عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

عبدالرحمان فرزند [[عبدالله بن کدر ارحبی]]<ref>تسمیة من قتل مع الحسین {{ع}}، ش۹۶؛ رجال طوسی، ص۷۷؛ مناقب، ج۴، ص۹۸ و ۱۲۲؛ ارشاد، ج۲، ص۳۷ و ۳۹، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید؛ تذکرة الخواص، ص۲۲۱. عبدالرحمن بن عبید ارحبی (اخبار الطوال، ص۲۲۹؛ روضة الشهداء، ص۲۰۵، کتابفروشی اسلامیة) اَرحَبی منسوب به اَرحَب، تیرهای از همدان است. (تسمیة من قتل مع الحسین {{ع}}، ش۹۶؛ الانساب، سمعانی، ج۱، ص۱۰۶) و عبدالرحمن کدری (فرسان الهیجاء، ج۲، ص۲۳۴).</ref> از [[قوم]] [[بنی ارحب]]، تیره‌ای از [[قبیله همدان]] به شمار می‌‌رفت و در [[کوفه]] ساکن بود.

وی از [[تابعین]] و مردی [[شجاع]]<ref>ابصار العین، ص۱۳۱، مرکز الدراسات الاسلامیة لحرس الثورة؛ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۴۵.</ref> و کاردان و [[فصیح]] بود<ref>یاران پایدار، ص۹۷.</ref> و پدرش [[عبدالله]]، از [[اصحاب]] و [[یاران پیامبر]] [[خدا]] {{صل}} بود.

عبدالرحمان از [[شیعیان کوفه]] و از جمله کسانی بود که نامه‌های [[مردم کوفه]] را برای [[امام حسین]] {{ع}} به [[مکه]] برد و پس از آن [[خدمت]] [[امام]] {{ع}} ماند و با [[حضرت]] رهسپار کوفه شد تا آنکه در [[روز عاشورا]] در رکاب آن حضرت به [[شهادت]] رسید. اینک به گوشه‌هایی از [[فداکاری]] و از خود گذشتگی این [[شخصیت]] با [[فضیلت]] می‌‌پردازیم.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۰۱.</ref>

== عبدالرحمان حامل [[دعوت]] [[کوفیان]] برای [[امام]] {{ع}} ==

پس از آنکه خبر [[مرگ]] [[معاویة بن ابی سفیان]] در پانزدهم [[رجب]] سال ۶۰ ه. ق انتشار یافت، مردم کوفه با خبر شدند که امام حسین {{ع}} از [[بیعت]] با [[یزید بن معاویه]] [[امتناع]] کرده و راهی مکه شده است. [[شیعیان]] [[وفادار]] به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} در [[خانه]] [[سلیمان بن صرد خزاعی]] از بزرگان [[شیعه]] - که بعد از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} [[نهضت توابین]] را پایه‌گذاری کرد - [[اجتماع]] کردند و پس از گفت وگو و [[مشورت]] درباره [[رهبری]] و [[امامت حضرت حسین]]، [[تصمیم]] گرفتند برای امام {{ع}} [[نامه]] بنویسند و از ایشان برای آمدن به کوفه و رهبری کوفیان دعوت نمایند.

مردم کوفه نامه‌های خود را در سه نوبت برای امام {{ع}} به مکه فرستادند. نوبت اول، توسط [[عبدالله بن مسمع همدانی]]، و [[عبدالله بن وال]]، و نوبت دوم، دو [[روز]] بعد یک صد و پنجاه نامه که هر کدام با یک یا دو و تا چهار [[امضا]] داشت توسط همین شخصیت، یعنی [[عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی]]، به همراه [[قیس بن مسهر صیداوی]] و [[عمارة بن عبد سلولی]]، و نوبت سوم پس از دو روز دیگر نامه‌های دعوت دیگری توسط [[هانی بن هانی سبیعی]] و [[سعید بن عبدالله حنفی]] ارسال داشتند. این [[نامه‌ها]] در دهم [[ماه مبارک رمضان]] ۶۰ ه. ق در [[مکه]] به دست [[امام]] {{ع}} رسید<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۳۷؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۲: نفس المهموم، ص۵۷۹ - ۵۸۰؛ ابصار العین، ص۱۱۹؛ و نیز ر. ک: تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴۱ و تنقیح المقال، ج۲، ص۱۴۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۰۱-۵۰۲.</ref>

== [[همراهی]] با [[مسلم بن عقیل]] به جانب [[کوفه]] ==

پس از آنکه امام {{ع}} از [[دعوت]] [[مردم کوفه]] [[آگاهی]] یافت، مسلم بن عقیل پسر عموی خود را به عنوان [[نماینده]] و [[سفیر]] خود به کوفه فرستاد و نامه‌ای نیز در جواب نامه [[شیعیان کوفه]] نوشت و به او سپرد تا به مردم کوفه برساند.

آنگاه امام {{ع}} در [[حق]] مسلم [[دعا]] کرد و برای او [[طلب]] خیر از [[خدا]] نمود و در ضمن به او سفارش کرد که نزد موثق‌ترین مردم کوفه [[منزل]] کند و نیز از [[عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی]]، و [[قیس بن مسهر صیداوی]]، و [[عمارة بن عبد سلولی]] خواست [[حضرت]] مسلم را همراهی کنند.

مسلم بن عقیل در [[روز]] پنجم [[شوال]] ۶۰ ه. ق وارد کوفه شد و به [[منزل]] [[مختار بن ابی عبید ثقفی]] که از اشراف و افراد مورد [[وثوق]] و از [[شیعیان]] علاقه‌مند به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} بود وارد شد<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۴؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۳۹؛ نفس المهموم، ص۸۱؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۵ و البدایة والنهایة، ج۸، ص۱۵۴.</ref>.

عبدالرحمان ارحبی همچون شیعیان دیگر کوفه تا زمانی که حضرت مسلم به دست [[ابن زیاد]] به [[شهادت]] نرسیده بود، همواره در [[خدمت]] ایشان بود. بعد از شهات مسلم مخفیانه خود را به [[کاروان حسینی]] رساند ۹ همراه [[امام حسین]] {{ع}} و یارانش به [[کربلا]] آمد<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۴؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۳۹؛ نفس المهموم، ص۸۱؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۵ و البدایة والنهایة، ج۸، ص۱۵۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۰۲-۵۰۳.</ref>

== شهادت عبدالرحمان ==

[[روز عاشورا]] فرا رسید، همه [[یاران امام]] {{ع}} یکی پس از دیگری به میدان رفتند و به شهادت رسیدند. عبدالرحمان نیز خدمت امام {{ع}} شرفیاب شد و پس از آنکه [[اذن میدان]] گرفت، وارد [[کارزار]] شد و این [[رجز]] را می‌‌خواند:

ابصارالعین، ص۱۳۲، مرکز الدراسات الاسلامیة لحرس الثورة  

{{ب|''و حور عین ناعمات هنه''|2=''یا نفس للراحة فاجهدنه''}}  

و آن قدر جنگید تا به [[فیض]] [[شهادت]] نائل آمد<ref>ابصارالعین، ص۱۱۹؛ و نیز ر. ک: تنقیح المقال، ج۲، ص۱۴۵؛ قاموس الرجال، ج۶، ص۱۲۳؛ و در اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۱، تنها به نام او در زمره شهدای کربلا اکتفا کرده است.</ref>.