محمد بن اورمه قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

به هر حال، ابن‌اورمه از شخصیت‌های برجسته حدیثی [[عهد]] ابناءالرضا{{ع}} به شمار است، به گونه‌ای که در اسناد نزدیک به سی [[روایت]] حضور دارد<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۱۲۷؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج۳، ص۴۸۱.</ref>، گرچه در هیچ یک از این [[روایات]] مستقیماً از امامی روایت نکرده و به همین [[جهت]] [[شیخ طوسی]] وی را از کسانی که از [[امام]] روایت ندارند، ذکر کرده است<ref>رجال الطوسی، ص۴۴۸.</ref>. از میان روایات باقی مانده از او در [[کتب حدیثی شیعه]]، چند روایت از [[امام رضا]]{{ع}} دارد که همگی با واسطه است، از جمله روایتی با واسطه [[محمد بن حسن اشعری]]<ref>تهذیب الأحکام، ج۹، ص۲۲۶؛ الاستبصار، ج۴، ص۱۳۷.</ref> و دیگری با واسطه [[احمد بن ابی‌نصر بزنطی]]<ref>مسند الإمام الرضا{{ع}}، ج۲، ص۵۵.</ref>. در عین حال، شیخ او را از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}} دانسته<ref>رجال الطوسی، ص۳۶۷.</ref> و بالتبع، برخی از متأخران و معاصران نیز نامش را در زمره [[اصحاب]] آن [[حضرت]] ذکر کرده‌اند<ref>طرائف المقال، ج۱، ص۳۴۲؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۶ ص۴۷۴.</ref>، هر چند در سایر منابع رجالی چنین مطلبی دیده نمی‌شود<ref>الرجال، ابن‌غضائری، ج۱، ص۹۳؛ رجال النجاشی، ص۳۲۹؛ خلاصة الأقوال، ص۲۵۳؛ الذریعة إلی تصانیف الشیعة، ج۲، ص۱۰۶.</ref>. قرآئن موجود نیز بیشتر بر حضور وی در دوره‌های بعدی حکایت دارد، چنان که وجود وسائط [[روایی]] گاه تا سه نفر میان او و امام رضا{{ع}} حاکی از آن است<ref>مسند الإمام الرضا{{ع}}، ج۱، ص۷۵.</ref>. نیز دو واقعه [[تاریخی]] ذیل نیز می‌تواند مؤید این ادعا باشد، هر چند در [[صحت]] و سقم آنها باب [[نقد]] گشوده است. یکی از این دو واقعه مربوط به [[امام جواد]]{{ع}} است که از ابن‌اورمه نقل شده است. [[معتصم]] جماعتی از [[وزیران]] و [[مشاوران]] خویش را گرد آورد تا به [[دروغ]] علیه آن حضرت [[گواهی]] دهند که وی قصد [[شورش]] علیه [[دستگاه خلافت]] را داشته است. سپس [[معتصم]] [[امام]] را فرا می‌خواند و با طرح [[اتهام]]، شهادت‌نامه را به او نشان می‌دهد، اما امام با سوگندی خود را از چنین فعالیتی مبرا می‌نماید<ref>الثاقب فی المناقب، ص۵۲۴.</ref>. داستان دیگر، به [[سفر]] وی به دیار [[سامرا]] مربوط می‌شود. خود در ذکر این واقعه آورده است: در [[روزگار]] [[متوکل عباسی]]، زمانی که [[خلیفه]]، امام را برای کشتن به [[سعید]] [[حاجب]] سپرده بود، به [[دیدار]] او رفتم. به من گفت: آیا [[دوست]] داری خدایت را ببینی؟ گفتم: سبحان [[الله]]، خدای من که با چشمان دیده نمی‌شود. گفت: همان کسی را که [[گمان]] دارید امام شماست. گفتم: بدم نمی‌آید. پس از لحظاتی به دیدن امام رفتم. چون وی را در چنین حالی دیدم، سخت گریستم، امام دلداری‌ام داد و فرمود: نگران مباش. آنان نمی‌توانند مرا به [[قتل]] برسانند، بلکه [[خداوند]] آن دو را تا دو [[روز]] دیگر هلاک خواهد کرد<ref>الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۴۱۲؛ کشف الغمة، ج۲، ص۳۹۴؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۴.</ref>. البته نخستین بار راوندی این گزارش را نقل کرده و سپس به نوشته‌های بعدی [[راه]] یافته است<ref>جمال الأسبوع، ص۳۶؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۱۹۵؛ بحارالأنوار، ج۵۰ ص۱۹۵.</ref>.