عبادت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

===انحصار [[عبادت]] در خداوند متعال===

بر اساس این تحلیل می‌توان دریافت عبادت نیز منحصر در او خواهد بود زیرا عبادت [[شایسته]] کسی است که [[خالق]] جهان هستی است و خالق جز خداوند متعال کسی نیست؛ و این [[حصر]] عبادت در خداوند متعال، حصر [[حقیقی]] است<ref>امام خمینی، آداب الصلواة، ص۲۷۶.</ref>. بر همین اساس قرآن کریم، غیر از [[انسان]] همه عالم را [[عبد]] خداوند متعال معرفی نموده و می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِلَّا آتِي الرَّحْمَنِ عَبْدًا}}<ref>«جز این نیست که هر که در آسمان‌ها و زمین است به بندگی به درگاه (خداوند) بخشنده می‌آید» سوره مریم، آیه ۹۳.</ref>؛ قابل ذکر است که کلمه عبد درباره [[انسانی]] به کار می‌رود که مملوک و در [[اختیار]] کسی دیگر باشد و لکن [[قرآن]] کلمه عبد را به صورت گسترده درباره کل [[جهان هستی]] به کار برده و غیر از [[انسان]]، همه عالم را [[عبد]] معرفی می‌کند. بنابراین اگر این کلمه را از ویژگی‌های [[انسانی]] تجرید کنیم به معنای موجود با شعوری خواهد بود که [[ملک]] غیر باشد و به این اعتبار به همه موجودات با [[شعور]]، اطلاق عبد می‌شود<ref>جوادی آملی، تسنیم، ج۱، ص۴۱۵.</ref>؛ زیرا [[حقیقت]] عبد [[وابستگی]] تام به مولایش دارد و ماسوی [[الله]] نیز تمام وجودشان و لحظه لحظه زندگی‌شان وابسته به [[خداوند متعال]] است.<ref>[[قاسم بابایی|بابایی، قاسم]]، [[نظام عبادی اسلام - بابایی (مقاله)| مقاله «نظام عبادی اسلام»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۴۱۴.</ref>

== منابع ==