امامت امام حسین در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[توحید]]: ریشه همه باورهای [[اسلامی]] است و در [[کلام امام]] به روشنی و [[زیبایی]] خاص بیان شده است. [[امام]]، [[خداوند]] را منزه از داشتن [[فرزند]] و شریک در ملک و صنع می‌داند: [[ستایش]] مخصوص خدایی است که فرزندی ندارد، تا وارثی برای او باشد و شریکی در [[ملک]] و [[سلطنت]] ندارد تا در [[آفرینش]] کسی با او [[مخالفت]] ورزد و [[قدرت]] کامله‌اش در صنع و ابداع محتاج به معاونت کسی نیست تا او را [[یاری]] کند<ref>{{متن حدیث|الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً فَيَكُونَ مَوْرُوثاً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ فَيُضَادَّهُ فِيمَا ابْتَدَعَ...}}؛ دعای عرفه.</ref>. از دیدگاه [[امام]]، [[خشم خدا]] بر [[یهود]] آنگاه سخت گردید که برای او [[فرزند]] قائل گردیدند و [[خشم]] بر [[مسیحیان]] زمانی شدید شد که به خدایان سه گانه [[معتقد]] شدند و [[غضب]] [[خدا]] بر [[آتش]] پرستان وقتی بیشتر شد که به جای [[خدا]] [[آفتاب]] و ماه پرستیدند<ref>خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، ص۲۳۹.</ref>.

#توصیف خداوند: آن [[حضرت]] در توصیف [[خدا]] خطاب به ابن ارزق می‌فرماید: ای ابن ارزق خدای خودم را آن‌گونه [[وصف]] می‌کنم که او خودش را توصیف کرده و او را چنان معرفی می‌کنم که خویش را معرفی کرده است، به حواس [[درک]] نمی‌شود و به [[مردم]] [[قیاس]] نمی‌گردد، او نزدیکی غیر چسبیده و دوری غیر جداست، یگانه است و تجزیه نمی‌پذیرد به آیه‌ها و [[نشانه‌ها]] شناخته می‌شود و به علامت‌ها توصیف می‌گردد، خدایی جز او که بزرگ و [[متعال]] است وجود ندارد<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، التوحید، ص۸۵.</ref>. در [[دعای عرفه]] که دوره کامل و [[عالی]] درس [[توحید]] و [[خداشناسی]] است می‌فرماید: "بارالها از رفت و آمد آثار و جا به جایی اطوار دریافتم که خواست تو از من این است که در هر چیزی خود را به من معرفی نمایی و در هیچ چیز نسبت به تو ناشناس نباشم"<ref>دعای عرفه.</ref> و همین طور می‌فرماید: "کی [[نهان]] بودی تا یافتنت نیاز به [[دلیل]] باشد که به تو دلالت کند و کی دور بودی تا همان آثار به تو رساند، کور [[باد]] چشمی که تو را مراقب بر آثار نبیند"<ref>دعای عرفه.</ref>.

#[[علم خداوند]]: در مورد گستردگی [[علم]] [[خداوند]] می‌فرماید: "ای خدایی که بر تو پوشیده نیست بر هم نهادن پلک‌ها و بر هم زدن چشم‌ها و پس پرده‌ها و آنچه در [[نهان]] دل‌هاست"<ref>سید ابن طاووس، اقبال الاعمال، ص۸۶.</ref>. [[امام]] [[خداوند]] را فعال ما یشاء می‌داند، آنجا که می‌فرماید: پیش‌آمدها از سوی [[پروردگار]] است و آنچه خود [[صلاح]] بداند انجام می‌دهد و [[خداوند]] هر روز به مقتضای زمان [[اراده]] خاصی دارد<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْأَمْرَ لِلَّهِ يَفْعَلُ ما يَشاءُ}}؛ ابن اعثم کوفی، احمد، الفتوح، ج۵، ص۷۱.</ref>. در پاسخ به خواهرش [[زینب]] در مورد حتمیت [[قضای الهی]] فرمود: [[خواهر]] آنچه [[خدا]] تقدیر کرده حتماً به وقوع خواهد پیوست<ref>{{متن حدیث|يَا أُخْتَاهْ كُلُّ الَّذِي قُضِيَ فَهُوَ كَائِنٌ}}؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۷۲.</ref>.

#[[پیامبر اسلام]]: از دیدگاه [[امام]]، [[خداوند]] [[پیامبر اسلام]] را از میان خلق برای [[رسالت]] برگزید و به سبب [[نزول قرآن]]، [[نبوت]] را به وسیله او ختم نمود<ref>فاضل، ملا محمدعلی، شرح دعای عرفه، ص۱۱۲.</ref>.

#[[امامت]]: از دیگر مباحث [[کلامی]] که در [[سخنان امام حسین]]{{ع}} تصریح شده مبحث [[امامت]] است، آن [[حضرت]] به [[دلیل]] شرط [[طهارت]] در [[امام]]، [[امامت]] را منحصر به [[اهل بیت پیامبر]] می‌داند<ref>مفید، محمد بن محمد، ارشاد، ج۲، ص۷۹.</ref>. [[امام]] خطاب به استاندار [[مدینه]]، خود و [[اهل بیت]]{{عم}} را چنین معرفی می‌کند: "ماییم [[خاندان]] [[نبوت]] و معدن [[رسالت]]، [[خاندان]] ما محل آمد و شد [[فرشتگان]] و محل [[نزول]] [[رحمت خدا]] هستند، [[خدا]] [[اسلام]] را از [[خاندان]] ما شروع و افتتاح کرد. اما [[یزید]] مردی است شراب [[خوار]] که دستش به [[خون]] افراد بی‌گناه آلوده شده، شخصی است که [[حریم]] [[دستورهای الهی]] را درهم می‌شکند و آشکارا مرتکب [[فسق]] و [[فجور]] می‌شود، آیا رواست شخصی همچون من با آن سوابق درخشان با چنین مرد فاسدی [[بیعت]] کند<ref>خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، ج۱، ص۱۸۴؛ لهوف، ص۱۹؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۲۵.</ref>. بنابراین، از نگاه [[امام]]، [[پیشوایی]] [[راستین]] و [[امام]] بر [[حق]] کسی است که از [[خاندان وحی]] و [[نبوت]] باشد و دارای [[طهارت]] و مصون از [[گناه]] و اشتباه<ref>[[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[ امامت امام حسین (مقاله)|امامت امام حسین]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۳۳.</ref>.