ذلت در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ذلت است. ذلت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ذلت در قرآن - ذلت در معارف دعا و زیارات - ذلت در معارف و سیره سجادی - ذلت در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
مقهور شدن[۱]، احساس کوچکی و ضعف (در مقابل کسی که بالاتر و برتر است)[۲]، خوار کردن، ناچاری و درماندگی[۳]. اصل آن "ذلّ" به معنای افتادگی، نرمی و فروتنی[۴] در مقابل عزّ (عزت و سربلندی).
در آیه شریفه ﴿فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ﴾[۵] خداوند جامعه‌ای را که مطلوب اوست، به اوصافی توصیف می‌کند. ﴿أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ﴾ (فروتنی و نرمخویی با مؤمنان) از مهم‌ترین و اولین اوصاف این جامعه یا قوم است[۶]. این صفت برای دولت‌ها و حکومت‌ها نیز سنجه‌ای برای میزان الهی بودن آنهاست[۷].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۳۰.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۳۲۷.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۴.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۴۵.
- ↑ «به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند؛ در برابر مؤمنان خاکسار و در برابر کافران دشوارند» سوره مائده، آیه ۵۴.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۹۳-۳۹۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۲۹۰.