وحی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

توجه به حوزه‌های کاربرد وحی ما را در تلقی درست از وحی کمک می‌کند.

 

در یک تقسیم وحی در انواع زیر به کار رفته است:

:۱. '''وحی به زمین''': {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبارَها * بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحى‏ لَها}}﴾}}. <ref> سورۀ زلزال، آیۀ 4 و 5 </ref>. دیدگاه‌های مختلفی در مورد معنا و ماهیت وحی به زمین وجود دارد مانند:

:۲. '''وحی به آسمان''': {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|وَ أَوْحى‏ في‏ كُلِّ سَماءٍ أَمْرَها}}﴾}}. <ref> سورۀ فصلت، آیۀ 12 </ref>. بیشتر مفسران وحی را به معنای خلق و امر را به معنای شأن گرفته‌اند: منظور از "امر" حوادث مربوط به زمین است که به اهل آسمان یعنی [[فرشتگان]] ساکن در آن وحی می‌شود تا به زمین  برسد <ref> علامه طباطبایی </ref>.  <ref> [[مسئله وحی و پاسخ به شبهات آن (کتاب)|مسئله وحی و پاسخ به شبهات آن]] ص ۸۰-۸۳.</ref>. البته باید توجه داشت وحی به معنای خلق به قرینه نیاز دارد و اساسی‌ترین اشکال این است که از سیاق آیات و ضمیر {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|أَمْرَها}}﴾}} استفاده می‌شود، سخن درباره حوادث آسمان است؛ نه زمین؛ بنابراین "وحی" می‌تواند به معنای القاء و "امر" به معنای ایجاد امور تکوینی باشد.

امام باقر(علیه السلام) در جواب اين سؤال كه آيا خداوند متعال به حضرت موسى و هارون، هر دو وحى مى‌كرد؛ فرمودند: «كَانَ الْوَحْيُ يَنْزِلُ عَلَى مُوسَى وَ مُوسَى يُوحِيهِ إِلَى هَارُون؛ وحى بر موسى نازل مى‌شد و موسى آن را به هارون وحى مى‌كرد.» <ref> بحارالانور، ج 13، ص 27 </ref>  <ref> محمد بیابانی اسکویی </ref>.