آیه مشیت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

این آیات یک [[دستور]] کلی به [[پیامبر]] {{صل}} می‌دهد: {{متن قرآن|وَلَا تَقُولَنَّ لِشَيْءٍ إِنِّي فَاعِلٌ ذَلِكَ غَدًا}}<ref>«و هرگز در هیچ کار مگو: من فردا انجام دهنده آن خواهم بود» سوره کهف، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ}}<ref>«مگر اینکه (بگویی اگر) خداوند بخواهد» سوره کهف، آیه ۲۴.</ref>. یعنی در رابطه با [[اخبار]] [[آینده]] و [[تصمیم]] بر انجام [[کارها]]، حتماً جمله {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}} را اضافه کن؛ زیرا اولاً تو هرگز در [[تصمیم‌گیری]] مستقل نیستی و اگر خدا نخواهد هیچ کس [[توانایی]] انجام هیچ کاری را ندارد. بنابراین برای این که [[ثابت]] کنی نیروی تو از نیروی لایزال اوست و قدرتت وابسته به [[قدرت]] اوست؛ جمله {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}}: "اگر خدا بخواهد" را حتماً به سخنت اضافه کن. ثانیاً دادن خبر [[قطعی]] به [[انسان]] با قدرت محدود و احتمال [[ظهور]] موانع مختلف، صحیح و منطقی نیست، مگر اینکه با جمله {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}}، همراه باشد. [[شأن نزول]] نقل شده در مورد [[آیات]] فوق، این بیان را [[تأیید]] می‌کند. [[قرآن کریم]] در تعقیب این جمله می‌گوید: {{متن قرآن|وَاذْكُرْ رَبَّكَ إِذَا نَسِيتَ}} (اشاره به این که اگر به خاطر [[فراموشی]] جمله {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}} را به سخنانی که از [[آینده]] خبر می‌دهی نیفزودی هر موقع به خاطر آوردی، فوراً جبران کن و بگو {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}} که این کار گذشته را جبران خواهد کرد. {{متن قرآن|إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ وَاذْكُرْ رَبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَقُلْ عَسَى أَنْ يَهْدِيَنِ رَبِّي لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدًا}}<ref>«مگر اینکه (بگویی اگر) خداوند بخواهد و چون فراموش کردی پروردگارت را یاد کن و بگو: امید است پروردگارم مرا به رهیافتی نزدیک‌تر از این رهنمایی کند» سوره کهف، آیه ۲۴.</ref>.

برخی از [[روایات]] حاکی از این است که اگر کسی بدون گفتن {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}}، سخنی در [[ارتباط]] با آینده بگوید، خدا او را به خودش وامی‌گذارد و از زیر چتر [[حمایت]] [[الهی]] بیرون می‌رود. در [[حدیثی]] از [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} آمده است: امام {{ع}} [[دستور]] داده بودند نامه‌ای بنویسند. هنگامی که [[نامه]] پایان یافت و [[خدمت]] امام دادند، ملاحظه کردند {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}} در نامه نیست. فرمود: {{متن حدیث|كَيْفَ‏ رَجَوْتُمْ‏ أَنْ‏ يَتِمَّ هَذَا وَ لَيْسَ فِيهِ اسْتِثْنَاءٌ انْظُرُوا كُلَّ مَوْضِعٍ لَا يَكُونُ فِيهِ اسْتِثْنَاءٌ فَاسْتَثْنُوا فِيهِ}}؛ "چگونه [[امیدوار]] بودید این [[نامه]] (یا این کار) به پایان برسد در حالی که {{متن قرآن|إِنْ شَاءَ اللَّهُ}} در آن نیست؟ نگاه کنید در هر جای آن نیست بگذارید"<ref>تفسیر نمونه، ج۵، ص.</ref>.