سید حسنی که قیامش از نشانه‌های غیرحتمی ظهور است کیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::#در [[بحارالانوار]] از [[مفضل ابن عمر]] [[نقل]] شده که گفته است: "سپس [[سید حسنی]] [[جوانی]] خوش‌سیما در [[ناحیه]] [[دیلم]]، دست به جنبش می‌زند و با صدای دلنشین فریاد بر می‌آورد که ای [[خاندان]] [[پیامبر]] ([[سادات]]) به ندای این شخصیت رنجدیده خاطر، پاسخ مثبت دهید [[یاران]] [[حسنی]] خطاب به [[حسنی]] می‌گویند: ای [[فرزند]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{ع}} این فردی که در نزدیکی ما اردو زده، کیست؟ [[حسنی]] می‌گوید: اینک همگی به سوی او می‌رویم تا ببینیم کیست، به [[خدا]] [[سوگند]] [[حسنی]] خود به خوبی [[حضرت]] را می‌شناسد و مقصودش از این کار، تنها شناساندن شخصیت [[حضرت مهدی]] به [[یاران]] خویش است. بدین سان، [[حسنی]] نزد [[امام]] رهسپار می‌شود و خطاب به او می‌گوید: اگر شما [[مهدی]] [[خاندان]] [[پیامبری]]، پس عصای ویژه و انگشتر و برد و زره و [[عمامه]] جدت کجایند؟ پس از آن که [[امام]]{{ع}} همه نشانه‌های مزبور را به وی ارائه می‌دهد [[حسنی]] می‌گوید: [[الله]] اکبر ای [[فرزند]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{ع}}، دستت را بده با تو [[بیعت]] کنیم و [[حضرت]] دست خود را دراز می‌کند و سایر [[لشکریان]] به جز [[چهل]] هزار تن از صاحبان کتاب، معروف به [[زیدیه]]، با [[حضرت]] [[بیعت]] خواهند کرد...."<ref>{{متن حدیث|قَالَ الْمُفَضَّلُ: ثُمَّ مَا ذَا يَا سَيِّدِي قَالَ: ثُمَّ يَخْرُجُ الْحَسَنِيُّ الْفَتَى الصَّبِيحُ مِنْ نَحْوِ الدَّيْلَمِ يَصِيحُ بِصَوْتٍ فَصِيحٍ يَا آلَ أَحْمَدَ أَجِيبُوا الْمَلْهُوفَ وَ الْمُنَادِيَ مِنْ حَوْلِ الضَّرِيحِ فَتُجِيبُهُ كُنُوزُ اللَّهِ بِالطَّاقَاتِ كُنُوزاً وَ أَيُّ كُنُوزٍ لَيْسَتْ مِنْ فِضَّةٍ وَ لَا مِنْ ذَهَبٍ بَلْ هِيَ رِجَالٌ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْهِمْ عَلَى الْبَرَاذِينِ الشُّهْبِ فِي أَيْدِيهِمُ الْحِرَابُ يَتَعَاوَوْنَ شَوْقاً لِلْحَرْبِ كَمَا تَتَعَاوَى الذِّئَابُ أَمِيرُهُمْ رَجُلٌ مِنْ تَمِيمٍ يُقَالُ لَهُ شُعَيْبُ بْنُ صَالِحٍ فَيُقْبِلُ الْحَسَنِيُّ إِلَيْهِمْ وَجْهُهُ كَدَارَةِ الْبَدْرِ يُرَيِّعُ النَّاسَ جَمَالًا أَنِيقاً فَيُعَفِّي عَلَى أَثَرِ الظَّلَمَةِ فَيَأْخُذُ بِسَيْفِهِ الْكَبِيرَ وَ الصَّغِيرَ وَ الْعَظِيمَ وَ الرَّضِيعَ ثُمَّ يَسِيرُ بِتِلْكَ الرَّايَاتِ كُلِّهَا حَتَّى يَرِدَ الْكُوفَةَ وَ قَدْ صَفَا أَكْثَرُ الْأَرْضِ فَيَجْعَلُهَا مَعْقِلًا وَ يَتَّصِلُ بِهِ وَ بِأَصْحَابِهِ خَبَرُ الْمَهْدِيِّ {{ع}} يَقُولُونَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَنْ هَذَا الَّذِي قَدْ نَزَلَ بِسَاحَتِنَا فَيَقُولُ اخْرُجُوا بِنَا إِلَيْهِ حَتَّى نَنْظُرَ مَنْ هُوَ وَ مَا يُرِيدُ وَ هُوَ وَ اللَّهِ يَعْلَمُ أَنَّهُ الْمَهْدِيُّ وَ إِنَّهُ لَيَعْرِفُهُ وَ لَمْ يُرِدْ بِذَلِكَ الْأَمْرِ إِلَّا لِيُعَرِّفَ أَصْحَابَهُ مَنْ هُوَ فَيَخْرُجُ الْحَسَنِيُّ فَيَقُولُ إِنْ كُنْتَ مَهْدِيَّ آلِ مُحَمَّدٍ فَأَيْنَ هِرَاوَةُ جَدِّكَ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} وَ خَاتَمُهُ وَ بُرْدَتُهُ وَ دِرْعُهُ الْفَاضِلُ وَ عِمَامَتُهُ السَّحَابُ وَ فَرَسُهُ الْيَرْبُوعُ وَ نَاقَتُهُ الْعَضْبَاءُ وَ بَغْلَتُهُ الدُّلْدُلُ وَ حِمَارُهُ الْيَعْفُورُ وَ نَجِيبُهُ الْبُرَاقُ وَ مُصْحَفُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} فَيَخْرُجُ لَهُ ذَلِكَ ثُمَّ يَأْخُذُ الْهِرَاوَةَ فَيَغْرِسُهَا فِي الْحَجَرِ الصَّلْدِ وَ تُورِقُ وَ لَمْ يُرِدْ ذَلِكَ إِلَّا أَنْ يُرِيَ أَصْحَابَهُ فَضْلَ الْمَهْدِيِّ {{ع}} حَتَّى يُبَايِعُوهُ فَيَقُولُ الْحَسَنِيُّ اللَّهُ أَكْبَرُ مُدَّ يَدَكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى نُبَايِعَكَ فَيَمُدُّ يَدَهُ فَيُبَايِعُهُ وَ يُبَايِعُهُ سَائِرُ الْعَسْكَرِ الَّذِي مَعَ الْحَسَنِيِّ إِلَّا أَرْبَعِينَ أَلْفاً أَصْحَابُ الْمَصَاحِفِ الْمَعْرُوفُونَ بِالزِّيدِيَّةِ}}</ref> از ظاهر این [[روایت]] بر می‌آید که [[سید حسنی]]، [[قبل از ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} جنبش خود را آغاز می‌کند و به [[دفاع]] از [[امام زمان]] {{ع}} بر می‌خیزد و ستم‌گران را به سزای اعمالشان می‌رساند یعنی [[امام]] در حال پیشروی است که [[سید حسنی]] به [[حضرت]] می‌رسد و به او می‌پیوندد.

::::#در عقدالدرر روایتی [[مفصل]] از [[امام علی]]{{ع}} [[نقل]] شده است: آن‌گاه که [[سپاه]] [[حضرت مهدی]] به حرکت در می‌آید و در مسیر خود در کمال [[آرامش]] و [[مهربانی]] به وادی القری می‌رسند (دره‌ای است بین [[مدینه]] و [[شام]] از توابع [[مدینه]]) [[سید حسنی]]، پسر عموی آن [[حضرت]] به همراه [[دوازده]] هزار جنگجو به وی می‌پیوندند. [[سید حسنی]] به [[حضرت]] می‌گوید: ولی من مهدی‌ام، [[سید حسنی]] می‌پرسد: آیا نشانه‌ای داری تا ما با تو [[بیعت]] کنیم؟ [[حضرت]] به پرنده در حال پرواز اشاره می‌کند، در دست وی افتد و چوبی خشک را در [[زمین]] فرو می‌برد و بی‌درنگ سبز می‌شود و شاخ و برگ بر می‌آورد. [[سید حسنی]] می‌گوید: عموزاده [[امامت]]، از آن توست و بدین سان، لشگریانش را به وی [[تسلیم]] خواهد کرد، او که هم نام [[حضرت]] است پیشاپیش [[سپاه]] [[امام]] به حرکت در خواهد آمد"<ref>{{متن حدیث|"تسير الجيوش حتّى تصير بوادي القرى في هدوء و رفق، و يلحقه هناك ابن عمّه الحسنيّ، في اثني عشر ألف فارس‏ فيقول: يا ابن عمّ، أنا أحقّ بهذا الجيش منك، أنا ابن الحسن، و أنا المهديّ. فيقول المهديّ {{ع}}: بل أنا المهدي. فيقول الحسنيّ: هل لك من آية فنبايعك؟ فيومي‏ء المهديّ {{ع}} إلى الطّير، فتسقط على يده، و يغرس قضيبا في بقعة من الأرض، فيخضرّ و يورق فيقول له الحسنيّ: يا ابن عمّ هي لك. و يسلّم إليه جيشه، و يكون على مقدّمته، و اسمه على اسمه"}}.</ref>

::::#در [[کتب اربعه]]، تنها یک [[روایت]] درباره [[سید حسنی]] [[نقل]] شده که چنین است: "[[یعقوب سراج]] [[روایت]] می‌کند که از [[امام صادق]] {{ع}} پرسیدم: "[[فرج]] شما چه زمانی است"؟ فرمود: وقتی [[فرزندان عباس]] با هم [[اختلاف]] کنند و [[سلطنت]] آنان سست شود و گروهی در نابودی آن‌ها [[تلاش]] کنند.... و شامی و [[سفیانی]] [[ظهور]] کنند و [[سید حسنی]] به حرکت در آید و [[صاحب الامر]] همراه [[میراث]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} از [[مدینه]] به [[مکه]] برود.... و [[مهدی]] از خدای برای [[ظهور]] [[اذن]] می‌طلبد. در این زمان بعضی از [[یاران]] [[سید حسنی]] ازاین امر مطلع می‌شوند و به [[سید حسنی]] خبر می‌دهند و او مبادرت به [[خروج]] کرده: اما اهل [[مکه]] او را می‌کشند و سرش را برای [[سفیانی]] می‌فرستند. این زمان، [[صاحب]] این امر [[ظهور]] خود را علنی کرده و [[مردم]] با او [[بیعت]] می‌کنند<ref>{{متن حدیث|"فَيَبْتَدِرُ الْحَسَنِيُّ إِلَى الْخُرُوجِ فَيَثِبُ عَلَيْهِ أَهْلُ مَكَّةَ فَيَقْتُلُونَهُ وَ يَبْعَثُونَ بِرَأْسِهِ إِلَى الشَّامِيِّ فَيَظْهَرُ عِنْدَ ذَلِكَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ فَيُبَايِعُهُ النَّاسُ وَ يَتَّبِعُونَهُ...عَنْ يَعْقُوبَ السَّرَّاجِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} مَتَى فَرَجُ شِيعَتِكُمْ قَالَ فَقَالَ إِذَا اخْتَلَفَ وُلْدُ الْعَبَّاسِ وَ وَهَى سُلْطَانُهُمْ‏ وَ طَمِعَ فِيهِمْ مَنْ لَمْ يَكُنْ يَطْمَعُ فِيهِمْ وَ خَلَعَتِ الْعَرَبُ أَعِنَّتَهَا «1»- وَ رَفَعَ كُلُّ ذِي صِيصِيَةٍ صِيصِيَتَهُ «2» وَ ظَهَرَ الشَّامِيُّ وَ أَقْبَلَ الْيَمَانِيُّ وَ تَحَرَّكَ الْحَسَنِيُّ وَ خَرَجَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ مِنَ الْمَدِينَةِ إِلَى مَكَّةَ بِتُرَاثِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقُلْتُ مَا تُرَاثُ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ سَيْفُ رَسُولِ اللَّهِ وَ دِرْعُهُ وَ عِمَامَتُهُ وَ بُرْدُهُ وَ قَضِيبُهُ وَ رَايَتُهُ وَ لَامَتُهُ «3» وَ سَرْجُهُ حَتَّى يَنْزِلَ مَكَّةَ فَيُخْرِجَ السَّيْفَ مِنْ غِمْدِهِ وَ يَلْبَسَ الدِّرْعَ وَ يَنْشُرَ الرَّايَةَ وَ الْبُرْدَةَ وَ الْعِمَامَةَ وَ يَتَنَاوَلَ الْقَضِيبَ بِيَدِهِ وَ يَسْتَأْذِنَ اللَّهَ فِي ظُهُورِهِ فَيَطَّلِعُ عَلَى ذَلِكَ بَعْضُ مَوَالِيهِ فَيَأْتِي الْحَسَنِيَّ فَيُخْبِرُهُ الْخَبَر"}}؛ روضه کافی، ج ۸، ص ۲۲۴، ح ۲۸۵.</ref>

::::#'''در [[روایات]] سه تن به‌عنوان [[حسنی]] معروف شده‌اند:''' اولی از دوستداران [[حضرت]] است؛ [[امام]] از [[خدا]] درخواست اجازه [[ظهور]] می‌کنند [[حسنی]] از این موضوع با خبر شده و [[اقدام]] به [[خروج]] می‌کند [[اهل مکه]] به او هجوم برده، او را کشته و سرش را به نزد شامی- [[سفیانی]] - می‌فرستند پس از این [[واقعه ظهور]] [[امام مهدی|صاحب الامر]]{{ع}} صورت می‌گیرد و [[مردم]] با ایشان [[بیعت]] می‌کنند ظاهرا این شخص همان [[نفس زکیه]] خواهد بود که بحث آن گذشت<ref>ر ک: کافی، ج۸، ص۲۲۴و۲۲۵، ح۲۸۵؛ نعمانی، الغیبه، ص۲۷۰، ح۴۳.</ref>؛ دومی‌ شخصی است که با [[سپاه سفیانی]] - [[اموی]] در [[شام]] درگیر می‌شود و سرانجام مغلوب خواهد شد؛ و سومین [[حسنی]] همان شخصی مورد بحث است که از بلاد شرق - [[دیلم]] - [[خروج]] کرده و با یارانش در [[کوفه]] مستقر خواهد شد<ref>بحار الانوار، ج۵۳، باب۲۸، ص۱۵و۱۶.</ref>.

::::#'''مکان [[خروج]] و استقرار [[حسنی]]:''' در ضمن روایتی بسیار طولانی [[مفضل بن عمرو]] [[نقل]] کرده که [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "... سپس [[حسنی]] آن جوانمرد خوشرو از جانب [[دیلم]] [[خروج]] خواهد کرد وی با صدای فصیح می‌گوید: ای آل [[احمد]] غمگین محزون و ندا کننده از [[مکه]] یعنی [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} را [[اجابت]] کنید. پس گنج‌هایی از [[طالقان]] که از جنس طلا و نقره نیستند بلکه مردانی‌اند بسان [[پاره‌های آهن]] سوار بر اسب‌های ابلق در مسیر خود به سمت [[کوفه]] با [[ستمگران]] جنگیده، آنان را کشته تا وارد [[کوفه]] شده... و آنجا را قرارگاه خود قرار می‌دهند<ref>بحار الانوار، ج۵۳، باب۲۸، ص۱۵و۱۶.</ref>

::::#'''زمان و مکان [[ملاقات]] [[حسنی]] با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}}:''' از [[روایت]] فوق استفاده می‌شود که [[خروج حسنی]] همزمان یا [[بعد از ظهور]] [[حضرت]] خواهد بود زیرا در ادامه [[روایت]] فوق [[امام]]{{ع}} می‌فرماید: "... پس از ورود [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} و اصحابشان به [[کوفه]] [[حسنی]] با خبر شده؛ یارانش به او می‌گویند: یابن [[رسول الله]] کیست که به ساحت و منطقه ما وارد شده است؟ [[حسنی]] در پاسخ آنان می‌گوید بیرون شویم و ببینیم او کیست و چه می‌طلبد. به [[خدا]] قسم او می‌داند که او [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} است و او را می‌شناسد و از این سخن غرضی جز اینکه [[امام]] را به [[اصحاب]] خود بشناساند ندارد پس [[حسنی]] با [[سپاه]] خود نزد [[حضرت]] می‌آیند و ..."<ref>بحار الانوار، ج۵۳، باب۲۸، ص۱۵و۱۶.</ref>

::::#'''[[صداقت]] [[حسنی]]:''' پس از [[ملاقات]] [[حسنی]] با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} گفتگویی جالب بین آنان صورت می‌گیرد [[امام صادق]]{{ع}} در ادامه همان [[روایت]] می‌فرماید: " [[حسنی]] به [[امام]] عرض می‌کند: اگر تو [[مهدی]] آل محمدی آثار جدت [[پیامبر]]{{صل}} عصا، انگشتر، [[عمامه]] و... و [[مصحف علی]]{{ع}} کجاست؟ [[حضرت]] همه آنها را به او عرضه می‌کند سپس [[حضرت]] یا [[حسنی]] عصا را برداشته و در سنگ [[سختی]] فرو می‌برد بلافاصله عصا سبز شده و برگ در می‌آورد و... پس از آن می‌گوید: [[الله]] اکبر یابن [[رسول الله]] دست خود را دراز کن تا با تو [[بیعت]] کنم و به این ترتیب او و سپاهیانش با [[حضرت]] [[بیعت]] می‌کنند..."<ref>بحار الانوار، ج۵۳، باب۲۸، ص۱۵و۱۶؛ برای اطلاع بیشتر در این زمینه به کتاب « تأملی نو در نشانه های ظهور۱ » تقریرات درس آیت الله نجم الدین طبسی پیرامون قیام حسنی، با تحقیق و تقریر آقای محمد شهبازیان، مراجعه شود.</ref>»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۲۰-۲۲۳.</ref>.