دهم ذی حجه: تفاوت میان نسخه‌ها
←محتوای پیام
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} وقتی به مکه رفتند که [[مردم]] به [[خون]] آن [[حضرت]] [[تشنه]] بودند؛ چون در [[جنگ‌ها]] بزرگان آنها را کشته بودند، ولی با کمال [[صلابت]] و [[شجاعت]]، از [[مشرکین]] و [[کفار]] [[اعلان برائت]] کردند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۶۶.</ref> | [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} وقتی به مکه رفتند که [[مردم]] به [[خون]] آن [[حضرت]] [[تشنه]] بودند؛ چون در [[جنگ‌ها]] بزرگان آنها را کشته بودند، ولی با کمال [[صلابت]] و [[شجاعت]]، از [[مشرکین]] و [[کفار]] [[اعلان برائت]] کردند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۶۶.</ref> | ||
==محتوای [[پیام]]== | ===محتوای [[پیام]]=== | ||
علی{{ع}} بعد از [[ظهر]] [[روز عید قربان]] به مکه رسید و خود را فرستاده پیامبر{{صل}} معرفی کرد و [[آیات]] آغازین [[سوره]] [[برائت]] ([[سوره توبه]]) را قرائت کرد و سپس فرمود: «از این پس کسی نباید عریان [[طواف]] کند و هیچ مشرکی [[حق]] ندارد سال [[آینده]] به [[زیارت]] بیاید و هرکس از [[مشرکان]] با [[رسول خدا]] [[پیمان]] بسته است، اعتبارش چهار ماه است<ref>تفسیر العیاشی، ج۲، ص۷۴، ذیل سوره توبه.</ref>. | علی{{ع}} بعد از [[ظهر]] [[روز عید قربان]] به مکه رسید و خود را فرستاده پیامبر{{صل}} معرفی کرد و [[آیات]] آغازین [[سوره]] [[برائت]] ([[سوره توبه]]) را قرائت کرد و سپس فرمود: «از این پس کسی نباید عریان [[طواف]] کند و هیچ مشرکی [[حق]] ندارد سال [[آینده]] به [[زیارت]] بیاید و هرکس از [[مشرکان]] با [[رسول خدا]] [[پیمان]] بسته است، اعتبارش چهار ماه است<ref>تفسیر العیاشی، ج۲، ص۷۴، ذیل سوره توبه.</ref>. | ||
گفته شده است این برداشتن [[امان]] از مشرکان، به دلیل [[عهدشکنی]] آنان بود؛ چراکه [[خداوند]] در ادامه آیات ابتدایی سوره برائت می‌فرماید: با مشرکانی که عهدشکنی نکرده‌اند، [[عهد]] را تا پایان مدتش ادامه دهید<ref>المیزان، ج۹، ص۱۴۷.</ref>. | گفته شده است این برداشتن [[امان]] از مشرکان، به دلیل [[عهدشکنی]] آنان بود؛ چراکه [[خداوند]] در ادامه آیات ابتدایی سوره برائت می‌فرماید: با مشرکانی که عهدشکنی نکرده‌اند، [[عهد]] را تا پایان مدتش ادامه دهید<ref>المیزان، ج۹، ص۱۴۷.</ref>. | ||