علامت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

'''علامت''' از ابزار و وسایل [[عزاداری امام حسین]] {{ع}} که در هیئت‌ها و دسته‌های مذهبی به کار گرفته می‌شود. علامت به معنای نشانه است. این علامت‌ها هم نشانه‌های گروه‌های [[عزادار]] محسوب می‌شده است و کسانی هم که آن را حمل می‌کردند، “علامت کش” بودند، یعنی [[علم]] بردار. به نوشتۀ دهخدا: “صلیب مانندی که بر چوب یا آهن افقی آن از سوی پایین شال‌های ترمه آویزند و از سوی زبر لاله و تندیس‌هایی از مرغ و جز آن [[نصب]] کنند و در میان زبانه‌ای از فلزّ طویل دارد و بر نوک آن فلز پر یا گلوله‌ای از شیشۀ الوان [[نصب]] کنند و این زبانه‌های فلزّی که به “تیغ” مشهور است، سه یا پنج باشد و در [[مراسم]] [[عزاداری]] [[محرّم]] پیشاپیش دسته‌ها به حرکت آرند”<ref>لغت‌نامه، دهخدا.</ref>. “شیئی است فلزّی و کار صنعت‌گران [[اصفهان]] که قدمت آن به [[عهد]] [[سلاطین]] صفوی می‌رسد، دارای تعدادی زبانه، گنبد، گلدان و طاووس بوده و آن را با شال‌های سبز و سیاه و قهوه‌ای و پر طاووس و سکّه‌های نقره و [[شمشیر]] و قمه و خنجر [[زینت]] می‌کنند و در آخر دسته‌ها به حرکت در می‌آورند... عدّه‌ای از [[جوانان]] هم [[نذر]] می‌کنند که همه ساله باید در بردن علمات، سهم داشته باشند”<ref>تاریخ تکایا و عزاداری قم، ص۲۱۴.</ref>. به آن علمات هم می‌گویند. شباهت آن به [[صلیب]]، می‌‌رساند که پس از [[ارتباط]] [[ایران]] با اروپایی‌ها در عصر قاجار، از آیین‌های مذهبی [[مسیحیّت]] اقتباس شده است. به هر حال، نمود‌ها و مظاهری است که گاهی [[عزاداران]] را از محتوا و اصل [[عزاداری]] و اقامۀ [[شعائر]] [[دینی]] بازمی‌دارد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۴۶.</ref>.