معروف

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

معروف یعنی شناخته‌شده، پسندیده، نام هر عمل نیک که از نظر عقل و شرع، نیکو و پسندیده باشد و به خوبی شناخته شود، بر خلاف مُنکر که به امور ناپسندی گفته می‌‌شود که در عقل و دین، شناخته شده نیست.

یکی از وظایف واجب بر هر مسلمان امر به معروف است، یعنی دعوت و تشویق نسبت به کارهای خوب و شایسته. امر به معروف و نهی از منکر، نوعی نظارت عمومی مسلمانان بر کارهای یکدیگر است. اهل معروف به کسانی گویند که کارهای نیک انجام دهند[۱].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس