حزن در فقه اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

حزن و اندوه برای اولیای دین

یادآوری غصب حقوق امامان(ع) از سوی حاکمان ستمگر و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در عید فطر و عید قربان،[۱] و اظهار اندوه در مصائب وارد شده بر خاندان پیامبر(ص)، به‌ویژه امام حسین(ع) و بخصوص در روز عاشورا،[۲] مستحب است. زیارت حضرت سید الشّهداء(ع) با حال حزن مستحب است.[۳] همچنین بر استحباب روزه گرفتن در روز عاشورا به انگیزه اظهار اندوه بر مصیبت آن حضرت ادّعای اجماع شده است، لکن برخی متأخّران آن را حرام و بسیاری از معاصران مکروه دانسته‌اند [۴].

حزن در تلاوت قرآن

«تلاوت قرآن با صوت حزین»[۵] و همدردی با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،[۶] مستحب است.

حزن در قضاوت

در حال اندوهگینی بر کرسی قضاوت نشستن کراهت دارد.[۷]

نماز نافله در حالت حزن

ترک نافله در حالت غمگینی جایز است، بدین معنا که تأکیدی بر انجام دادن این عمل مستحب در حالت یاد شده‌ نیست.[۸].[۹]

منابع

پانویس

  1. کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸
  2. وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰
  3. الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲
  4. مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲
  5. المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱
  6. تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵
  7. جواهر الکلام، ج ۴۰، ص۸۱؛ قواعد الاحکام، ج ۳، ص۴۶۲
  8. مستند الشیعة، ج ۵، ص۴۲۸.
  9. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۷۲۱-۷۲۲.