بشر بن سوط همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبدالرحمن بن عقیل]]، پسر عموی [[امام حسین]]{{ع}} پس‌ از [[شهادت]] برادرش [[جعفر بن عقیل بن ابی طالب]] با اذن‌ [[امام]]، به‌ [[نبرد]] پرداخت. او پس از کشتن و مجروح کردن تنی چند به محاصره [[سپاه]] [[کوفه]] درآمد و توسط‌ «بشر بن سوط» و [[عثمان بن خالد جهنی]] به‌ شهادت‌ رسید.<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد کاتب واقدی، محمد، چاپ احسان عباس، بیروت: دار صادر، ۱۴۰۵ قمری، ج۵، ص۴۷۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۴۷؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۴۳۸-۴۳۹؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب مازندارنی، ابوجعفر رشیدالدین محمد بن علی، قم: انتشارات علامه.، ج۴، ص۱۰۵؛ ۳۱. انصار الحسین، محمدمهدی شمس‌الدین، ترجمه سیدناصر هاشم‌زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین-الملل، ۱۳۸۷ شمسی.، ص۱۵۰. </ref> اگر چه در [[زیارت ناحیه مقدسه]] نام [[قاتل]] او [[عمر بن خالد بن اسد جهنی]] ذکر شده است که به نظر می‌آید قول اول صحیح است.

به نقل [[طبری]]، [[مختار ثقفی]]، [[عبدالله بن کامل]] را سوی بشر بن سوط همدانی و [[عثمان‌ بن خالد]] فرستاد که در [[قتل]] [[امام حسین]]{{ع}} نقش داشته و [[خون]] [[عبدالرحمن بن عقیل]] را ریخته و [[اموال]] او را به تاراج برده بودند. عبدالله‌ بن کامل [[مسجد]] [[بنی‌‌ دهمان]] را محاصره کرد و گفت: اگر این‌ دو را نیابم، گردن همه شما را می‌زنم. آنان مهلت خواستند و سواران [[قبیله]] را به جستجوی «بشر بن سوط» و «عثمان‌ بن خالد» فرستادند، زمانی که آن‌ دو قصد داشتند به جزیره فرار کنند، آنان را دستگیر کرده و به نزد عبدالله‌ بن کامل آوردند. عبدالله‌ بن کامل از اینکه به [[قاتلین]] عبدالرحمن بن عقیل دست یافت، [[خداوند]] را [[شکر]] کرد و سپس در محل «بئر الجعد» سر هر دو را از تن جدا و [[بدن]] آنان را در بیابان رها کرد و به نزد مختار رفت. مختار گفت: برگرد و بدن آن‌ دو را در [[آتش]] بسوزان که نباید [[خاک]] شوند.<ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۶، ص۵۹؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۴۳۸-۴۳۹. </ref>