سهیل بن عمرو عامری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سهیل بن عمرو]] در فتح مکه نقش دوگانه ای داشته است؛ او از یک طرف، به [[جنگ]] با [[رسول خدا]]{{صل}} برخاسته و از طرف دیگر، به [[نمایندگی]] از [[مشرکان قریش]] [[سخن]] گفته است.

سهیل بن عمرو گوید: "وقتی [[پیامبر]] پیروزمندانه وارد مکه شده و منادی ندا داد: هر کسی درون [[خانه]] خود شده و در را به روی خود ببندد، در [[امان]] است، من نیز به [[خانه]] خود رفته و در را بستم و مخالفت‌های خود را در برابر [[محمد]] و اصحابش یادآور شدم و دیدم که هیچ کس از من بدتر نبوده است. من در [[روز]] [[حدیبیه]] به گونه‌ای با [[رسول خدا]] [[رفتار]] کردم که کسی رفتار نکرد؛ [[پیمان]] [[صلح]] را من نوشتم و گذشته از این، در جنگ‌های [[بدر]] و [[أحد]] و در در هر ه حرکتی که [[قریش]] کرد، حاضر شدم و لذا از کشته شدن ایمن نبودم. پس به دنبال فرزندم [[عبدالله]] که قبلا [[اسلام]] آورده و در بدر شرکت کرده بود، فرستادم تا برای من امان بگیرد. عبدالله نزد [[پیامبر]] رفته و گفت: آیا به پدرم [[سهیل بن عمرو]] امان می‌دهید؟ پیامبر فرمود: "آری، او در امان [[خدا]] خواهد بود. به او بگو خود را آشکار کند". آن گاه به اطرافیان فرمود: "هر که سهیل بن عمرو را دید [[خیره]] به او نگاه نکند. او باید از مخفیگاه خود خارج شود. به [[جان]] خودم، او [[عاقل]] و شرافتمند است و مانند او [[قدر]] اسلام را خواهد دانست؛ چرا که او می‌داند آن چه کرده، به نفع او نمی‌باشد". فرزندم عبدالله نزد من آمده و سخنان آن [[حضرت]] را به من رسانید. گفتم: به خدا قسم او در [[جوانی]] و [[پیری]] [[نیک کردار]] بوده است، و در حالی که همچنان [[مشرک]] بودم، نزد او رفت و آمد می‌کردم"<ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۴، ص۲۵۹؛ موسوعة التاریخ الاسلامی، یوسفی غروی، ج۳، ص۲۳۹-۲۴۰.</ref>.