جهاد در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

===[[حرمت]] [[جهاد]] در [[ماه‌های حرام]]===

===[[لزوم]] [[پایداری]] و [[استقامت]] در جهاد===

از دیگر [[تکالیف]] جهادگران، [[وجوب]] استقامت در برابر [[دشمنان]] است. آیه ۲۵۰ بقره / ۲ از درخواست گروهی از جهادگران [[امت‌های پیشین]] از [[خداوند]] مبنی بر اعطای [[صبر]] * و استقامت به آنان در برابر [[دشمن]] یاد کرده است: «رَبَّنا اَفرِغ عَلَینا صَبرًا وثَبِّت اَقدامَنا» و در آیه‌ای دیگر، خداوند جهادگران را به سبب [[ثبات قدم]] و استقامت ستوده است: «وکَاَیِّن مِن نَبِیٍّ قـتَلَ مَعَهُ رِبِّیّونَ کَثیرٌ فَما وهَنوا لِما اَصابَهُم فی سَبیلِ اللّهِ وما ضَعُفوا ومَااستَکانوا واللّهُ یُحِبُّ الصّـبِرین». ([[آل‌عمران]] / ۳، ۱۴۶) در آیاتی متعدد [[مسلمانان]] به این امر [[مأمور]] شده‌اند: «یـاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا اِذا لَقیتُم فِئَةً فَاثبُتوا». ([[انفال]] / ۸، ۴۵؛ نیز [[نساء]] / ۴، ۱۰۴) تعبیر «فَاثبُتوا» در [[آیه]] مذکور بر [[وجوب]] دلالت دارد. <ref>کشف الرموز، ج ۱، ص۴۲۴؛ جواهرالکلام، ج ۲۱، ص۲۶.</ref> جهادگران ابتدا با [[نزول آیه]] ۶۵ انفال / ۸، [[مکلف]] شدند که در برابر کافرانی که شمار آنها ۱۰ برابر [[مؤمنان]] است، [[استقامت]] * کنند: «یـاَیُّهَا النَّبِیُّ حَرِّضِ المُؤمِنینَ عَلَی القِتالِ اِن یَکُن مِنکُم عِشرونَ صـبِرونَ یَغلِبوا مِائَتَینِ واِن یَکُن مِنکُم مِائَةٌ یَغلِبوا اَلفـًا مِنَ الَّذینَ کَفَروا». (انفال / ۸، ۶۵) سپس در آیه ۶۶ انفال / ۸ [[مسلمانان]] مکلف به [[استقامت]] در برابر [[دشمنی]] با تعداد دو برابر خود شدند: «اَلـ ٔ نَ خَفَّفَ اللّهُ عَنکُم وعَلِمَ اَنَّ فیکُم ضَعفـًا فَاِن یَکُن مِنکُم مِائَةٌ صَابِرَةٌ یَغلِبوا مِائَتَینِ واِن یَکُن مِنکُم اَلفٌ یَغلِبوا اَلفَینِ». (انفال / ۸، ۶۶) برخی از [[مفسران]] آیه دوم را [[ناسخ]] آیه نخست می‌دانند،<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص۴۹۱؛ بحوث فی تاریخ القرآن، ص۲۲۹.</ref> چنان‌که این نکته در برخی [[احادیث]] نیز مطرح شده است،<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۵، ص۸۵؛ بحارالانوار، ج ۱۹، ص۱۷۶؛ جامع احادیث الشیعه، ج ۱۳، ص۱۷۰.</ref> از این‌رو برخی از [[فقها]] [[پایداری]] جهادگران در برابر کافرانی با تعداد دو برابر آنها را [[واجب]] شمرده‌اند؛ <ref>المغنی، ج ۱۰، ص۵۵۱؛ منهاج الصالحین، ج ۱، ص۳۷۰.</ref> اما اگر شمار آنها بیش از دو برابر باشد، آن را واجب ندانسته‌اند. <ref>مختلف الشیعه، ج ۴، ص۳۸۹؛ کشاف القناع، ج ۳، ص۵۱.</ref> البته در فرض دوم اگر احتمال [[شکست]] * نباشد، [[ایستادگی]] [[مستحب]] خواهد بود <ref>مختلف الشیعه، ج ۴، ص۳۹۰؛ مسالک الافهام، شهید، ج ۳، ص۲۴؛ المجموع، ج ۱۹، ص۲۹۱.</ref> و در موارد [[یقین]] یا [[گمان]] [[قوی]] داشتن به شکست خود به استناد آیه «ولا تُلقوا بِاَیدیکُم اِلَی التَّهلُکَةِ» (بقره / ۲، ۱۹۵) [[پرهیز]] از [[رویارویی]] با [[دشمن]] واجب است. <ref>مختلف الشیعه، ج ۴، ص۳۸۹؛ نیل الاوطار، ج ۸، ص۸۰؛ سلسلة الینابیع، ج ۳۱، ص۷۹.</ref> در برابر، شماری از [[فقها]] [[منسوخ]] شدن [[آیه]] نخست را نپذیرفته و گفته‌اند که جهادگران در عمل کردن به مفاد هریک از دو آیه مخیرند. <ref>بحوث فی تاریخ القرآن، ص۳۲۹.</ref> برخی دیگر [[حکم]] آیه نخست را مربوط به جهادگرانی دانسته‌اند که از [[ایمان]] و اراده‌ای [[قوی]] برخوردارند <ref>الامثل، ج ۵، ص۴۸۵ ـ ۴۹۱.</ref> و برخی از فقها حکم آیه نخست را استحبابی و حکم آیه نخست را وجوبی شمرده‌اند. <ref>البیان، ص۳۵۴ ـ ۳۵۵.</ref> اقوال دیگری نیز مطرح شده‌اند. <ref>تبصرة الفقهاء، ج ۱، ص۳۴۵.</ref>