علت تأخیر ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۱۱
، ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::* +*)
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ') |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::* +*)) |
||
خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
[[پرونده:151910.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محمد مهدی آصفی]]]] | [[پرونده:151910.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[محمد مهدی آصفی]]]] | ||
::::::آیتالله '''[[محمد مهدی آصفی]]'''، در کتاب ''«[[انتظار پویا (کتاب)|انتظار پویا]]»'' در اینباره گفته است: | ::::::آیتالله '''[[محمد مهدی آصفی]]'''، در کتاب ''«[[انتظار پویا (کتاب)|انتظار پویا]]»'' در اینباره گفته است: | ||
*«'''دیدگاه نخست''': اگر سبب [[تأخیر در فرج]] و [[ظهور امام عصر]] {{ع}} و [[انقلاب جهانی]] فراگیر او را این بدانیم که [[زمین]] تا از ظلموجور پر نشده است، آن [[حضرت]] [[ظهور]] نخواهد کرد؛ به ناچار "[[انتظار]]" میباید به معنای "مترصد بودن" باشد! از طرفی به روشنی میدانیم که دامن زدن به ظلموجور و گسترش دامنه آن، از دیدگاه [[اسلام]] جایز نیست. | |||
براساس این برداشت، درست نیست که به مقابله با [[ظلم]] برخیزیم؛ زیرا چنین مقابلهای دوره [[غیبت]] را طولانیتر میسازد! پس به ناچار باید [[منتظر]] بمانیم تا [[ظلم]] وجور در [[زندگی]] [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[نظامی]] و [[قضایی]] ما به حد کمال برسد و کره [[زمین]] از [[ظلمت]] [[ستم]] پر شود تا [[امام]] {{ع}} [[ظهور]] کند و [[انقلاب]] خود را علیه [[ستمگران]] و در [[حمایت از مظلومان]]، علنی سازد. | براساس این برداشت، درست نیست که به مقابله با [[ظلم]] برخیزیم؛ زیرا چنین مقابلهای دوره [[غیبت]] را طولانیتر میسازد! پس به ناچار باید [[منتظر]] بمانیم تا [[ظلم]] وجور در [[زندگی]] [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[نظامی]] و [[قضایی]] ما به حد کمال برسد و کره [[زمین]] از [[ظلمت]] [[ستم]] پر شود تا [[امام]] {{ع}} [[ظهور]] کند و [[انقلاب]] خود را علیه [[ستمگران]] و در [[حمایت از مظلومان]]، علنی سازد. | ||
*'''دیدگاه دوم''': اگر سبب [[تأخیر در فرج]]، عدم وجود یارانی باشد که [[جامعه]] و [در گسترهای وسیعتر] [[دنیا]] را برای [[ظهور امام]] و [[قیام]] فراگیر او، آماده سازند و [[پشتیبان]] و تکیهگاه [[انقلاب]] [[امام]] تلقی شوند، مسأله فرق میکند. در اینجا چارهای جز [[اقدام]] و تجهیز و [[آمادگی]] و [[امر به معروف و نهی از منکر]]، به منظور برپایی [[اقتدار]] [[حق]] بر روی [[زمین]] و حصول [[فرج]] به سبب [[ظهور امام زمان]] {{ع}} نیست. در نتیجه، [[انتظار]] به معنای "مترصد" بودن نخواهد بود؛ بلکه به معنای حرکت، [[اقدام]] و [[جهاد]] برای برپایی [[اقتدار]] [[حق]] است؛ یعنی، مفهومی که مهیاسازی [[زمین]] برای [[ظهور امام]] و [[قیام جهانی]] او را طلب میکند. | |||
بنابر چنین برداشتی از [[ظهور امام]] {{ع}} و تحقق [[فرج]] به دست او، معنای [[انتظار]] نیز از جهت مثبت و منفی، میان "مترصد بودن" و "حرکت" در نوسان خواهد بود. هماکنون برای رسیدن به جواب صحیح، به بررسی این دو دیدگاه خواهیم پرداخت: | بنابر چنین برداشتی از [[ظهور امام]] {{ع}} و تحقق [[فرج]] به دست او، معنای [[انتظار]] نیز از جهت مثبت و منفی، میان "مترصد بودن" و "حرکت" در نوسان خواهد بود. هماکنون برای رسیدن به جواب صحیح، به بررسی این دو دیدگاه خواهیم پرداخت: | ||
خط ۱۵۲: | خط ۱۵۲: | ||
«شاید بتوان گفت یکی از شرایط عمده برای [[ظهور]]، وجود یاورانی است که همراه [[امام]]، بار [[قیام]] را بر دوش بکشند و تا آخر، از [[همراهی]] و [[یاری]] [[رهبر]] خود دست برندارند و او را تنها نگذارند. [[سدیر صیرفی]] در گفت وگویی با [[امام صادق]]{{ع}} درباره عدم [[قیام]] میگوید: "[[حضرت]]، مرا به خارج [[مدینه]] برد تا آن که وقت [[نماز]]، در محلی پیاده شدیم. [[امام صادق]]{{ع}} به [[جوانی]] که در آن نزدیکی بز میچراند، نگاهی کرد و فرمود: ای [[سدیر]]! به [[خدا]] قسم! اگر [[پیروان]] من، به تعداد این بزها بودند، بر جای نمینشستم و [[قیام]] میکردم. [[سدیر]] گوید: بعد از تمام شدن [[نماز]]، حیوانات آن گله را شمردم و یافتم که عدد آنها از هفده [[تجاوز]] نمیکند.<ref>کافی، ج ۲، ص۲۴۲، ح ۴.</ref>. تحقّق این شرط، لازم است؛ ولی کافی نیست؛ بلکه باید زمینههای دیگر نیز فراهم شود. از جمله آن شرایط، قابلیت [[مردم]] برای پذیرش [[دولت]] [[حق]] است، به این معنا که عموم [[مردم]] و [[جامعه بشری]] نه گروهی خاص و در منطقهای خاص؛ باید به درجهای از [[معرفت]] برسند که دریابند [[حکومتها]] و مکاتب ساخته [[بشر]]، جوابگوی [[نیاز]] [[مردم]] نیست و به وسیله اینها، [[سعادت]] و [[عدالت]] واقعی به [[بشر]] هدیه نمیشود. | «شاید بتوان گفت یکی از شرایط عمده برای [[ظهور]]، وجود یاورانی است که همراه [[امام]]، بار [[قیام]] را بر دوش بکشند و تا آخر، از [[همراهی]] و [[یاری]] [[رهبر]] خود دست برندارند و او را تنها نگذارند. [[سدیر صیرفی]] در گفت وگویی با [[امام صادق]]{{ع}} درباره عدم [[قیام]] میگوید: "[[حضرت]]، مرا به خارج [[مدینه]] برد تا آن که وقت [[نماز]]، در محلی پیاده شدیم. [[امام صادق]]{{ع}} به [[جوانی]] که در آن نزدیکی بز میچراند، نگاهی کرد و فرمود: ای [[سدیر]]! به [[خدا]] قسم! اگر [[پیروان]] من، به تعداد این بزها بودند، بر جای نمینشستم و [[قیام]] میکردم. [[سدیر]] گوید: بعد از تمام شدن [[نماز]]، حیوانات آن گله را شمردم و یافتم که عدد آنها از هفده [[تجاوز]] نمیکند.<ref>کافی، ج ۲، ص۲۴۲، ح ۴.</ref>. تحقّق این شرط، لازم است؛ ولی کافی نیست؛ بلکه باید زمینههای دیگر نیز فراهم شود. از جمله آن شرایط، قابلیت [[مردم]] برای پذیرش [[دولت]] [[حق]] است، به این معنا که عموم [[مردم]] و [[جامعه بشری]] نه گروهی خاص و در منطقهای خاص؛ باید به درجهای از [[معرفت]] برسند که دریابند [[حکومتها]] و مکاتب ساخته [[بشر]]، جوابگوی [[نیاز]] [[مردم]] نیست و به وسیله اینها، [[سعادت]] و [[عدالت]] واقعی به [[بشر]] هدیه نمیشود. | ||
*خلاصه آن که [[مردم]]، خود باید [[ظهور]] [[عدالت]] را بخواهند و جهانیان را با زیباییهای [[دوران ظهور]] آشنا کنند و [[روحیه]] [[عدالت]]طلبی و [[ظلم]] ستیزی را همه جا گسترش دهند. مرحوم [[خواجه طوسی]]، در کتاب تجرید الاعتقاد، [[علت]] [[غیبت امام]] را کوتاهی [[مردم]] میداند؛ چرا که [[اعمال]] و [[کردار]] [[مردم]]، باعث شد [[امام]] از میان [[مردم]] برود؛ بنابراین، [[مردم]] باید از راه غلطی که رفتهاند، برگردند و [[امام]] را بخواهند، تا [[ظهور]] صورت گیرد.<ref>از همین رو، [[شیخ صدوق]] در مقدمه کتاب کمال الدین میگوید: "ظهور حجتهای الهی در مقام پیشوایی خود، بر سبیل امکان و تدبیر، نسبت به مردم زمان خودشان است. اگر حال مردم طوری باشد که [[امام]] بتواند تدبیر و رهبری اولیایش را بر عهده بگیرد _ یعنی مردم حاضر باشند حرف او را بپذیرند، و او بتواند اراده خدا را پیاده کند _ ظهور آن حجت، لازم خواهد بود و اگر وضع به گونهای باشد که [[امام]] نتواند تدبیر در رهبری اولیایش را بر عهده بگیرد و حکمت الهی، موجب پنهانی او گردد و تدبیر نیز آن را اقتضا کند، خداوند او را در پشت پرده [[غیبت]]، نهان میسازد، تا زمانی که وقت مناسب فرا رسد.</ref>»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۰۰-۲۰۱.</ref>. | |||
}} | }} | ||