شریعت الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[شریعت]] در اصطلاح دلالت دارد بر هر آنچه [[خداوند متعال]] برای [[بندگان]] خد وضع و [[تشریع]] کرده است. هم‌چنین به مجموعه مسائل [[دینی]] اعمّ از [[عقاید]] و [[اخلاق]] و [[احکام]] گفته می‌شود، به‌گونه‌ای که مایه حیات و [[طهارت]] عمل‌کنندگان به آن است. این مجموعه سلوکی هماهنگ را برای [[امّت]] یک [[پیامبر]] ایجاد می‌کند. [[شریعت اسلام]]، آیین‌های [[اسلامی]] و [[احکام]] گوناگون آن است که [[مسلمانان]] موظف‌اند نسبت به این آیین‌ها و [[احکام]] فردی و [[اجتماعی]]، عبادی و [[سیاسی]] آن پای‌بند باشند. در [[احکام]] و [[آداب]] [[شریعت]]، راه [[پرهیزگاری]] ظاهر و آشکار است و آنچه [[خداوند سبحان]] به آن [[امر و نهی]] فرموده، [[تبیین]] شده است. پس راه [[پرهیزگاری]] که به‌معنای فرمان‌برداری [[حق تعالی]] فرموده، [[تبیین]] شده است. پس راه [[پرهیزکاری]] که به‌معنای فرمان‌برداری [[حق تعالی]] است و اجتناب از [[عصیان]] او، راهی آشکار در طریق [[شریعت]] به شمار می‌رود. از این‌رو راه و روش [[سیر و سلوک]] و وصول به [[قرب الهی]] تنها در سایه عمل به [[شریعت اسلام]] میسر خواهد شد. [[امام]]{{ع}} [[شریعت]] را نوعی ریاضت [[نفس]] برمی‌شمارد<ref>غررالحکم، ۱ / ۱۴۵: {{متن حدیث|"الشَّريعَةُ رِياضَةُ النَّفْسِ"}}</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 495.</ref>

* [[خداوند متعال]]، [[شارع]] و واضع و [[تشریع]] کننده [[شریعت اسلام]] است و [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} [[تبیین]] کننده و مفسّر [[شریعت]] برای [[مردم]] هستند. [[خداوند سبحان]] در [[قرآن کریم]] می‌فرماید: سپس ما تو ([[پیامبر اکرم]]) را بر [[شریعت]] کامل در امر [[دین]] قرار دادیم. تو آن را کاملاً [[پیروی]] کن و پیرو [[هوای نفس]] [[مردم]] ([[مشرک]]) [[نادان]] مباش<ref>{{متن قرآن| ثُمَّ جَعَلْنَاكَ عَلَى شَرِيعَةٍ مِّنَ الأَمْرِ فَاتَّبِعْهَا وَلا تَتَّبِعْ أَهْوَاء الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ }}؛ سوره جاثیه، آیه۱۸</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 495.</ref>.

* [[امام علی]]{{ع}} به‌عنوان کسی که بیشترین آشنایی را با [[شریعت اسلام]] دارد و هیچ کلامی جامعیّت سخنان او را ندارد، [[تبیین]] کننده و مفسّر شریعت الهی است. ایشان در فرازیهایی چند بر مسئله [[شریعت]] تأکید ورزیده و درباره آن سخن گفته‌اند: [[شریعت]] به‌معنای رام کردن و ریاضت دادن [[نفس]] است<ref>غررالحکم، ۱ / ۲۱: {{متن حدیث|"الشَّريعَةُ رِياضَةُ النَّفْسِ"}}</ref>؛ [[شریعت]] راه درست و سبب [[اصلاح]] [[مردمان]] است<ref>غررالحکم، ۲۷: {{متن حدیث|"اَلشَّرِيعَةُ صَلاَحُ اَلْبَرِيَّة"}}</ref>؛ عمل به [[شریعت]] عامل سعادتمندی [[مردمان]] است<ref>غررالحکم، ۸۵: {{متن حدیث|"لايَسعَدُ أحَدٌ إلاّ بِإقامَةِ حُدودِ اللّه‏ وَ لا يَشقى أحَدٌ إلاّ بِإِضاعَتِها"}}</ref>؛ [[شریعت]] تنها راه [[صلاح]] و [[مصلحت]] [[بندگان]] خداست<ref>غررالحکم، ۵۶۰</ref>؛ [[امر به معروف و نهی از منکر]] و برپا داشتن حدود و [[احکام الهی]] بنیاد [[شریعت]] است<ref>غررالحکم، ۲ / ۵۴۱: {{متن حدیث|"قِوامُ الشَّريعَةِ الأمرُ بِالمَعروفِ، و النَّهيُ عَنِ المُنكَرِ و إقامَةُ الحُدودِ"}}</ref>؛ بدترین رأی‌ها آن‌ است که با [[شریعت]] در [[دین]] مخالف باشد<ref>غررالحکم، ۱ / ۴۵۴: {{متن حدیث|"شَرُّ اَلْآرَاءِ مَا خَالَفَ اَلشَّرِيعَة"}}</ref>؛ [[شریعت]] تنها راه رسیدن به [[سعادت]] و [[نعمت‌های الهی]] در [[بهشت]] است، چنان‌که فرمود:هیچ‌یک از [[عبادات]] سودی ندارد، زیرا رفتن به [[بهشت]] ممکن نیست مگر برای کسی که پیرو [[شریعت]] باشد و [[پیروی]] از [[شریعت]] ممکن نیست مگر برای کسی که با آن آشنا باشد و کیفیّت عمل بر طبق آن را بداند و این ممکن نیست مگر ان‌که از قول [[صاحب]] [[شریعت]] اخذ شده باشد و این ممکن نیست مگر آن‌گاه که شخص [[امام]] و پیشوای خود را بشناسد تا بیان [[صاحب]] [[شریعت]] را از او بیاموزد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۲: {{متن حدیث|"وَ إِنَّمَا الْأَئِمَّةُ قُوَّامُ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ عُرَفَاؤُهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ لَا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ وَ لَا يَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْكَرَهُمْ وَ أَنْكَرُوهُ"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 495-496.</ref>.

* [[امام علی]]{{ع}} سرچشمه [[شریعت]] را دو منبع [[قرآن]] و [[سنّت]] برمی‌شمرد. [[شریعت]] هر [[پیامبری]] از [[پیامبران الهی]]{{عم}} به [[صلاح]] [[امت]] آنان است. یعنی احکامی که در [[دین]] و [[شریعت]] [[انبیای الهی]] مقرّر شده، به [[مصلحت]] [[دنیا]] و [[آخرت]] [[امت]] آنها و به‌منزله راه [[نجات]] و [[سعادت]] [[مردمان]] است، زیرا هیچ حکمی از سوی [[خداوند]] بیهوده قرار داده نشده است و هیچ فعلی از افعال [[خداوند]] عبث نیست. اما با [[ظهور]] [[اسلام]]، شریعت الهی به‌طور کامل در [[اختیار]] [[انسان‌ها]] قرار گرفت و [[خداوند]] به [[برکت]] [[اسلام]]، [[دین]] و [[هدایت]] خود را بر [[بندگان]] تکمیل کرد. [[امام]]{{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] به‌وسیله او ([[پیامبر اکرم]]) [[نور]] [[اسلام]] را بر گستره [[زمین]] بتاباند و راه [[هدایت]] را روشن ساخت تا گم‌گشتگان راه یابند و [[دل‌ها]] پس از سقوط در دام چاله‌ها به‌وسیله او [[نجات]] یابند. آری، او پرچم‌های روشنگری را برافراشت و [[احکام]] [[نورانی]] [[دین]] را اعلام داشت. پس اوست [[امین]] [[وحی]] و رازدار اسرارت و گنجور گنجینه دانشت که ناپیداست و گواهت در [[رستاخیز]] و فرستاده [[راستین]] و پیامبرت به‌سوی [[مردم]]<ref>نهج البلاغه، خطبه ۷۱: {{متن حدیث|"حَتَّى أَوْرَى قَبَسَ الْقَابِسِ وَ أَضَاءَ الطَّرِيقَ لِلْخَابِطِ وَ هُدِيَتْ بِهِ الْقُلُوبُ بَعْدَ خَوْضَاتِ الْفِتَنِ وَ الْآثَامِ وَ أَقَامَ بِمُوضِحَاتِ الْأَعْلَامِ وَ نَيِّرَاتِ الْأَحْكَامِ فَهُوَ أَمِينُكَ الْمَأْمُونُ وَ خَازِنُ عِلْمِكَ الْمَخْزُونِ وَ شَهِيدُكَ يَوْمَ الدِّينِ وَ بَعِيثُكَ بِالْحَقِّ وَ رَسُولُكَ إِلَى الْخَلْقِ"}}</ref>. افزون بر این، [[مجتهدان]] نیز برای به‌دست آوردن [[احکام]] و [[تکالیف]] شرعی به این دو منبع [[رجوع]] می‌کنند. [[امام]]{{ع}} در فرازهایی بر این امر تأکید ورزیده است: این دو ستون ([[توحید]] [[حقّ]] تعالی و [[شریعت]] [[پیامبر اکرم]]) را برپا نگاه دارید (زیرا بقای [[اسلام]] و [[نظام]] امور [[مسلمان‌ها]] در معاش و [[معاد]] بر [[توحید]] [[خداوند سبحان]] و [[پیروی]] از [[سنّت]] [[حضرت رسول]] است) و بیفروزید این دو چراغ را (تا در تاریکی‌های [[نادانی]] و [[گمراهی]] سرگردان نمانید) و بر شما توبیخ و سرزنشی نیست مادام که (از این دو) دور و پراکنده نشوید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۹: {{متن حدیث|"أَمَّا وَصِيَّتِي، فَاللَّهَ لَا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً وَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه وآله) فَلَا تُضَيِّعُوا سُنَّتَهُ. أَقِيمُوا هَذَيْنِ الْعَمُودَيْنِ وَ أَوْقِدُوا هَذَيْنِ الْمِصْبَاحَيْنِ وَ خَلَاكُمْ ذَمٌّ مَا لَمْ تَشْرُدُوا"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 496.</ref>.

* [[امام]]{{ع}} تأکید دارد که [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} مکمل [[قرآن کریم]]، حاملان [[شریعت اسلام]] و تبیین‌کننده و [[مفسر]] آن بر [[مردمان]] هستند، چنان‌که می‌فرماید: این کتاب خداست که بیانگر [[حلال]] و [[حرام]] او و بایسته‌ها و بهینه‌هاست. "[[ناسخ و منسوخ]]"، "رخصت و عزیمت" و "خاص و عام" را در بردارد، از مثَل و [[عبرت]] سرشار است، دستورهای مقطعی و ابدی و [[محکم و متشابه]] دارد، دُرّهای [[آیات]] را از صدف برون آورده و دوررس‌ها را نزدیک کرده است. فراگیریِ بخشی از این [[آیات]] [[واجب]] شده و تحصیل بخش دیگر را تنگ نگرفته است. برخی از [[فرمان‌های الهی]] در [[قرآن]] عزیز به "حتمیّت و [[وجوب]]" نوشته شده ولی در [[سنّت]] [[پیامبر]]{{صل}} "[[نسخ]]" آن رسیده است یا در [[سنّت]]، [[وجوب]] آن آمده، ولی ترک آن در [[کتاب خدا]] مجاز شده است یا به وقتی خاص [[واجب]] شده که با گذشت آن زمان، منتفی، خواهد شد. حرام‌ها نیز شکل‌های گونه‌گون دارند: بعضی "کبیره"، که [[وعده]] [[دوزخ]] بدان داده شده و بعضی "صغیره"، که ورزشگاه [[نسیم]] [[آمرزش]] [[خداوند]] است. بعضی اعمال‌اند که اندکِ آن مقبول درگاه [[الهی]] است و بیش از آن در [[اختیار]] مکلّف نهاده شده است<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]: {{متن حدیث|"كِتَابَ رَبِّكُمْ فِيكُمْ مُبَيِّناً حَلَالَهُ وَ حَرَامَهُ وَ فَرَائِضَهُ وَ فَضَائِلَهُ وَ نَاسِخَهُ وَ مَنْسُوخَهُ وَ رُخَصَهُ وَ عَزَائِمَهُ وَ خَاصَّهُ وَ عَامَّهُ وَ عِبَرَهُ وَ أَمْثَالَهُ وَ مُرْسَلَهُ وَ مَحْدُودَهُ وَ مُحْكَمَهُ وَ مُتَشَابِهَهُ مُفَسِّراً [جُمَلَهُ‏] مُجْمَلَهُ وَ مُبَيِّناً غَوَامِضَهُ بَيْنَ مَأْخُوذٍ مِيثَاقُ عِلْمِهِ وَ مُوَسَّعٍ‏ عَلَى الْعِبَادِ فِي جَهْلِهِ وَ بَيْنَ مُثْبَتٍ فِي الْكِتَابِ فَرْضُهُ وَ مَعْلُومٍ فِي السُّنَّةِ نَسْخُهُ وَ وَاجِبٍ فِي السُّنَّةِ أَخْذُهُ وَ مُرَخَّصٍ فِي الْكِتَابِ تَرْكُهُ وَ بَيْنَ وَاجِبٍ [لِوَقْتِهِ‏] بِوَقْتِهِ وَ زَائِلٍ فِي مُسْتَقْبَلِهِ وَ مُبَايَنٌ بَيْنَ مَحَارِمِهِ مِنْ كَبِيرٍ أَوْعَدَ عَلَيْهِ نِيرَانَهُ أَوْ صَغِيرٍ أَرْصَدَ لَهُ غُفْرَانَهُ وَ بَيْنَ مَقْبُولٍ فِي أَدْنَاهُ [وَ] مُوَسَّعٍ فِي أَقْصَاهُ"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 496-497.</ref>.

* [[خداوند متعال]] [[شریعت]] را سهل و آسان قرار داده است<ref>{{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ }}؛ سوره حج، آیه ۷۸</ref>. [[قرآن کریم]] با بیان‌های مختلف بر این مطلب تأکید کرده است، چنان‌که در آیه‌ای می‌فرماید: [[خداوند]] هیچ‌کس را جز به‌قدر توانایی‌اش [[تکلیف]] نمی‌کند<ref>{{متن قرآن|لاَ يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلاَ تَحْمِلْ عَلَيْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلاَ تُحَمِّلْنَا مَا لاَ طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنتَ مَوْلانَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ }}؛ سوره بقره، آیه ۲۸۶</ref>. نیز فرمود: اوست که شما را [برای خود] [[برگزیده]] و در [[دین]] بر شما [[سختی]] قرار نداده است<ref>{{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ }}؛ سوره حج، آیه ۷۸</ref>. [[خداوند متعال]] در [[مقام]] [[تشریع]]، [[احکام]] مشقت‌بار وضع نکرده و احوال عادی [[مردمان]] را در نظر آورده است. در عین حال اگر بر اثر شرایطی خاص، حکمی برای کسی مشقّت و [[رنج]] داشته باشد، آن [[حکم]] را از وی برداشته و فرد را از انجام آن معاف داشته است، مانند [[روزه]] [[ماه رمضان]] که در صورت [[بیماری]] از عهده فرد برداشته می‌شود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 497.</ref>.

* [[مردم]] در مواجهه با [[شریعت]] و با در نظر گرفتن [[میزان]] توجه و عمل آنها به [[دستورات الهی]] به دو دسته تقسیم می‌شوند: نخست عاملان به شریعت الهی و دوم بدعت‌گذاران در شریعت الهی. [[امام]]{{ع}} در این‌باره می‌فرماید: [[مردم]] دو دسته‌اند: یکی آن‌که از [[شریعت]] [[پیروی]] کند، دیگر آن‌که در [[دین]] [[بدعت]] آورد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵: {{متن حدیث|"إِنَّمَا النَّاسُ رَجُلَانِ: مُتَّبِعٌ شِرْعَةً وَ مُبْتَدِعٌ بِدْعَةً، لَيْسَ مَعَهُ مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ بُرْهَانُ سُنَّةٍ وَ لَا ضِيَاءُ حُجَّةٍ"}}</ref>. [[امام]]{{ع}} ترک [[شریعت]] را بدترین طریقه [[آدمی]] در مسیر [[زندگی]] برمی‌شمرد و می‌فرماید: بدترین رأی‌ها و [[اندیشه‌ها]] [[رأی]] و اندیشه‌ای است که مخالف [[شریعت]] باشد<ref>غررالحکم، ۴ / ۱۶۳: {{متن حدیث|"شرُّ الآراءِ ما خالَفَ الشَّريعَةَ"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 497-498.</ref>.

* [[امام]] خود به‌عنوان نخستین گرونده به [[دین]] [[پیامبر]]، در تمام [[عمر]] خویش بر طریق [[شریعت]] پای فشرده و چه در دوران [[حکومت]] و چه در دوران قبل از آن هرگز برای لحظه‌ای چشم بر [[شریعت]] و [[احکام الهی]] نبست. او هرگز حاضر نشد حتی برای دوام و قوام حکومتش و برای مدتی کوتاه، گامی از [[شریعت]] فرو نهد و [[شریعت]] را فدای [[مصلحت]] گرداند. از این‌رو در پاسخ به کسانی که او را به مقابله به مثل در برابر نیرنگ‌های [[معاویه]] [[تشویق]] می‌کردند، فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]، [[معاویه]] هوشمندتر و زیرک‌تر از من نیست، امّا او [[فریب]] دهد و [[خیانت]] کند و از [[گناه]] باکی ندارد. و اگر نبود که [[فریب]] و [[خیانت]] را زشت می‌دانستم، از هوشمندترینِ [[مردم]] بودم، ولی هر [[فریب]] و [[خیانت]]، [[گناه]] است و هر گناهی [[کفر]]، و برای هر [[فریب‌کاری]] در [[روز قیامت]] نشانه‌ای است که بدان شناخته شود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۱: {{متن حدیث|"وَ اللَّهِ مَا مُعَاوِيَةُ بِأَدْهَى مِنِّي، وَ لَكِنَّهُ يَغْدِرُ وَ يَفْجُرُ؛ وَ لَوْ لَا كَرَاهِيَةُ الْغَدْرِ لَكُنْتُ مِنْ أَدْهَى النَّاسِ، وَ لَكِنْ كُلُّ غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ وَ كُلُّ فُجَرَةٍ كُفَرَةٌ، وَ لِكُلِّ غَادِرٍ لِوَاءٌ يُعْرَفُ بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ"}}</ref>. نیز در فرازی دیگر خود را این چنین معرفی می‌کند: آن دسته از [[یاران]] [[حضرت محمد]]{{صل}} که نگهبان [[قرآن]] و شریعت‌اند، می‌دانند که من لحظه‌ای در [[مقام]] [[انکار]] چیزی درباره [[خدا]] و [[رسول]] برنیامدم و با [[جان]] خودم آن‌جا که شجاعان [[عرب]] پا به فرار می‌گذاشتند و قدم‌هایشان [[سست]] می‌شد، [[پیامبر]] را [[یاری]] کردم<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸۸: {{متن حدیث|"وَ لَقَدْ عَلِمَ الْمُسْتَحْفَظُونَ مِنْ أَصْحَابِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه وآله) أَنِّي لَمْ أَرُدَّ عَلَى اللَّهِ وَ لَا عَلَى رَسُولِهِ سَاعَةً قَطُّ، وَ لَقَدْ وَاسَيْتُهُ بِنَفْسِي فِي الْمَوَاطِنِ الَّتِي تَنْكُصُ فِيهَا الْأَبْطَالُ وَ تَتَأَخَّرُ فِيهَا الْأَقْدَامُ، نَجْدَةً أَكْرَمَنِي اللَّهُ بِهَا"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 498-499.</ref>.

* [[امام]]{{ع}} گام‌های آغازین [[تربیت اسلامی]] را از طریق [[آموزش]] شریعت الهی می‌داند و می‌فرماید: تصمیم گرفتم ابتدا [[کتاب خدا]] را به تو بیاموزم و [[تأویل]] آن را برایت شرح دهم و [[شریعت اسلام]] و [[احکام]] آن، از [[حلال]] و [[حرام]] را بر تو آشکار سازم، در حالی که برای [[آموختن]] از غیر [[کتاب خدا]] استفاده نکنم<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱: {{متن حدیث|"وَ أَنْ أَبْتَدِئَكَ بِتَعْلِيمِ كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ تَأْوِيلِهِ وَ شَرَائِعِ الْإِسْلَامِ وَ أَحْكَامِهِ وَ حَلَالِهِ وَ حَرَامِهِ لَا أُجَاوِزُ ذَلِكَ بِكَ إِلَى غَيْرِهِ"}}</ref>. در منظر [[امام]]{{ع}} [[دعوت]] [[مردمان]] به [[شریعت اسلام]] و [[تبیین]] و توصیف مبانی آن از [[وظایف امام]] است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 499.</ref>.

* [[احکام شرعی]] به دو دسته، [[احکام]] تکلیفی و [[احکام]] وضعی، تقسیم می‌شوند:

* [[حکم وضعی]]، حکمی است که حالت یک چیز یا انجام عمل یا ترک آن را [[تبیین]] می‌کند. این موضوع گاه به‌طور مستقیم به فرد مکلّف مربوط نیست، بلکه موضوع [[احکام]] تکلیفی قرار می‌گیرد و گاه ممکن است به اشیای خارجی مربوط باشد، مانند [[احکام]] نجاست و [[طهارت]]، خرید و فروش و...<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 500.</ref>.

* [[امام علی]]{{ع}} در [[نهج البلاغه]] گاه به مواردی اشاره داشته‌اند که مبنای [[فقها]] در [[اجتهاد]] قرار گرفته است. از آن جهت می‌توان به موضوع [[زکات]]<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۱۳۸</ref>، [[انفاق]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ‌های ۶۶ و ۲۵۸</ref> و [[تحریم]] بردن [[حاجت]] نزد غیر [[مؤمن]]<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۴۱۹</ref>، [[جهاد اکبر]]<ref>وسائل الشیعه، احادیث، ۴، ۵، ۹، ۱۰، ۱۱و...</ref> و [[جهاد]] با [[دشمن]]<ref>خطبه‌های ۶۰ و ۱۲۴</ref>، [[امر به معروف و نهی از منکر]]<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳۷۵</ref>، [[قضا]]<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳ و خطبه ۱۸</ref>، [[ناسخ و منسوخ]]<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳</ref> و [[تجارت]]<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳</ref> اشاره کرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 500.</ref>.