از صفات سلبی خداوند است؛ بدین معنا که خداوند به چشم سر، دیدنی نیست. چیزی را میتوان دید که جسم باشد و در مکانی محدود و جهتی خاص قرار گیرد و قابل اشاره حسی باشد؛ ولی خداوند جسم نیست[۱]. قرآن کریم آشکارا بر نامرئی بودن خدا پای فشرده است[۲][۳].
رؤیتی که اهل عرفان و کشف و شهود از آن سخن میگویند، رؤیت قلبی است[۴]. در روایات معصومین (ع) از همینگونه رؤیت یاد شده است[۵]. مجسِمه، از فرقههای اسلامی بر این باورند که خداوند دارای جسم و جهت است و میتوان او را به رؤیت حسی درآورد[۶].