بنی قنطوره: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* قنطورا نام کنیزی از [[حضرت ابراهیم]] خلیل {{ع}} بوده که نژاد ترک و چین از آن کنیز می‌باشند. این واژه در اخبار ملاحم -اخبار مشتمل بر پیشگویی از حوادث خونین و وحشت‌زا در آخر الزمان- آمده است<ref>معارف و معاریف، ج ۳، ص ۲۷۷.</ref>. در آن‌جا ذکر شده که بنی قنطوره به عراق، و به روایتی در بصره فرود می‌آیند و مردم عراق را از کشورشان بیرون می‌کنند. برخی از اهالی به آنها می‌پیوندند و برخی با آنان نبرد می‌کنند و سرانجام بر آنها پیروز می‌گردند. کشته‌های آنان که با بنی قنطوره بجنگند شهید هستند<ref>بحار الانوار، ج ۱۸، ص ۱۱۳.</ref>. بر طبق آن‌چه که در کتاب‌های لغت آمده است، بنو قنطوره، عبارت از ترک‌ها هستند. برخی گفته‌اند که منظور، سودانی‌ها هستند و برخی دیگر آنها را مردم اندلس می‌دانند، ولی صحیح آن است که قنطوره، همان کنیز حضرت ابراهیم {{ع}} است<ref>روزگار رهایی، ج ۲، ص ۹۵۹.</ref>. در حدیث قنطوره آمده است: "نزدیک است که سلطنت عرب به دست بنی قنطوره برچیده شود. بنی قنطوره قومی هستند با صورت‌های پهن، بینی‌های فرورفته و دیدگان کوچک، صورت‌های‌شان چون سپرهای آهنین است. کفش‌های مویی به پا دارند و در محلی در نزدیکی سرزمین عرب، که از زمین‌های عربی است فرود می‌آیند که به آن‌جا وادی لون گفته می‌شود<ref>همان.</ref>. در حدیثی تصریح شده که بنی قنطوره از مشرق‌زمین می‌آیند: بنی قنطوره مسلمانان را دنبال می‌کنند و اسب‌های خود را به نخل‌های خوخا -در نزدیکی مسجد کوفه- می‌بندند و از آبشخورهای فرات می‌نوشند. بنو قنطوره که از خراسان و سجستان می‌آیند، مردم عراق را به شدت فراری می‌دهند. ان‌ها شریرانی هستند که مرحمت از دل‌های‌شان گرفته شده است، در میان حیره و کوفه به هرکس برسند، می‌کشند و اسیر می‌گیرند<ref>روزگار رهایی، ج ۲، ص ۹۶۱.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۷۸.</ref>.