عصمت پیامبران در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

==معناشناسی==

{{اصلی|عصمت}}

[[عصمت]] در لغت به معنای [[پرهیز]]، [[حفظ]] کردن و نگه‌داشتن است و در اصطلاح مقصود از [[عصمت پیامبران]] این است که [[پیامبران]] به وسیلۀ [[قوه]] یا ملکه‌ای که [[خداوند]] در وجوشان نهادینه کرده از صدور هرگونه [[گناه]]، [[خطا]] و اشتباهی مصون هستند<ref>ر.ک: الهی راد، صفدر، انسان‌شناسی، ص ۱۲۸.  </ref>.

## [[حضرت ابراهیم]] عامل [[شکستن بت‌ها]] را [[بت]] بزرگ معرفی کرد. به این [[شبهه]] چهار جواب داده شده است:

### [[حضرت ابراهیم]] با این عمل می‌‌خواستند عجز و [[ناتوانی]] [[بت‌ها]] را به [[مردم]] [[شهر]] نشان دهند که در این امر موفق هم بودند.

### [[حضرت]] با این شیوه می‌‌خواستند [[بت‌پرستان]] را در جواب دادن مضطرب کنند، به این بیان که اگر آنان بگویند: [[بت‌ها]] حرف نمی‌زنند  باید ملتزم به عجز و [[ناتوانی]] بتها شوند و از مبانی [[بت‌پرستی]] خود دست بردارند و اگر قائل شوند [[بت‌ها]] حرف می‌‌زنند، سوالشان را از [[بت‌ها]] از جمله [[بت]] بزرگ بپرسند.

### [[دروغ]] در بعض موارد حکمش از [[حرمت]] تبدیل به [[وجوب]] می‌‌شود، مانند جایی که [[دروغ]] سبب [[نجات]] [[جان انسان]] بی‌گناه شود، در این فرض نیز ادعای [[حضرت ابراهیم]] حتی اگر [[دروغ]] هم باشد، چون موجب [[بیداری]] [[فطرت]] [[بت پرستان]] شد هیچگونه حرمتی متوجه سخنش نخواهد شد<ref>ر.ک: قدردان قراملکی، محمد حسن، دین و نبوت، ص ۲۹۳-۲۹۶. </ref>.

== جستارهای وابسته ==

* [[عصمت مطلق]]

* [[عصمت نسبی]]

{{پانویس}}

[[رده:مفاهیم در کلام اسلامی]]

[[رده:عصمت نبی]]