شریف بن حارث

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

در میان منابع کهن نامی از او دیده نمی‌شود. تنها برخی از متأخرین وی را از یاران امام حسین (ع) قلمداد کرده و نوشته‌اند: در روز عاشورا پس از عبدالله بن عروه غفاری و عبدالرحمن بن عروه غفاری، شریف بن حارث همراه برادرش، مالک، با دلی محزون و چشمی گریان به خدمت امام حسین (ع) رسید. امام (ع) به آنها فرمود: با این که شما از شجاعان روزگار هستید چرا گریه می‌کنید؟ در پاسخ گفتند: چگونه نگرییم در حالی که دشمن شما را محاصره کرده و ما نیز قدرت دفاع نداریم. امام حسین (ع) فرمود: خدا به شما جزای خیر دهد که ما را یاری می‌کنید؛ آن دو به میدان شتافتند و در چند حمله، هفتصد سواره؟ از دشمن را به هلاکت رسانده و خود نیز به فیض شهادت نائل گشتند[۱].

در گزارشی آمده است: پس از شهادتشان، دست‌های آنان را در میدان، قطعه قطعه و روی هم یافتند [۲].[۳]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. اسرار الشهادات، ج۲، ص۲۹۵؛ جواهرالایقان، ص۹۵؛ تذکرة الشهدا، ص۱۳۹.
  2. اسرار الشهادات، ج۲، ص۲۹۵؛ جواهرالایقان، ص۹۵.
  3. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۱۹۹.