عصمت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] [[اطاعت]] کسی که [[مردم]] را [[گمراه]] کند [[واجب]] نمی‌کند و برای رسالتش کسی را که [[کافر]] می‌شود و [[عبادت]] [[شیطان]] می‌کند [[انتخاب]] نمی‌کند و هیچ حجتی را برای مردم نمی‌گیرد مگر اینکه [[معصوم]] باشد»<ref>توحید، ص۴۰۷؛ عیون الأخبار، ص۲۶۷ و ۲۶۸؛ نورالثقلین، ج۱، ص۵۰۰؛ خصال، ج۲، ص۱۵۴؛ اثبات الهدی، ج۲، ص۱۵۰.</ref>. «همانا هیچ زمانی خالی از امام نیست و لازم است که امام معصوم باشد»<ref>العدد قویة لدفع المخاوف الیومیة، ص۶۹.</ref>. «خداوند برای ما هادیانی قرار داده است که از [[اهل بیت]] پیامبرند و ما را به سوی [[حق]] [[هدایت]] می‌کنند و [[کوری]] را از ما دور می‌سازند و [[تفرقه]] و [[اختلاف]] را از بین می‌برند و معصوم‌اند و از [[خطا]] و [[لغزش]] در امان‌اند»<ref>العدد قویة لدفع المخاوف الیومیة، ص۶۸.</ref>. «امام بری از [[عیوب]] و محجوب از آفات و معصوم از [[لغزش‌ها]] و محفوظ از همه زشتی‌هاست»<ref>کافی، ج۱، ص۲۰۴؛ غیبت نعمانی، ص۲۲۷.</ref>. «امام برگزیده‌ای است که ریسمان‌های شیطان و لشکرش از او طرد شده و معصوم از لغزش‌ها و محفوظ از همه زشتی‌هاست»<ref>اصول کافی، ج۱، ص۲۰۴؛ مرآة العقول، ج۲، ص۴۰۰.</ref>. «از [[شرایط امامت]] [[تطهیر]] و [[پاکی از گناهان]] و معصیت‌های هلاک‌کننده‌ای است که باعث [[آتش]] می‌شود»<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۳۲۲.</ref>.

[[امام صادق]]{{ع}} درباره اینکه چگونه [[علی]]{{ع}} برای شکستن [[بت‌های کعبه]] بر دوش [[پیامبر]] رفتند، اشاره کردند که چون علی{{ع}} [[معصوم]] بود توانست بر دوش پیامبر رود<ref>بحارالأنوار، ج۳۸، ص۸۱.</ref>.