سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن کریم]] با تعبیر «یَسعَونَ فِی الاَرضِ فَسادًا» ([[مائده]] / ۵، ۶۴) و نیز «سَعَی فِی الاَرضِ لِیُفسِدَ فیها» (بقره / ۲، ۲۰۵) در شماری از [[آیات]]، به سفرهایی اشاره می‌کند که با غرض فسادگری انجام می‌شوند؛ از جمله [[یهودیان]] را که با حرکتی شتابان و سفر به گوشه و کنار [[زمین]] و با [[جنگ‌افروزی]] [[فساد]] را رواج می‌دهند، [[نکوهش]] کرده و از [[محبت]] [[خداوند]] [[محروم]] می‌داند: «و قالَتِ الیهودُ یَدُ اللهِ مَغْلُولَةٌ... و یسعَونَ فِی الاَرضِ فَسادًا و اللّهُ لایحِبُّ المُفسِدین». (مائده / ۵، ۶۴) قرآن کریم [[منافقان]] را از کسانی می‌داند که اگر به [[قدرت]] و [[حکومت]] [[دست]] یابند با سفر به این سو و آن سوی زمین به فسادگری می‌پردازند: «و مِنَ النّاسِ مَن یعجِبُکَ قَولُهُ... * و اِذا تَوَلّی سَعی فِی الاَرضِ لِیفسِدَ فیها.»... (بقره / ۲، ۲۰۴ - ۲۰۵) به گفته ابن‌عاشور، سعی به معنای [[راه رفتن]] است و مجازاً در هر عملی به کار می‌رود؛ ولی قید «فِی الاَرضِ» تأکید می‌کند که سعی در معنای [[حقیقی]] خودش که همان مشی و [[سیر]] است به کار رفته است، چنان‌که از [[لام]] تعلیل «لیفسد فیها» روشن می‌شود که مقصود و غرض از این [[سیر]]، [[غارت]] و دزدی است.<ref>التحریر و التنویر، ج۲، ص۲۵۳.</ref> متخلفان از [[جنگ تبوک]]، به سبب فتنه‌گری در صورت [[سفر]] و [[همراهی]] با [[سپاه]] [[پیامبر]]{{صل}} [[نکوهش]] شده‌اند. براساس [[آیه]] ۴۷ [[سوره توبه]] / ۹ این برجای‌ماندگان کسانی بودند که اگر با [[سپاه اسلام]] همراه می‌شدند، چیزی جز پریشان‌فکری بر [[سپاهیان]] نمی‌افزودند و با سرعت میان آنان [[شایعه]] می‌پراکندند و خبرچینی می‌کردند، تا فتنه‌گری کنند: «لَو خَرَجوا فیکُم ما زادوکُم اِلاّ خَبالاً و لاََوضَعوا خِلالَکُم یبغونَکُمُ الفِتنَه». ([[توبه]] / ۹، ۴۷) «خَبال»، حالتی نامطلوب است که به عدم [[تعادل]] می‌انجامد؛ مانند دیوانگی و [[بیماری]] اثرگذار بر [[عقل]] و [[فکر]].<ref>مفردات، ص۲۷۴، «خبل».</ref> «اَوضَعوا خِلالَکُم» یعنی میان شما شتابان خبرچینی می‌کردند <ref>البحر المدید، ج۲، ص۳۸۷.</ref> و [[شایعات]] [[دروغ]] و گفته‌های [[ناپاک]] را میان شما به سرعت نشر می‌دادند.<ref>التفسیر الوسیط، ج۶، ص۳۰۹.</ref>