حلیه
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
مأسده ای[۱] است در یمن.[۲] برخی آن را درهای بین أعیار و علیب دانسته‌اند که در السّرّین به پایان می‌‌رسد. بعضی هم آن را دژی از دژهای تعزّ در کوه صبر – از اراضی یمن - گفته‌اند.[۳] ضمن این که مکانی در طائف[۴] و نیز موضعی در بلاد تمیم[۵] هم، از دیگر اماکنی است که از آن در منابع با عنوان «حلیه» نام برده شده است. ابن کلبی هم در نقلی متفاوت، حلیه را کوه‌هایی دانسته که نخستین ساکنان آن را بنی قسر بن عبقر بن انمار بن اراش بودند و پس از آنان، بنی ثابر و بعد خثعم با دفع ساکنان به ترتیب ساکنان این کوه لقب گرفتند.[۶] برخی نیز حلیه را وادی‌ای در تهامه معرفی کرده‌اند که شمالش از آن بنی هذیل و قسمت جنوبی‌اش متعلق به بنی کنانه است.[۷] این دره با آب فراوان و زراعت و ساکنان بسیارش، خود، پهنه‌ای از یک وادی بسیار بزرگ است که قسمت علیایش «حلیه» – که امروز به نام ساکنانش، «حلیة مَتعان» خوانده می‌‌شود - نامیده می‌‌شود. قسمت‌های میانی و پایینی این بیابان عظیم نیز به ترتیب، «العَرج» و «الشاقة الشامیه» نامگذاری شده است.[۸]
منابع
پانویس
- ↑ بیشه شیران درنده.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۲۹۷؛ بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۲۶۳.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۲۹۷.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۲۹۷.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۲۶۳.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۲۹۷.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۲۹۷.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص ۱۰۴.