قرآن در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[قرآن]] در  [[فرهنگنامه]] [[آخرالزمان]]==

*[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود:.. در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] می‌خوانند ولی فقط با زبانشان و [[قرآن]] از زبان آنان [[تجاوز]] نمی‌کند و در [[روایت]] دیگری [[حضرت]] فرمود در آن زمان [[قرآن]] را بسیار سبک خواهند شمرد<ref>یأتی، ص ۲۶۹ و کنزل العمال، ج ۱۴، ص ۲۱۷ و بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۶۳.</ref>.  

*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود:.. [[عدالت]] در این [[امت]] برقرار خواهد بود تا زمانی که [[قاریان]] [[قرآن]] به سوی [[سلاطین]] [[جور]] متمایل نشوند... <ref>غیبت نعمانی، ص ۲۴۸: {{متن حدیث|"فَقَالَ الْهَرَبَ الْهَرَبَ فَإِنَّهُ لَا يَزَالُ عَدْلُ اللَّهِ مَبْسُوطاً عَلَى هَذِهِ الْأُمَّةِ مَا لَمْ يَمِلْ قُرَّاؤُهُمْ إِلَى أُمَرَائِهِم"}}</ref>.

*[[امام صادق]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمود: در [[آخرالزمان]] [[قرآن]] در نزد [[مردم]] کهنه می‌شود و از روی هوی و [[هوس]] آن را توجیه و [[تأویل]] می‌کنند<ref>روضه کافی: ح ۷.</ref>.  

*[[امام صادق]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمودند: یکی از [[نشانه‌های ظهور]] آن است که شنیدن [[قرآن]] برای [[مردم]] سنگین است، اما حرف‌های [[باطل]] را به راحتی گوش می‌دهند، [[قرآن]] (از فرط بی‌توجهی) به کهنگی‌گراییده است و به میل و [[هوای نفس]] خود آن را معنی و [[تأویل]] می‌کنند. هر کسی که بدون [[دانش]] و بنابر نظر شخصی خود [[قرآن]] را [[تفسیر]] کند، اهل [[آتش]] خواهند بود و اگر تفسیری که کرده درست هم باشد، باز هم [[گناهکار]] خواهد بود<ref>یأتی، ص ۵۶۶.</ref>.  

*از دیگر مواردی که در [[روایات]] [[آخرالزمان]] بدان اشاره شده است این است که وقتی [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] نماید، [[قرآن]] را دوباره [[احیا]] می‌نماید و حقایق فراموش شده و [[احکام]] [[قرآن]] که به کلی کنار گذاشته شده است را دوباره به [[اجرا]] می‌گذارد. این تغییر و تحولی که در [[فهم]] معانی عمیق [[قرآنی]] در میان [[مردم]] [[آخرالزمان]] پدید آمده است باعث می‌شود که وقتی [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قرآن]] را بر [[حقیقت]] آن توضیح و [[تأویل]] می‌نماید، تعجب همگان را بر می‌انگیزد و گروهی نیز زبان به [[اعتراض]] می‌گشایند و می‌گویند: "این کتابی [[جدید]] است!" و گروهی نیز همان [[قرآنی]] را که در معانی و تأویلات دچار دگرگونی شده است دستاویز قرار داده و با [[حضرت]] به [[احتجاج]] برمی خیزند.  

*[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: زمانی که [[صاحب الامر]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] نماید، با مردمی سر و کار خواهد داشت که از [[مردم]] زمان [[جاهلیت]] (و مردمی که پیش از [[پیامبر]] به بت‌پرستی مشغول بودند) نادان‌تر خواهند بود؛ زیرا [[رسول خدا]]{{صل}} زمانی که به [[رسالت]] [[مبعوث]] شد، [[مردم]] سنگ و چوب را تراشیده و به [[عبادت]] آن می‌پرداختند، اما زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[ظهور]] کند با مردمی روبرو می‌شود که [[آیات قرآن]] را علیه [[حضرت]] [[تأویل]] می‌کنند و برای [[تکذیب]] کردن آن جناب به کار می‌برند<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۹۷.</ref>.  

*۱۰. [[سوره]] [[توبه]] :

*{{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی  روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه: ۳۶.</ref>

*این مهم فقط در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} محقق خواهد شد زیرا در ادوار مختلف زمانی، هیچ‌گاه پیش نیامده است که [[زمین]] یکسره از [[فتنه]] خالی باشد و فقط [[الله]] پرستیده شود، و این امر فقط مخصوص ایام [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} می‌باشد.  

*[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: [[عامه]] [[مردم]] [[گمان]] می‌کنند که این [[آیه]] درباره [[رسول خدا]]{{صل}} نازل شده است، در زمانی که [[قریش]] ایشان را از [[مکه]] بیرون کردند؛ اما [[تفسیر]] این [[آیه]] درباره [[قائم آل محمد]]{{صل}} است که برای [[خونخواهی امام حسین]]{{ع}} [[قیام]] می‌نماید<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

*{{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ }}<ref> همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است ؛ سوره حج، آیه:۴۱.</ref>؛ {{متن قرآن| ذَلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ }}<ref>سوره حج، آیه:۶۰.</ref>

*۱۳. [[سوره]] حدید:

[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: [[ائمه طاهرین]]{{عم}} در این [[دنیا]] محکوم و [[مظلوم]] قرار گرفتند، اما مردی از آنان [[قیام]] خواهد کرد و [[سیصد و سیزده]] تن مرد [[فداکار]] وی را [[همراهی]] خواهند نمود.   

[[پرچم]] [[رسول خدا]] به اوست و به سوی [[مدینه]] در حرکت هستند. زمانی که از [[سرزمین بیداء]] می‌گذرند، می‌فرماید: این جا سرزمینی است که [[خداوند]] آن [[دشمنان]] را به [[زمین]] فرو خواهد برد<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.

{{متن قرآن|و أقسموا بالله جهد أیمانهم لا یبعث الله من یموت وعدا علیه حقا و لکن أکثر الناس لا یعلمون}}<ref>نحل / ۳۸.</ref>؛ (آنان سوگندهای [[سختی]] به [[خدا]] یاد می‌کنند که [[خداوند]] مردگان را زنده نمی‌کند! البته که زنده می‌کند، و این [[وعده]] حقی است که حتماً شدنی خواهد بود، اما بیشتر [[مردم]] این را نمی‌دانند.  

[[امام صادق]]{{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابوبصیر]]! [[عامه]] [[مردم]] درباره این [[آیه]] چه می‌گویند؟! [[ابوبصیر]] عرض کرد: [[مردم]] در معنی این [[آیه]] می‌گویند: "[[مشرکان]] به زعم [[باطل]] خود نزد [[پیامبر]] به [[خدا]] قسم یاد می‌کنند که مردگان دوباره برانگیخته نخواهند شد". [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: نابود [[باد]] کسی که چنین [[گمان]] می‌کند! از آنان بپرسند که آیا [[مشرکان]] به [[خدا]] قسم می‌خورند یا به لات و عزی!؟ [[ابوبصیر]] پرسید: پس معنای این [[آیه]] را به من [[تعلیم]] دهید. [[حضرت]] فرمود: ای [[ابوبصیر]]! هر گاه [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] نماید. برخی از [[شیعیان]] ما را از قبرهایشان برمی‌انگیزد و برپا می‌دارد، در حالی که شمشیرهایشان را بر دوش نهاده‌اند و این خبر به گروهی از [[شیعیان]] آن دوران می‌رسد، تعجب نموده و می‌گویند: آیا فلان شخص و فلان شخص از [[گور]] خویش زنده شده و بیرون آمده‌اند و با [[حضرت قائم]]{{ع}} همراه شده‌اند؟! این خبر به مسلمانانی که به ما [[ایمان]] ندارد، نیز می‌رسد و [[شیعیان]] را [[استهزاء]] می‌کنند و می‌گویند: "ای گروه [[شیعیان]]، چه [[قدر]] [[دروغگو]] هستید، اکنون که [[دولت]] شما برقرار شده است، باز هم از [[دروغگویی]] دست برنمی‌دارید؟ به [[خدا]] قسم آنان زنده نشده‌اند و برانگیخته نشده‌اند" [[خداوند]] در این [[آیه]] سخن آنان را حکایت می‌کند، نه سخن [[مشرکین]] را.  

[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "أمة معدوده" افراد مشخص و شمارش شده، [[یاران خاص]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} هستند که [[سیصد و سیزده]] نفر هستند و این عذابی که از [[کافران]] به تأخیر افتاده است، عذابی است که پس از [[قیام قائم]]{{ع}} آنان را گرفتار خواهد کرد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  

{{متن قرآن|و لقد آتینا موسی الکتاب فاختلف فیه و لو لا کلمة سبقت من ربک لقضی بینهم و إنهم لفی شک منه مریب}}<ref>هود / ۱۱۰.</ref>؛ (محققاً ما کتاب [[تورات]] را برای [[موسی]] فرستادیم، آنگاه در آن [[اختلاف]] کردند و اگر [[مشیت]] سابقه [[حق تعالی]] نبود، میان آنان [[حکم]] می‌شد و این [[مردم]] همیشه در [[شک]] هستند و بر تردید دچارند).  

*[[سوره]] [[یونس]]