اردن

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

اردن بنا بر آنچه یاقوت حموی در کتاب خود ذکر کرده، ناحیه‌ای است وسیع که بلاد غور و طبریه وصور و عکا و سرزمین‌های بین آنها جزئی از آن می‌‌باشد. احمد بن طیب سرخسی هم در ذکر بلاد اردن، از وجود دو اردن: یکی اردن کبیر و دیگر اردن صغیر خبر داده و آورده است که اردن بزرگ، رودخانه‌ای است که به دریاچه طبریه می‌‌ریزد و بین آن و طبریه برای کسانی که بخواهند با قایق از دریاچه عبور می‌‌کنند، دوازده مایل فاصله است. اما اردن صغیر، نهری است که از دریاچه طبریه سرچشمه می‌‌گیرد و از سمت جنوب از وسط منطقه «غور»، عبور می‌‌کند و کشتزارهای آن را سیراب می‌‌کند. در این ناحیه، روستاها و آبادی‌های بسیار وجود دارند که از جمله آنان می‌‌توان به بیسان، قراوا، أریحا و العوجاء[۱] اشاره کرد. این رودخانه و رود یرموک در ادامه مسیر، به هم می‌‌رسند و یک رودخانه می‌‌شوند و سرانجام، در انتهای غور غربی به دریاچه بحر المیت[۲] می‌‌ریزند.

أردن دارای استان‌ها و نواحی متعددی است که طبریه، بیسان، بیت رأس، جَدَر، صِفّوریه، صور و عکا از جمله آنهاست.[۳] همچنین از شهرهای معروف آن به أَفیق، جَرَش، قدس و جولان اشاره شده است. با این توصیف، اردن منطقه وسیعی از شام است که از بحرالمیت در جنوب آغاز و تا صور در شمال لبنان امتداد می‌‌یابد و از سمت غرب به دریای مدیترانه می‌‌رسد و از شرق شامل منطقه بلقاء - جایی که جرََش یکی از مناطق آن بود - می‌‌شود. اردن در زمان حکومت عثمانی‌ها تقسیم شد و بخشی از آن تابع سوریه، قسمتی از آن تابع لبنان و بخشی دیگر هم تحت حکمرانی فلسطین در آمد. پس از جنگ جهانی اول و شکست دولت عثمانی و تکه تکه شدن قلمرو آن، اردن به کشوری مستقل بدل شد و نخستین حکومت آن توسط عبدالله بن حسین به پایتختی عُمّان (امّان) تشکیل شد. این کشور در حال حاضر دارای ۸۹،۳۴۲ کیلومتر مربع مساحت و ده میلیون و دویست هزار نفر جمعیت است.[۴]

منابع

پانویس

  1. امروزه این شهرها و آبادی‌ها - جز قراوا که در حال حاضر اثری از آن در اردن باقی نمانده است - همچنان آبادان و دارای سکنه‌اند.
  2. به این دریاچه در گذشته «المنتنه» (یعنی متعفن) می‌‌گفتند. ر.ک: یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۱، ص۱۴۸.
  3. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۱، ص۱۴۷-۱۴۸.
  4. بلادی، عاتق بن غیث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳.