بشر بن سوط همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبدالرحمن بن عقیل]]، پسر عموی [[امام حسین]]{{ع}} پس‌ از [[شهادت]] برادرش [[جعفر بن عقیل بن ابی طالب]] با اذن‌ [[امام]]، به‌ [[نبرد]] پرداخت. او پس از کشتن و مجروح کردن تنی چند به محاصره [[سپاه]] [[کوفه]] درآمد و توسط‌ «بشر بن سوط» و [[عثمان بن خالد جهنی]] به‌ شهادت‌ رسید.<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد کاتب واقدی، محمد، چاپ احسان عباس، بیروت: دار صادر، ۱۴۰۵ قمری، ج۵، ص۴۷۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۴۷؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۴۳۸-۴۳۹؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب مازندارنی، ابوجعفر رشیدالدین محمد بن علی، قم: انتشارات علامه.، ج۴، ص۱۰۵؛ ۳۱. انصار الحسین، محمدمهدی شمس‌الدین، ترجمه سیدناصر هاشم‌زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین-الملل، ۱۳۸۷ شمسی.، ص۱۵۰. </ref> اگر چه در [[زیارت ناحیه مقدسه]] نام [[قاتل]] او [[عمر بن خالد بن اسد جهنی]] ذکر شده است که به نظر می‌آید قول اول صحیح است.

بشر بن سوط علاوه بر کشتن [[عبدالرحمن بن عقیل]]، [[سلاح]] و لباس‌های او را نیز [[غارت]] کرد. [[امام حسین]]{{ع}} در [[روز عاشورا]]، فرزندان‌ عقیل‌ را [[دعا]] و کشندگان‌ آنان‌ را لعن‌ کرد و آل‌عقیل‌ را به‌ مقاومت‌ دعوت‌ نمود و به‌ [[بهشت]] ‌مژده‌ داد: {{متن حدیث|صَبْراً آلَ عَقيل إِنَّ مَوْعِدَكُمُ الْجَنَّةُ، اَللّهُمَّ اقْتُلَ قاتِلَ آلِ عَقيل}}<ref>مقاتل الطالبین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، چاپ احمد صفر، قاهره: ۱۳۶۸ قمری/ ۱۹۴۱ میلادی.، ص۶۱. </ref>

به نقل [[طبری]]، [[مختار ثقفی]]، [[عبدالله بن کامل]] را سوی بشر بن سوط همدانی و [[عثمان‌ بن خالد]] فرستاد که در [[قتل]] [[امام حسین]]{{ع}} نقش داشته و [[خون]] [[عبدالرحمن بن عقیل]] را ریخته و [[اموال]] او را به تاراج برده بودند. عبدالله‌ بن کامل [[مسجد]] [[بنی‌‌ دهمان]] را محاصره کرد و گفت: اگر این‌ دو را نیابم، گردن همه شما را می‌زنم. آنان مهلت خواستند و سواران [[قبیله]] را به جستجوی «بشر بن سوط» و «عثمان‌ بن خالد» فرستادند، زمانی که آن‌ دو قصد داشتند به جزیره فرار کنند، آنان را دستگیر کرده و به نزد عبدالله‌ بن کامل آوردند. عبدالله‌ بن کامل از اینکه به [[قاتلین]] عبدالرحمن بن عقیل دست یافت، [[خداوند]] را [[شکر]] کرد و سپس در محل «بئر الجعد» سر هر دو را از تن جدا و [[بدن]] آنان را در بیابان رها کرد و به نزد مختار رفت. مختار گفت: برگرد و بدن آن‌ دو را در [[آتش]] بسوزان که نباید [[خاک]] شوند.<ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۶، ص۵۹؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۴۳۸-۴۳۹. </ref>

گاهی از بشر بن سوط همدانی با عنوان [[بشر بن شمیط قانصی]] نام برده می‌شود که هر دو یکی هستند.<ref>ر.ک: تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۶، ص۵۸؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۲۴۰.</ref>.<ref>[[مرضیه محمدزاده|محمدزاده، مرضیه]]، [[دوزخیان جاوید (کتاب)|دوزخیان جاوید]]، ص۱۹۰-۱۹۱.</ref>