سفیانی که خروجش از نشانه‌های حتمی ظهور است کیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*[[ابوسفیان]] که سر سلسله سفیانی‌ها بود مشخّصات زیر را داشت:

:::::*[[مخالفت]] سرسختانه او با [[اسلام]] چنان که گفتیم به همین [[دلیل]] بود که [[اسلام]] تمام پایه‌هایی را که شخصیّت جهنمی‌ او بر آن قرار داشت ویران می‌کرد؛ لذا از هیچ‌گونه تلاش و کوشش برای خفه کردن [[انقلاب]] [[اسلام]] فرو گذار نکرد. امّا سرانجام در جریان [[فتح]] [[مکه]] آخرین سنگر قدرتش فرو ریخت و برای همیشه به کنار رفت و گوشه نشین شد؛ هر چند دست از تحریکات پنهانی برنداشت. او تمام این [[صفات]] را از طریق [[تربیت]] و توارث به فرزندش [[معاویه]] و از او به نوه‌اش [[یزید]] منتقل ساخت، و آن دو نیز برنامه‌های پدر را منتها در شکل دیگر تعقیب کردند هر چند سرانجام با ناکامی‌ مواجه گشتند. [[ابوسفیان]] یک مرد بتمام معنی ارتجاعی بود که از جنبش انقلابی [[پیامبر]]{{صل}} سخت بیمناک بود؛ چرا که [[اسلام]] طرحی همه جانبه برای دگرگون ساختن آن [[جامعه]] عقب افتاده، و به تمام معنی فاسد داشت؛ طرحی که با اجرای آن محلّی برای زالوهائی همچون [[ابوسفیان]] و دار و دسته‌اش باقی نمی‌ماند. و از این جا می‌توانیم [[درک]] کنیم چرا فرزندان و اعقاب او کوشش داشتند رشته‌های [[اسلام]] را پاره کنند و [[مردم]] را به آئینهای جاهلی باز گردانند، هر چند در زیر چرخهای آن سرانجام [[خرد]] شدند؛ ولی به هر حال، ضربه‌های سنگینی بر [[پیشرفت]] [[اسلام]] و [[مسلمین]] وارد ساختند. از اصل سخن دور نشویم، در [[احادیث]] گذشته خواندیم که پیدا شدن [[ابوسفیان]] با این مشخّصات بر سر راه [[پیامبر]]{{صل}} از ویژگیهای [[انقلاب]] اسلامی‌ نبود، در برابر هر [[قائم]] و مصلحی، ابوسفیانی با مشخّصاتِ سرمایه دار غارتگر، قدرتمند و [[ظالم]]، ارتجاعی و مروّج خرافات، وجود داشته، و دارد که می‌کوشد، تلاشهای انقلابی [[قائم]] و [[مصلح]] را خنثی کند؛ در راه او سنگ بیندازد و حدّاقل [[تاریخ]] انقلابش را به عقب بکشاند. در برابر [[قیام]] [[مصلح]] بزرگ جهانی "[[مهدی]]" نیز "[[سفیانی]]" یا سفیانی‌ها قرار خواهند داشت که با [[قدرت]] جهنّمی‌شان سعی دارند در مسیر [[انقلاب]] راستین [[مهدی]] وقفه ایجاد کنند؛ زمان را به عقب برگردانند یا لااقل متوقّف سازند؛ از بیداری و برچیده شدن نظامهای ظالمانه طبقاتی به نفع استثمار کنندگان جلوگیری کنند.

:::::*تفاوتی که "[[سفیانی]]" با "[[دجال]]" دارد شاید بیشتر در این است که [[دجال]] از طریق حیله و تزویر و [[فریب]]، برنامه‌های شیطانی خود را پیاده می‌کند، امّا [[سفیانی]] از طریق استفاده از [[قدرت]] تخریبی وسیع خود این کار را انجام می‌دهد؛ همانگونه که در [[اخبار]] آمده است که او نقاط آبادی از روی [[زمین]] را زیر [[پرچم]] خود قرار خواهد داد<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص ۲۶.</ref> که نظیر آن را در [[حکومت]] [[ابوسفیان]] و [[معاویه]] و [[یزید]] در [[تاریخ]] خوانده‌ایم. هیچ مانعی ندارد که [[سفیانی]] [[آخر زمان]] که در برابر [[مصلح]] بزرگ جهانی "[[مهدی]]" [[قیام]] می‌کند از نواده‌های [[ابوسفیان]] باشد و شجره‌نامه و نسبش به او منتهی گردد، همانطور که در [[اخبار]] آمده است؛ ولی مهمتر از مسأله نسب این است که برنامه‌های او و [[صفات]] و مشخّصات و تلاشها کوششهایش همه مانند [[ابوسفیان]] است و روشی همسان او دارد. و این "[[سفیانی]]" مانند همه ابوسفیانها و همه سفیانیهای دیگر، سرانجام در برابر جنبش [[انقلاب جهانی]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به زانو در خواهد آمد و تلاشها و کوششها و نقشه هایش نقش بر [[آب]] خواهد شد. از همه مهمتر آن است که باید [[مردم]] "دجّال‌ها" و "سفیانی‌ها" را بشناسانند. این سفیانی‌ها گذشته از نشانه‌هایی که قبلا گفتیم نشانه دیگری نیز دارند که نمونه‌اش در [[تاریخ اسلام]] بروشنی دیده می‌شود، و آن این که: صلحا و شایستگان را از صحنه اجتماع کنار می‌زنند و افراد ناصالح و مطرود را به جای آنها قرار می‌دهند. "[[بیت المال]]" را چنانکه در [[حکومت]] دودمان [[ابوسفیان]] آمده میان حواشی و طرفداران خود تقسیم می‌کنند؛ طرفدار انواع تبعیض‌ها، تحمیق‌ها و پراکندگی‌ها هستند و با این مشخّصات می‌توان آنها را [[شناخت]] و شناساند. "دجّال‌ها" صفوف ضدّ انقلابی مرموز را تشکیل می‌دهند، و "سفیانی‌ها" صفوف ضدّ انقلابی آشکارا، و هر دو، در واقع یک موضع دارند در دو چهره مختلف، و تا صفوف آنها در هم شکسته نشود تضمینی برای "[[پیشرفت]]" و "بقای" [[انقلاب]] نیست»<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ -۱۸۵.</ref>.

:::::*«از جمله علامات حتمی که پیشوایان معصوم ما بر آن بسیار تأکید کرده و صریح و روشن بیان فرموده‌اند: [[خروج سفیانی]] است. [[سفیانی]] طبق پاره‌ای از روایات، مردی اموی و از نسل [[یزید بن معاویة بن ابی سفیان[[ و از پلید‌ترین مردم است، نامش "[[عثمان بن عنبسه]]" است و با خاندان [[نبوت]] و [[امامت]] و [[شیعیان]] دشمنی ویژه‌ای دارد. سرخ چهره و کبود چشم و آبله رو و بد منظر و ستمگر و خیانتکار است، از سرزمین شام قیام می‌کند و به سرعت پنج شهر دمشق، فلسطین، اردن، حمص و قنسرین، را تصرف می‌کند و با سپاهی بزرگ به سوی [[کوفه]] در عراق می‌آید و در شهرهای عراق، به ویژه در [[نجف]] و [[کوفه]] جنایات بزرگی مرتکب می‌شود، و سپاهی دیگر به سوی [[مدینه]] می‌فرستد. سپاه [[سفیانی]] در [[مدینه]] به قتل و غارت می‌پردازند و از آنجا به سوی [[مکه]] می‌روند. این سپاه در بین [[مکه]] و [[مدینه]] به فرمان خدای متعال به زمین فرو می‌روند، آنگاه [[امام]] [[قائم]]{{ع}} پس از جریاناتی از [[مکه]] به [[مدینه]] و از مدینه به سوی عراق و [[کوفه]] می‌آید و [[سفیانی]] از عراق به شام و دمشق فرار می‌کند [[امام]] سپاهی را به تعقیب او روانه می‌کند که سرانجام، او را در بیت المقدس هلاک کرده و سرش را جدا می‌سازد»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص۲۷۷.</ref>.

:::::*«[[سفیانی]]، یکی از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] است. [[سفیانی]]، عنصر بی‌بندوبار، آلوده و پرده در [[اموی]] نسب و اموی‌نژاد است که در [[سوریه]] [[انقلاب]] می‌کند و انقلابش نیز، پس از [[غلبه]] بر دو گروه مخالف خویش، به ظاهر پیروز می‌گردد و آن دو خطّ‍‌ مخالف را که [[رهبری]] یکی را مردی سرخ رو و دیگری را مردی "[[ابرص]]" به عهده دارد، درهم می‌کوبد. فضای سیاسی و اجتماعی برای او آماده می‌شود و او بر منطقه وسیعی که شامل: [[دمشق]]، [[حمص]]، [[حلب]]، [[اردن]]، [[فلسطین]] و [[اسرائیل]] کنونی است، مسلّط‍‌ می‌گردد و [[یهودیان]] و عناصر تبهکار و حق‌ستیز، کودکان پرورشگاهی و کنار خیابانی از او [[پیروی]] می‌کنند و همه این تحوّلات ظرف شش ماه صورت می‌پذیرد. پس از استقرار [[قدرت]] و سیطره [[سفیانی]] در [[سوریه]] و منطقه وسیعی که نام برده شد، [[سپاه]] گرانی مرکب از ١٤٢ هزار نفر سازماندهی می‌کند و بخشی از آن را به منظور [[فتح]] [[عراق]] و بخشی دیگر را به سوی [[حجاز]] و [[مدینه منوّره]]، گسیل می‌دارد. [[سپاه]] ١٢ هزار نفری او به سوی [[مدینه]] می‌رود تا [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آن [[اصلاحگر بزرگ جهانی]] را که خبر ظهورش پخش گردیده، دستگیر نماید. انان سه روز در [[مدینه]] توقّف می‌کنند و در آن‌جا دست به چپاول و جنایت می‌زنند و پس از آن، بخش مهمّ‌ آن ١٢ هزار نفر، [[مدینه]] را به منظور دستیابی به [[امام مهدی]] {{ع}} به قصد [[مکه]] ترک می‌کنند، چرا که اطّلاع می‌یابند که آن [[اصلاحگر بزرگ]]، از [[مدینه]] به [[مکه]] رفته است.  

:::::*«یکی از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[مصلح]] بزرگ جهانی، [[خروج سفیانی]] است<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.</ref>. [[سفیانی]] در [[روایات]] این‌گونه توصیف شده است: مردی است به رنگ سرخ و زرد، با چشم کبود. در ظاهر ذکر [[خدا]] می‌گوید، ولی از پلیدترین و کثیف‌ترین [[مردم]] روزگار است و در [[پلیدی]] و خباثت چنان است که زن بچه‌دار خود را از [[ترس]] این‌که مبادا [[مردم]] را به مخفیگاه او [[راهنمایی]] کند، زنده به گور می‌کند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۶.</ref>. در روایتی [[حضرت علی]] {{ع}} فرمود: پسر هند جگرخوار ([[سفیانی]]) از بیابان بیرون می‌آید. او مردی متوسط‍‌ القامه، قیافه‌اش وحشتناک و سرش ضخیم و رویش آبله دارد. اگر او را ببینی خیال می‌کنی یک‌چشمی است، او از اولاد [[ابو سفیان]] است. وی [[خروج]] می‌کند و به [[کوفه]] (یا [[نجف]]) می‌آید و بر [[منبر]] آن می‌نشیند. گروه کثیری را [[فریب]] می‌دهد و آنان را با خود همدست می‌نماید و مناطق: [[شام]]، [[دمشق]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]] و قنسرین را [[تصرف]] می‌نماید<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۶؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۵۸.</ref>. وی گروه بسیاری از [[شیعیان]] را به قتل می‌رساند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۵ و ۲۲۲.</ref>، سپس از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} اطلاع پیدا می‌کند. لشکری انبوه به سوی او می‌فرستد اما به خود [[امام]] دست نمی‌یابد و سرانجام در بیابانی بین [[مکه]] و [[مدینه]] به [[زمین]] فرو می‌روند<ref>همان، ص ۲۳۸.</ref>. از [[امام صادق]] {{ع}} آورده‌اند که فرمود: گویی می‌نگرم که [[سفیانی]] در [[کوفه]] و در میدان شهر شما، بساط‍‌ خویش را گسترده است و جارچی‌های او جار می‌زنند که: "هرکس سر شیعه‌ای را بیاورد یک هزار درهم جایزه دارد"<ref>غیبة طوسی، ص ۲۷۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۵.</ref>. آن‌گاه است که همسایه بر همسایه می‌شورد و او را به [[جرم]] [[شیعه]] بودن سر می‌برد تا هزار درهم جایزه بگیرد. اصل [[خروج سفیانی]]، صرف‌نظر از ویژگی‌ها و قضایای جزئی، امری مسلّم است، ولی این‌که [[سفیانی]] کیست و چه ویژگی‌هایی دارد و چگونه شورش می‌کند، چندان روشن نیست. در برخی از [[روایات]]، از [[امام علی]] {{ع}} در مورد [[نام سفیانی]] پرسیده شده و آن حضرت، از بیان آن خودداری کرده‌اند<ref>همان، ص ۲۰۶.</ref>. حال آن‌که اگر نام وی مشخص بود، دلیلی نداشت که از بردن نام وی، خودداری کند. به نظر می‌رسد، [[سفیانی]] فرد مشخصی نیست، بلکه فردی است با ویژگی‌های [[ابو سفیان]]، که در آستانه [[ظهور]] [[مهدی]] {{ع}} به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] می‌کند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌کشاند. [[امام سجاد]] {{ع}} می‌فرماید: "[[ظهور قائم]] {{ع}} از [[ناحیه]] [[خداوند]]، قطعی و [[خروج سفیانی]] نیز، قطعی است. در برابر هرقیام‌کننده و مصلحی، یک [[سفیانی]] وجود دارد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.</ref>. و یا [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "ما و [[خاندان]] [[ابو سفیان]]، دو خاندانی هستیم که بر سر [[دین خدا]] باهم [[دشمنی]] داریم. ما سخن [[خداوند]] را [[تصدیق]] کردیم و آنان [[تکذیب]] کردند. [[ابو سفیان]]، با [[پیامبر]] {{صل}} [[مبارزه]] کرد و [[معاویه]] با [[امام علی|علی]] {{ع}} و [[یزید]] با [[امام حسین|حسین بن علی]] {{عم}} به [[مخالفت]] برخاستند و [[سفیانی]] نیز با [[قائم]] {{ع}} خواهد جنگید"<ref>همان.</ref>.