جنگ احد در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

یک سال پس از [[جنگ بدر]] و در [[سال سوم هجری]]، [[قریش]] برای [[انتقام]] کشته شدگان خویش در [[بدر]] به سوی [[مدینه]] [[لشکر]] کشید. [[پیامبر]] نیز پس از [[رایزنی]] با [[اصحاب]]، سرانجام [[تصمیم]] گرفت برای [[دفاع]] در داخل مدینه نماند و به بیرون از [[شهر]] برود. [[رسول خدا]]{{صل}} صفوف [[سپاهیان]] خود را آراست. [[کوه]] [[أحد]] را پشت سر و مدینه را پیش روی داشت و تعدادی تیرانداز به [[فرماندهی]] [[عبدالله بن جبیر]] بر فراز کوه عینین گمارد و تأکید کرد در هر صورت، ایشان از مواضع خود حرکت نکنند. در ابتدا، [[نبرد]] به نفع [[مسلمانان]] بود و [[سپاه قریش]] به هزیمت رفت تا آنکه تیراندازان مستقر در کوه عینین، از [[فرمان]] [[عبدالله بن جبیر]] [[سرپیچی]] کردند و برای جمع‌آوری [[غنیمت]] به پایین کوه رفتند. آنگاه اسب سواران [[قریش]] به فرماندهی [[خالد بن ولید]]، [[فرصت]] را مغتنم شمردند و با دور زدن مسلمانان، از پشت به ایشان [[حمله]] کردند و توانستند آنان را [[شکست]] دهند، واقدی<ref>واقدی، ج۱، ص۳۰۰.</ref>، تعداد شهدای [[مسلمان]] را در این [[جنگ]]، ۷۴ نفر نوشته که چهار نفر از [[مهاجران]] و بقیه از [[انصار]] بودند. پس از این شکست، آیاتی از [[قرآن]] نازل شد که در بازسازی و تقویت [[روحیه]] مسلمانان کارساز بود. [[آیات]] ۱۲۰ به بعد [[سوره آل عمران]] درباره این حادثه نازل شد و ضمن اشاره به [[سنت‌های الهی]]، به ترسیم کلی نبرد و بیان ضعف‌های مسلمانان پرداخت. چنان که بعدها مسلمانان به کسانی که می‌خواستند درباره جنگ [[آگاه]] شوند، سفارش می‌کردند اگر آیات ۱۲۰ به بعد سوره آل عمران را بخوانند، گو اینکه با مسلمانان در این جنگ همراه بوده‌اند<ref>واقدی، ج۱، ص۳۱۹؛ بلاذری، ج۱، ص۴۰۰.</ref>.<ref>[[منصور داداش نژاد|داداش نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی (کتاب)|مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۶۰-۶۱.</ref>