اولین مسلمانان: تفاوت میان نسخه‌ها

اولین مسلمانان (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۹

۸٬۷۱۵ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۲

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۴۴۶

ویرایش

@@ خط ۶۰: / خط ۶۰: @@
 ازاین‌رو، [[محدثان]] هرگاه از آن حضرت یاد می‌کنند جهت [[ارج]] و [[احترام]] به این [[فضیلت]] به اتفاق، جمله «علی کرّم [[الله]] وجهه» را به کار می‌برند، بدین ترتیب، با [[پرورش امام]]{{ع}} در دامان [[رسالت]] که به دست [[نبوّت]] [[تغذیه]] [[معنوی]] شد و [[اخلاق]] بلند و [[پسندیده]] [[نبوی]] او را پیراسته گرداند، [[اسلام]] در ژرفای قلبش جایگزین گشت.
 استاد عقّاد آن‌گاه که از [[امام]]{{ع}} سخن می‌گوید اظهار می‌دارد: اگر ما به‌ میلاد [[عقیده]] و [[روح]] دقت کنیم تحقیقا درمی‌یابیم که آن بزرگوار، [[مسلمان]] به [[دنیا]] آمده است؛ زیرا وی دیده بر اسلام گشود و هرگز با [[پرستش]] [[بت‌ها]] آشنایی نداشت، او در خانه‌ای که خاستگاه رسالت [[اسلامی]] بود [[تربیت]] یافت و نحوه [[عبادت]] را قبل از اینکه از [[پدر]] و مادرش بیاموزد، از [[نماز]] [[نبیّ اکرم]]{{صل}} و [[همسر]] پاکدامنش آموخت<ref>عبقریة الامام علی از عباس محمود عقاد، ص۴۳؛ علامه امینی در کتاب الغدیر، ج۳، ص۲۲۰ بیش از ۶۶ روایت بر پیشی داشتن اسلام امام علی{{ع}} بر دیگر صحابه، یادآور شده است.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۶۸.</ref>
+==نخستین [[نمازگزار]]==
+[[امام علی]]{{ع}} در تمام [[تغییر]] و تحولات [[زندگی]] [[رسول اکرم]]{{صل}} در کنار آن بزرگوار قرار داشت، وی در وجود [[پیامبر]]{{صل}} الگوی تمام [[عیاری]] را می‌دید که می‌توانست پاسخگوی [[آرزوها]] و خواسته‌های [[ارزشمند]] او باشد. به همین دلیل در کارهایش از او [[پیروی]] می‌کرد و حرکات و سکنات او را با دقّت نظاره‌گر بود و از او [[متابعت]] می‌نمود و از تمام [[دستورات]] و [[نواهی]] [[رسول خدا]]{{صل}} [[قبل از بعثت]] [[شریف]] [[نبوی]] تا [[واپسین لحظات عمر]] [[مبارک]] آن [[حضرت]]، [[اطاعت]] و [[فرمانبرداری]] کرد و به [[اتفاق]] [[تاریخ‌نگاران]]، وی در برابر رسول خدا{{صل}} حتی یک کلمه اعتراض‌آمیز بر زبان نیاورد.
+[[امام]]{{ع}} خود به [[صراحت]] فرمود که نخستین نمازگزار پس از رسول خدا{{صل}} بوده است:
+غیر از رسول خدا{{صل}} کسی در [[نماز]] بر من پیشی نگرفت<ref>نهج البلاغه فیض، ص۳۹۷، خطبه ۱۳۱.</ref>.
+از حبّه عرنی نیز نقل شده گفت: روزی علی{{ع}} را فوق‌العاده خندان یافتم‌ به گونه‌ای که هیچ‌گاه او را چنان خندان ندیده بودم که دندان‌های نواجدش پدیدار شود و سپس فرمود:
+خدایا! سراغ ندارم بنده‌ای غیر از پیامبر این [[امّت]]، قبل از من تو را پرستیده باشد<ref>تاریخ دمشق، ج۱، ص۴۹، حدیث ۸۸.</ref>.
+در [[تفسیر]] این فرموده خدای متعال‌
+{{متن قرآن|وَارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ}}<ref>«و نماز را برپا دارید و زکات بدهید و با نمازگزاران نماز بگزارید» سوره بقره، آیه ۴۳.</ref>
+از [[ابن عباس]] [[روایت]] شده گفت: این [[آیه]] شریف در [[شأن]] رسول خدا{{صل}} و [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} نازل گشته و این دو بزرگوار نخستین [[نمازگزاران]] و رکوع‌کنندگان بودند<ref>شواهد التنزیل حسکانی، ج۱، ص۸۵.</ref>.
+از [[انس بن مالک]] منقول است که رسول خدا{{صل}} فرمود:
+[[فرشتگان]] بر من و علی هفت بار [[درود]] فرستادند؛ زیرا از کسی جز من و علی [[گواهی]] به {{متن حدیث|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ‌}} به [[آسمان]] بالا نرفته بود<ref>مناقب ابن مغازلی، ص۱۴، حدیث ۱۹؛ نظیر این مطلب را شیخ مفید در ارشاد، ص۳۰ فصل ۱، باب ۲ آورده و ابن اثیر در اسد الغابه، ج۴، ص۱۸ مانندش را روایت کرده است.</ref>.
+==نخستین [[نماز جماعت]] در [[اسلام]]==
+[[رسول اکرم]]{{صل}} در [[آغاز بعثت]] هرگاه آهنگ [[نماز]] گزاردن می‌کرد نهانی به درّه‌های [[مکه]] می‌رفت و علی را نیز با خود می‌برد و هر اندازه می‌خواستند نماز می‌گزاردند. روزی از نماز که [[فراغت]] یافتند به جایگاه خود بازگشتند و درنگی کردند تا دور از چشم [[ابو طالب]] و دیگر عموها و بستگان به نماز بپردازند، که ابو طالب بر آنان گذر کرد و از [[رسول خدا]]{{صل}} پرسید: آیینی که بدان‌ عقیده‌مندی، چیست؟
+[[حضرت]] در پاسخ عموی خود فرمود:
+این [[دین]] و [[آیین خدا]] و [[فرشتگان]] و دین پدرمان [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} است، [[خداوند]] مرا بر این دین، [[پیامبر]] قرار داد و به سوی بندگانش فرستاد. عمو [[جان]]! اکنون شما سزاوارتر از دیگران هستی که او را [[پند]] دهم و به [[هدایت]] دعوتش نمایم و سزاوارترین فردی هستی که به دعوتم پاسخ مثبت دهی و مرا در راه پیشبرد آن [[یاری]] نمایی.
+و علی فرمود:
+[[پدر]] جان! من به [[فرستاده خدا]] [[ایمان]] آوردم و از او [[پیروی]] نمودم و همراه با او برای [[خدا]] نماز گزاردم.
+ابو طالب پاسخ داد: فرزندم! او (پیامبر) تو را به راه خیر و [[صلاح]] رهنمون می‌شود، از او جدا مشو<ref>فصول المهمه ابن صباغ، ص۳۳؛ کامل، ج۱، ص۵۸؛ طبری نظیر آن را در تاریخ خود، ج۲، ص۵۸ آورده است.</ref>.
+ماجرای دیگری را [[عفیف]] کندی از عمویش عباس نقل می‌کند و می‌گوید:
+[[بازرگانی]] بودم به قصد [[تجارت]] به [[حج]] آمدم و نزد [[عباس بن عبد المطلب]] رفتم تا از او مقداری کالا خریداری کنم، به خدا [[سوگند]]! در [[منی]] نزد عباس بودم که مردی از [[خیمه]] نزدیک او بیرون آمد و نگاهی به [[خورشید]] کرد آن‌گاه دید به وسط [[آسمان]] رسیده به نماز ایستاد در پی او از همان خیمه زنی خارج شد و پشت سر او قرار گرفت و مشغول نماز شد و بعد از او [[نوجوانی]] در سنّ [[بلوغ]] از خیمه بیرون آمد در کنار او به [[نماز]] ایستاد، از عباس پرسیدم: این شخص کیست؟
+گفت: وی محمد بن [[عبد الله بن عبد المطلب]] برادرزاده من است.
+پرسیدم: این [[زن]] کیست؟
+گفت: همسرش [[خدیجه دختر خویلد]].
+پرسیدم: این [[جوان]] کیست؟
+گفت: [[علی بن ابی طالب]] پسر عموی اوست.
+پرسیدم: چه کاری انجام می‌دهند؟
+گفت: او نماز می‌خواند و [[ادعای پیامبری]] دارد و جز [[همسر]] و پسر عموی نوجوانش کسی از [[دستورات]] وی [[پیروی]] نمی‌کند وی مدعی است که گنج‌های کسری و [[قیصر]] را به روی [[امّت]] خود خواهد گشود<ref>مسند احمد، ج۱، ص۲۹؛ خصائص نسایی، ص۳؛ تاریخ دمشق، ج۱، ص۵۸؛ کفایة الطالب کنجی، ص۱۳۹؛ کامل، ج۲، ص۵۷.</ref>.
+آری، پس از به وجود آمدن هسته [[مبارک]] [[امّت اسلامی]] متشکّل از [[رسول خدا]]{{صل}} و علی{{ع}} و [[حضرت خدیجه]]، خبر [[دین]] و [[آیین جدید]] [[الهی]] میان [[قریش]] منتشر گردید و کسانی را که [[خدا]] به [[ایمان]] [[هدایت]] فرموده بود به [[اسلام]] گرویدند و بدین‌سان [[قدرت]] و [[شوکت]] [[مسلمانان]] افزایش یافت و پس از سالیانی اندک به نظامی [[قدرتمند]] مبدّل شد که توانست به جهت برخورداری از دین و [[عقیده]] و [[آرمان]] در برابر انبوه [[دشمن]] و [[رویارویی]] و مبارزه‌جویی با آنان، [[اعلان]] موجودیت کند... و [[خدای سبحان]] به [[پیامبر]] ارجمند خود دستور داد تا آن چه را بدو [[فرمان]] داده شده، آشکارا بیان نماید. [[یاران رسول خدا]]{{صل}} پیش از آن هرگاه قصد [[نماز خواندن]] داشتند نهانی به [[کوه]] و درّه‌ها می‌رفتند. روزی برخی از یاران رسول خدا{{صل}} در شعب مشغول نماز بودند چند تن از [[مشرکان]] از جمله [[ابو سفیان بن حرب]] و [[أخنس بن شریق]] و جمعی دیگر، با [[آگاهی]] از مکان آنها متوجه آنان شده و [[نمازگزاران]] را به باد [[ناسزا]] و ریشخند گرفته و با یکدیگر درگیر شدند<ref>کامل، ج۲، ص۶۰؛ سیره نبوی، ج۱، ص۳۱۵ چاپ دار الفرقان بیروت لبنان.</ref>.
 == منابع ==