بنی بکر بن وائل
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
«بکر بن وائل»، قبیله‌ای بزرگ و پرشاخه و جنگاور از عرب عدنانی که نسب آنان را به ربیعه، و از طریق آن به عدنان بن ادد بن اسماعیل بن ابراهیم(ع) می‌رسانند. چون زبان حضرت ابراهیم(ع) عبرانی یا سریانی بود، بکر بن وائل را در گروه قبایل منسوب به او، عرب متعرب یا مستعرب هم گفته‌اند. قبایل بکر در سرزمین یَمامه می‌زیستند که شامل عِرض، نِساح، اَلسُلَیّ، ناحیه الخرج در سمت جنوب و نیز ناحیه اَلوِتر و توابع آن در شمال می‌شد جنگ‌های چندگانه و گاهی طولانی‌مدت بکر بن وائل با دو قبیله تغلب و تمیم و جنگ با ایرانیان و شرکت در جنگ‌های اعراب با ایرانیان و همچنین نقش ایشان در بسیاری از پدیده‌های مهم تاریخی پس از اسلام، نام این قبیله را در گزارش‌های تاریخی، بلندآوازه کرده است[۱]. قبایل بکر بیشتر به پرورش درخت نخل مشغول بودند؛ اما در دره عِرض، و نیز در خَرج، غله هم کشت می‌شد. در سال‌های فراوانی، محصولات غله به مکه صادر می‌شد؛ اما در سال‌های خشک‌سالی محصول غله کفاف اهالی را هم نمی‌داد. نزدیک بودن بکریان به یکدیگر که غالباً منجر به نزاع و درگیری میان افراد آنها می‌شد و در خلال آن نخلستان‌های یکدیگر را به آتش می‌کشیدند از یک‌سو و خشک‌سالی که هرازگاهی دامن آنها را می‌گرفت از سوی دیگر، سبب شد تا گروهی از بکریان تصمیم گرفتند به عنوان سرباز در خدمت دولت‌های دیگر درآیند و گروهی نیز تصمیم به کوچ گرفتند. بکر بن وائل بعد از تمیم و ازد سومین قبیله بودند که به این منطقه بصره کوچ کردند و در آن ساکن شدند[۲]. پس از ساکن شدن در بصره، بکریان با قبیله عبدالقیس، گروه ربیعه بصره را تشکیل دادند، و بعدها، به ازد عُمان پیوستند که حدود سال شصت به این ناحیه کوچ کرده بود.[۳]
منابع
پانویس
- ↑ دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج۱۲، ص۴۹۸۳.
- ↑ قبیلة بکرین وائل و حروب‌ها فی الإسلام، صص ۱۹۹ تا ۲۴۲.
- ↑ حسینی، سید امیر، بصره و نقش آن در تحولات قرن اول هجری، ص۷۸.