا{{ع}} را در تنگنا نهادند که [[صلح]] را بپذیرد و مالک را باز گردانَد. طبیعی بود که در چنین لحظه حساس شگرف و [[سرنوشت]] سازی، مالک نپذیرد و [[علی]]{{ع}} نیز؛ اما چون بدو خبر رساندند که [[جان]] مولا در خطر است، با دلی آکنده از [[اندوه]]، [[شمشیر]] در نیام کرد و [[معاویه]]- که آماده [[امان]] گرفتن بر جانش بود-، از [[مرگ]] جَست و از تنگنا رها شد. مالک با [[خوارج]] و [[اشعث]]، درگیر شد و در باب آنچه پیش آمده بود، با آنها سخن گفت و با [[هوشمندی]] وتیزبینی، ریشه مقدس‌مآبی آنان را در فرار از [[مسئولیت]] و دنیازدگی دانست. چون [[امام علی]]{{ع}} [[عبد الله بن عباس]] را به عنوان داور ([[حَکم]])، پیشنهاد کرد و [[خوارج]] نپذیرفتند، مالک را پیشنهاد داد؛ اما شگفتا که آنان ([[خوارج]] و [[اشعث]]) که بر [[یمنی]] بودن داورْ [[اصرار]] داشتند، مالک را- که ریشه در [[یمن]] داشت- نپذیرفتند. مالک، پس از [[جنگ]] صِفین به محل [[مأموریت]] خود بازگشت و چون در [[مصر]]، کار بر [[محمد]] بن ابی بکرْ دشوار گشت و [[مصریان]] بر او شوریدند، [[امام]]{{ع}} مالک را فرا خواند و او را بر [[حکومت مصر]] گمارد.