عصمت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

عصمت در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۰

۴٬۷۴۵ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۸ اوت ۲۰۲۲

←‏عصمت در مذاهب دیگر

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۰۳۳

ویرایش

@@ خط ۶۹۳: / خط ۶۹۳: @@
 [[جمال الدین مقداد سیوری]]:
 [[حق]] این است که [[عصمت]] عبارت است از: لطفی که [[خداوند]] در حق مکلّف انجام می‌دهد؛ به گونه‌ای که با آن انگیزه‌ای بر ترک [[طاعت]] وانجام [[معصیت]] باقی نمی‌ماند. چگونگی [[سازماندهی]] حصول این [[لطف]] به این صورت است که برای [[عبد]] ملکه‌ای حاصل می‌شود که او را از [[ارتکاب معاصی]] منع می‌کند و افزون بر آن [[علم]] عبد را به [[پاداش]] طاعت و [[عقاب معصیت]] تحقق می‌بخشد و نیز [[خوف]] و [[ترس]] از [[ترک اولی]] و [[نسیان]] را به دنبال دارد<ref>فاضل مقداد، ارشادالطالبین الی نهج المسترشدین، ص۳۰۱.</ref>.<ref>[[بهروز مینایی|مینایی، بهروز]]، [[اندیشه کلامی عصمت (کتاب)|اندیشه کلامی عصمت]]، ص ۱۰۴.</ref>
+[[فاضل مقداد]] به نقل از برخی حکیمان می‌گوید:
+همانا [[معصوم]] را [[خداوند]] در سرشتی [[پاک]] و طینتی طاهر و مزاجی قابل [[آفریده]] است؛ [[عقلی]] پرقوت و اندیشه‌ای [[استوار]] به او بخشیده است و برای او [[الطاف]] ویژه اضافی در نظر گرفته است؛ پس او بر انجام [[واجبات]] و دوری از [[زشتی‌ها]] و توجه به [[ملکوت آسمان‌ها]] و روی گرداندن از عالم ماده بسیار تواناست؛ بنابراین [[نفس اماره]] او [[اسیر]] و [[مقهور]] [[قوه عاقله]] او قرار گرفته است. نیز گفته شده است معصوم دارای شریف‌ترین [[نفوس]] [[انسانی]] است که به سبب آن عنایت‌های ویژه و [[فیض]] خاص جاری است که به کمک آن از [[اسارت]] نیروی [[وهم]] و [[خیال]] که سبب [[شهوت]] و [[غضب]] که از قول [[حیوانی]] انسان‌اند، [[آزاد]] می‌شود<ref>ر.ک: فاضل مقداد، اللوامع الالهیة فی المباحث الکلامیه، ص۱۶۹.</ref>.
+این تحلیل از هر حکیمی باشد به علت و [[فلسفه]] [[ارتکاب گناه]] و [[خطا]] از [[انسان]] پرداخته است. به دنبال [[لطف خداوند]] در [[حق]] معصوم و قابلیت تام و تمام او، نفس او از وهم و خیال که علّت‌های وجودی شهوت و غضب‌اند، رها می‌شود؛ درنتیجه نفس اماره معصوم تحت [[اسارت عقل]] او قرار می‌گیرد و [[عصمت]] در معصوم تحقق می‌یابد.
+پس از این نقل قول، فاضل مقداد سخن دیگری از حکمای دیگر نقل می‌کند و آن را به عنوان تحلیل جامع از [[حقیقت عصمت]] می‌پسندد و برمی‌گزیند:
+عصمت [[ملکه نفسانی]] است هر که را به آن متّصف شد، از [[فجور]] و [[زشتی]] باز می‌دارد. این [[ملکه]] متوقف است بر [[علم]] به معایب [[گناهان]] و [[مناقب]] [[طاعات]]؛ چراکه [[عفت]] هنگامی که در جوهر نفس حاصل شود و [[علم تام]] به [[حقیقت]] آنچه در [[معصیت]] و [[طاعت]] است موجب [[رسوخ]] عفت در نفس می‌گردد و تبدیل به ملکه می‌گردد. آن‌گاه این ملکه عفت موجب ایجاد ویژگی [[نفسانی]] یا بدنی در [[عبد]] می‌گردد که اقتضای آن [[ملکه عصمت]] می‌باشد وگرنه اگر این ویژگی نبود، به چه دلیل تنها او بدون هیچ ترجیحی متّصف به [[ملکه عصمت]] می‌گردد و این [[علم]] با [[وحی]] و [[الهام]] و نیز علم به [[مؤاخذه]] بر ترک اُولی تقویت می‌شود<ref>ر.ک: فاضل مقداد، اللوامع الالهیة فی المباحث الکلامیه، ص۱۶۹.</ref>.
+این [[ویژگی معصوم]] در [[کلام]] [[ابن میثم بحرانی]]<ref>متوفای ۶۹۹ق.</ref> به صفت ویژه‌ای در [[انسان]] تعریف شده است: «[[عصمت]] صفتی است برای انسان که به سبب آن از انجام [[معاصی]] خودداری می‌ورزد»<ref>علی بن میثم البحرانی، قواعدالمرام فی علم الکلام، ص۱۲۵.</ref>؛ اما در کلام عبدالرزّاق [[لاهیجی]]<ref>متوفای ۱۰۷۲ق.</ref> به [[غریزه]] ویژه تعریف شده است: «مراد از عصمت غریزه‌ای است که با وجود آن [[داعی]] بر [[معصیت]] صادر نتواند شد با [[قدرت]] بر آن و این غریزه عبارت است از قوت [[عقل]]؛ به حیثیتی که موجب [[قهر]] قوای [[نفسانی]] شود»<ref>عبدالرزّاق لاهیجی، گوهر مراد، ص۲۶۹.</ref>؛ اما این غریزه در کلام [[مولا]] [[محمدمهدی نراقی]]<ref>متوفای ۱۲۸۶ق.</ref> به [[ملکه]] تعبیر شده است: «بدان که عصمت عبارت است از: «ملکه» که با وجود آن داعی بر معصیت نباشد و اگرچه قدرت بر آن داشته باشد»<ref>مهدی نراقی، انیس الموحدین، ص۹۷.</ref>.<ref>[[بهروز مینایی|مینایی، بهروز]]، [[اندیشه کلامی عصمت (کتاب)|اندیشه کلامی عصمت]]، ص ۱۰۵.</ref>
 ==عصمت در مذاهب دیگر==