مروان بن محمد الجعدی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

[[مروان بن محمد بن مروان بن حکم بن ابی‌العاص بن امیه قریشی اموی]]، ابوعبدالملک، آخرین [[خلیفه]] [[بنی‌امیه]] بود. بعد از [[مرگ یزید]] سوم با او برای [[خلافت]] [[بیعت]] شد. سپس به دِمَشق آمد و ابراهیم بن [[ولید]] را برکنار کرده کارش در نیمه صفر ۱۲۷ / تشرین اول ۷۴۴ سامان گرفت. مربی وی [[جعد بن درهم]] بود و به [[مروان]] جَعدی معروف شد<ref>مترجم: جَعد بن درهم مانوی مذهب بود و مروان را نیز به مذهب مانوی درآورد. او در شمار زندیقان قرارداشت؛ ابن‌ندیم، الفهرست، ص۴۰۱.</ref>. وی [[صبور]] بود و به آرامی به [[جنگ]] با [[شورشیان]] می‌پرداخت<ref>مترجم: او به دلیل پایداری در نبرد به حمار یا حمارالجزیرة معروف شد. این لقب برگرفته از ضرب‌المثل {{عربی|فلانا صبر من الحمار في الحروب}} است؛ ر.ک: قمی، شیخ عباس، تتمة المنتهی، ص۱۴۰.</ref>.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش، محمد سهیل]]، [[دولت امویان (کتاب)|دولت امویان]] ص ۲۱۶.</ref>.