جهاد در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←لزوم پایداری و استقامت در جهاد
| خط ۱۸۹: | خط ۱۸۹: | ||
===[[لزوم]] [[پایداری]] و [[استقامت]] در جهاد=== | ===[[لزوم]] [[پایداری]] و [[استقامت]] در جهاد=== | ||
از دیگر [[تکالیف]] جهادگران، [[وجوب]] استقامت در برابر [[دشمنان]] است. آیه ۲۵۰ | از دیگر [[تکالیف]] جهادگران، [[وجوب]] استقامت در برابر [[دشمنان]] است. آیه {{متن قرآن|وَلَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُوا رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ}}<ref>«و چون با جالوت و سپاه وی رویاروی شدند گفتند: پروردگارا! ما را از شکیب، سرشار کن و گام‌های ما را استوار دار و ما را بر کافران پیروز گردان» سوره بقره، آیه ۲۵۰.</ref> از درخواست گروهی از جهادگران [[امت‌های پیشین]] از [[خداوند]] مبنی بر اعطای [[صبر]] و استقامت به آنان در برابر [[دشمن]] یاد کرده است. و در آیه‌ای دیگر، خداوند جهادگران را به سبب [[ثبات قدم]] و استقامت ستوده است: {{متن قرآن|وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بسا پیامبرانی که همراه آنان توده‌های انبوه به نبرد (با دشمنان خداوند) پرداختند و در راه خداوند هر چه به ایشان رسید نه سست و نه ناتوان شدند و نه تن به زبونی سپردند؛ و خداوند شکیبایان را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.</ref> در آیاتی متعدد [[مسلمانان]] به این امر [[مأمور]] شده‌اند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! چون با دسته‌ای (از دشمن) رویاروی شدید استوار باشید و خداوند را بسیار یاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره انفال، آیه ۴۵.</ref>، {{متن قرآن|وَلَا تَهِنُوا فِي ابْتِغَاءِ الْقَوْمِ إِنْ تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَمَا تَأْلَمُونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللَّهِ مَا لَا يَرْجُونَ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا}}<ref>«و در پیجویی گروه (مشرکان) سست نشوید، اگر شما (در پیکار با آنها) به رنج افتاده‌اید آنان نیز چون شما به رنج افتاده‌اند و شما به خداوند امیدی دارید که آنان ندارند و خداوند دانایی فرزانه است» سوره نساء، آیه ۱۰۴.</ref> تعبیر {{متن قرآن|فَاثْبُتُوا}} در [[آیه]] مذکور بر [[وجوب]] دلالت دارد. <ref>کشف الرموز، ج ۱، ص۴۲۴؛ جواهرالکلام، ج ۲۱، ص۲۶.</ref> جهادگران ابتدا با [[نزول آیه]] {{متن قرآن| يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ يَفْقَهُونَ }}<ref>«ای پیامبر! مؤمنان را به کارزار برانگیز، اگر از شما بیست تن شکیبا باشند بر دویست تن پیروز می‌گردند و اگر از شما صد تن باشند بر هزار تن از کافران پیروز می‌شوند زیرا آنان گروهی هستند که درنمی‌یابند» سوره انفال، آیه ۶۵.</ref>، [[مکلف]] شدند که در برابر کافرانی که شمار آنها ۱۰ برابر [[مؤمنان]] است، [[استقامت]] کنند. سپس در آیه {{متن قرآن| الآنَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنكُمْ وَعَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفًا فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ صَابِرَةٌ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُواْ أَلْفَيْنِ بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ}}<ref>«اکنون خداوند بر شما آسان گرفت و معلوم داشت که در شما ناتوانی هست؛ اگر از شما صد تن شکیبا باشند بر دویست تن پیروز می‌گردند و اگر از شما هزار تن باشند بر دو هزار تن به اذن خداوند پیروز می‌شوند و خداوند با شکیبایان است» سوره انفال، آیه ۶۶.</ref> [[مسلمانان]] مکلف به [[استقامت]] در برابر [[دشمنی]] با تعداد دو برابر خود شدند. برخی از [[مفسران]] آیه دوم را [[ناسخ]] آیه نخست می‌دانند،<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص۴۹۱؛ بحوث فی تاریخ القرآن، ص۲۲۹.</ref> چنان‌که این نکته در برخی [[احادیث]] نیز مطرح شده است،<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۵، ص۸۵؛ بحارالانوار، ج ۱۹، ص۱۷۶؛ جامع احادیث الشیعه، ج ۱۳، ص۱۷۰.</ref> از این‌رو برخی از [[فقها]] [[پایداری]] جهادگران در برابر کافرانی با تعداد دو برابر آنها را [[واجب]] شمرده‌اند؛ <ref>المغنی، ج ۱۰، ص۵۵۱؛ منهاج الصالحین، ج ۱، ص۳۷۰.</ref> اما اگر شمار آنها بیش از دو برابر باشد، آن را واجب ندانسته‌اند. <ref>مختلف الشیعه، ج ۴، ص۳۸۹؛ کشاف القناع، ج ۳، ص۵۱.</ref> البته در فرض دوم اگر احتمال [[شکست]] نباشد، [[ایستادگی]] [[مستحب]] خواهد بود <ref>مختلف الشیعه، ج ۴، ص۳۹۰؛ مسالک الافهام، شهید، ج ۳، ص۲۴؛ المجموع، ج ۱۹، ص۲۹۱.</ref> و در موارد [[یقین]] یا [[گمان]] [[قوی]] داشتن به شکست خود به استناد آیه {{متن قرآن|وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ}}<ref>«و در راه خداوند هزینه کنید و با دست خویش خود را به نابودی نیفکنید و نیکوکار باشید که خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۱۹۵.</ref> [[پرهیز]] از [[رویارویی]] با [[دشمن]] واجب است. <ref>مختلف الشیعه، ج ۴، ص۳۸۹؛ نیل الاوطار، ج ۸، ص۸۰؛ سلسلة الینابیع، ج ۳۱، ص۷۹.</ref> در برابر، شماری از [[فقها]] [[منسوخ]] شدن [[آیه]] نخست را نپذیرفته و گفته‌اند که جهادگران در عمل کردن به مفاد هریک از دو آیه مخیرند. <ref>بحوث فی تاریخ القرآن، ص۳۲۹.</ref> برخی دیگر [[حکم]] آیه نخست را مربوط به جهادگرانی دانسته‌اند که از [[ایمان]] و اراده‌ای [[قوی]] برخوردارند <ref>الامثل، ج ۵، ص۴۸۵ ـ ۴۹۱.</ref> و برخی از فقها حکم آیه نخست را استحبابی و حکم آیه نخست را وجوبی شمرده‌اند. <ref>البیان، ص۳۵۴ ـ ۳۵۵.</ref> اقوال دیگری نیز مطرح شده‌اند<ref>تبصرة الفقهاء، ج ۱، ص۳۴۵.</ref>.<ref>[[سید عباس رضوی|رضوی، سید عباس]]، [[جهاد - رضوی (مقاله)|مقاله «جهاد»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۰ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]] ج۱۰.</ref> | ||
===[[حرمت]] [[تخلف]] و [[فرار از جهاد]]=== | ===[[حرمت]] [[تخلف]] و [[فرار از جهاد]]=== | ||
تخلف و نیز فرار از جهاد در همه [[شرایع الهی]] [[حرام]] است؛ [[حضرت موسی]]{{ع}} شماری از پیروانش را که از [[جهاد در راه خدا]] [[امتناع]] کردند، زیانکار: «و لاتَرتَدّوا عَلی اَدبارِکُم فَتَنقَلِبوا خـسِرین» ([[مائده]] / ۵، ۲۱) و [[فاسق]] دانست: «فَافرُق بَینَنا وبَینَ القَومِ الفـسِقین» (مائده / ۵، ۲۵ - ۲۶)؛ همچنین حرمت [[تخلف از جهاد]] در [[شرایع]] پیشین را از آیه ۲۴۶ بقره / ۲ که تخلف کنندگان را [[ظالم]] شمرده می‌توان دریافت: «وَاللّهُ [[عَلیم]] بالظالِمینَ». در [[شریعت اسلام]] افزون بر [[آیات]] فوق آیات دیگری نیز مستند حرمت تخلف از جهاد قرار گرفته‌اند؛ از جمله آیاتی که متخلفان از [[جهاد]] را [[بی‌ایمان]] شمرده ([[توبه]] / ۹، ۴۵) یا آنان را [[مذمت]] کرده‌اند (توبه / ۹، ۳۸، ۸۱، ۸۶ - ۸۷، ۹۳ - ۹۴)؛ همچنین آیاتی که [[عاقبت]] متخلفان را [[دوزخ]] یا [[عذاب اخروی]] دانسته‌اند، دال بر این حکم‌اند: «اِلاّ تَنفِروا یُعَذِّبکُم عَذابـًا اَلیمـًا» (توبه / ۹، ۳۹، ۲۴؛ [[توبه]] / ۹، ۸۱، ۹۴ - ۹۵)؛ همچنین فرار کردن از عرصه [[جنگ]] پس از شرکت در جهاد حرام است: «اِذا لَقیتُمُ الَّذینَ کَفَروا زَحفـًا فَلا تُوَلّوهُمُ الاَدبار». ([[انفال]] / ۸، ۱۵) <ref> تذکرة الفقهاء، ج ۹، ص۹؛ منهاج الصالحین، ج ۱، ص۳۷۰.</ref> این حکم را از آیه ۱۶ انفال / ۸ که فرار از جهاد را موجب دچار شدن به [[غضب الهی]] دانسته و نیز [[آیات]] ۲۵ و ۲۷ [[توبه]] / ۹ که از [[بخشش]] [[گناه]] فراریان یاد کرده نیز می‌توان استفاده کرد، چنان‌که در [[احادیث]]، [[فرار از جهاد]]، [[گناه کبیره]] خوانده شده است؛<ref>الکافی، ج ۲، ص۲۷۷؛ دعائم الاسلام، ج ۱، ص۳۷۰؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص۷۱.</ref> همچنین در احادیث، [[حکمت]] [[تشریع]] این [[حرمت]]، گستاخ شدن [[دشمن]] نسبت به [[مسلمانان]]، [[اسارت]] و [[شکست]] و کشته شدن مسلمانان، وهن و [[سستی]] [[دین]] و مخدوش شدن [[رسالت]] [[پیامبران الهی]] و [[امامان]] ذکر شده است. <ref>علل الشرایع، ج ۲، ص۴۸۱؛ عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص۹۹؛ من لایحضره الفقیه، ج ۳، ص۵۶۵.</ref> البته در صورتی که پشت کردن به دشمن تاکتیکی برای یافتن مکان مناسب یا [[پیوستن]] به گروهی دیگر از جهادگران برای ادامه [[جهاد]] باشد، جایز شمرده شده است: «ومَن یُوَلِّهِم یَومَذٍ دُبُرَهُ اِلاّ مُتَحَرِّفـًا لِقِتالٍ اَو مُتَحَیِّزًا اِلی فِئَةٍ». ([[انفال]] / ۸، ۱۶) <ref>المبسوط، طوسی، ج ۲، ص۱۰؛ المهذب، ج ۱، ص۳۰۴؛ المجموع، ج ۱۹، ص۲۹۱.</ref> | تخلف و نیز فرار از جهاد در همه [[شرایع الهی]] [[حرام]] است؛ [[حضرت موسی]]{{ع}} شماری از پیروانش را که از [[جهاد در راه خدا]] [[امتناع]] کردند، زیانکار: «و لاتَرتَدّوا عَلی اَدبارِکُم فَتَنقَلِبوا خـسِرین» ([[مائده]] / ۵، ۲۱) و [[فاسق]] دانست: «فَافرُق بَینَنا وبَینَ القَومِ الفـسِقین» (مائده / ۵، ۲۵ - ۲۶)؛ همچنین حرمت [[تخلف از جهاد]] در [[شرایع]] پیشین را از آیه ۲۴۶ بقره / ۲ که تخلف کنندگان را [[ظالم]] شمرده می‌توان دریافت: «وَاللّهُ [[عَلیم]] بالظالِمینَ». در [[شریعت اسلام]] افزون بر [[آیات]] فوق آیات دیگری نیز مستند حرمت تخلف از جهاد قرار گرفته‌اند؛ از جمله آیاتی که متخلفان از [[جهاد]] را [[بی‌ایمان]] شمرده ([[توبه]] / ۹، ۴۵) یا آنان را [[مذمت]] کرده‌اند (توبه / ۹، ۳۸، ۸۱، ۸۶ - ۸۷، ۹۳ - ۹۴)؛ همچنین آیاتی که [[عاقبت]] متخلفان را [[دوزخ]] یا [[عذاب اخروی]] دانسته‌اند، دال بر این حکم‌اند: «اِلاّ تَنفِروا یُعَذِّبکُم عَذابـًا اَلیمـًا» (توبه / ۹، ۳۹، ۲۴؛ [[توبه]] / ۹، ۸۱، ۹۴ - ۹۵)؛ همچنین فرار کردن از عرصه [[جنگ]] پس از شرکت در جهاد حرام است: «اِذا لَقیتُمُ الَّذینَ کَفَروا زَحفـًا فَلا تُوَلّوهُمُ الاَدبار». ([[انفال]] / ۸، ۱۵) <ref> تذکرة الفقهاء، ج ۹، ص۹؛ منهاج الصالحین، ج ۱، ص۳۷۰.</ref> این حکم را از آیه ۱۶ انفال / ۸ که فرار از جهاد را موجب دچار شدن به [[غضب الهی]] دانسته و نیز [[آیات]] ۲۵ و ۲۷ [[توبه]] / ۹ که از [[بخشش]] [[گناه]] فراریان یاد کرده نیز می‌توان استفاده کرد، چنان‌که در [[احادیث]]، [[فرار از جهاد]]، [[گناه کبیره]] خوانده شده است؛<ref>الکافی، ج ۲، ص۲۷۷؛ دعائم الاسلام، ج ۱، ص۳۷۰؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص۷۱.</ref> همچنین در احادیث، [[حکمت]] [[تشریع]] این [[حرمت]]، گستاخ شدن [[دشمن]] نسبت به [[مسلمانان]]، [[اسارت]] و [[شکست]] و کشته شدن مسلمانان، وهن و [[سستی]] [[دین]] و مخدوش شدن [[رسالت]] [[پیامبران الهی]] و [[امامان]] ذکر شده است. <ref>علل الشرایع، ج ۲، ص۴۸۱؛ عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص۹۹؛ من لایحضره الفقیه، ج ۳، ص۵۶۵.</ref> البته در صورتی که پشت کردن به دشمن تاکتیکی برای یافتن مکان مناسب یا [[پیوستن]] به گروهی دیگر از جهادگران برای ادامه [[جهاد]] باشد، جایز شمرده شده است: «ومَن یُوَلِّهِم یَومَذٍ دُبُرَهُ اِلاّ مُتَحَرِّفـًا لِقِتالٍ اَو مُتَحَیِّزًا اِلی فِئَةٍ». ([[انفال]] / ۸، ۱۶) <ref>المبسوط، طوسی، ج ۲، ص۱۰؛ المهذب، ج ۱، ص۳۰۴؛ المجموع، ج ۱۹، ص۲۹۱.</ref> | ||