امانت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

== واژه‌شناسی لغوی ==

* [[امانت]] ضد [[خیانت]] است<ref>لسان العرب، ج ۱، ص ۲۲۳، «امن»؛ لغت‌نامه، ج ۲، ص ۲۸۴۱.</ref>. و از "ا ـ م ـ ن" به معنای [[آرامش]]، سکون و بر طرف شدن [[خوف]] و [[اضطراب]]<ref>التحقیق، ج ۱، ص ۱۵۰، «امن».</ref> گرفته شده و به معنای [[تأمین امنیت]] حقی از [[حقوق]] به وسیله [[عهد]]، [[وصیت]] و مانند آن<ref> المیزان، ج ۹، ص ۵۴.</ref> یا به معنای حالتی است که [[انسان]] را به [[حفظ]] [[حقوق]] دیگران برانگیخته و او را از تضییع یا [[تصرف]] در آن باز می‌دارد<ref>التحریر والتنویر، ج ۸، ص ۲۰۳.</ref>. این واژه بر اعیان نیز اطلاق شده و به [[مالی]] که در نزد دیگری به [[امانت]] سپرده شود [[امانت]]<ref>مفردات، ص ۹۰؛ التحقیق، ج ۱، ص ۱۵۰، «امن».</ref> و به شخص مورد [[اعتماد]] که [[امانت]] به او سپرده می‌شود "[[امین]]"<ref>لسان العرب، ج‌۱، ص‌۲۲۳؛ فرهنگ معارف اسلامی، ج‌۱، ص‌۲۲۸.</ref>گویند<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

* [[امانت]] دو قسم است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>:

# [[امانت]] [[مالکی]] و آن در موردی است که [[مالی]] با [[اذن]] مالک در [[اختیار]] غیر قرار گیرد و سبب آن یا عقدی است که [[امانت]] موضوع اصلی آن است؛ مانند [[ودیعه]] یا عقدی است که [[امانت]] در ضمن آن مطرح است؛ مانند اجاره، عاریه، مضاربه و مانند آن<ref>الروضة‌البهیه، ج۴، ص۲۳۵ ـ ۲۳۶؛ کنزالعرفان، ج۲، ص ۷۶؛ مصطلحات الفقه، ص ۸۷.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

* [[ودیعه]] نیز به معنای [[امانت]] است؛ لکن تفاوت آن با [[امانت]] در این است که [[امانت]] عام بوده و به مواردی که [[مالی]] با قصد یا بدون قصد در [[اختیار]] دیگری قرار می‌گیرد اطلاق می‌شود؛ اما [[ودیعه]] خاص است و تنها امانتهایی را که با قصد و انشا در [[اختیار]] کسی قرار داده شود شامل است<ref>التعريفات، ص ۳۲۵.</ref>، افزون بر این، [[ودیعه]] عقدی است که نیاز به ایجاب و قبول دارد و در متعاقدین شرایط [[عامه]] [[تکلیف]] شرط است<ref>مصطلحات الفقه، ص ۵۵۵.</ref>، برخلاف [[امانت]] که در همه موارد آن این امور لازم نیست.

== [[امانت]] در [[قرآن]] ==

* این موضوع در [[قرآن]] با واژه‌های مختلفی آمده است؛ مانند:

:*"حافظون" دو بار {{متن قرآن|أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَدًا يَرْتَعْ وَيَلْعَبْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ }} <ref> فردا او را با ما بفرست تا (در دشت) بگردد و بازی کند و ما نیک نگهدار او خواهیم بود؛ سوره یوسف، آیه: ۱۲.</ref>؛ {{متن قرآن|فَلَمَّا رَجَعُوا إِلَى أَبِيهِمْ قَالُواْ يَا أَبَانَا مُنِعَ مِنَّا الْكَيْلُ فَأَرْسِلْ مَعَنَا أَخَانَا نَكْتَلْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ }}<ref> و چون کالای خود را گشودند دریافتند که سرمایه‌شان را به آنان بازگردانده‌اند گفتند: ای پدر! (بیش از این) چه می‌خواهیم؟ این سرمایه ماست که به ما باز گردانده‌اند و (بگذار برویم) برای خانواده خود غلّه بیاوریم و برادرمان را نگه می‌داریم و یک بار شتر هم می‌افزاییم، این (که آورده‌ایم) پیمانه‌ای اندک است؛ سوره یوسف، آیه: ۶۵.</ref>،

:*"حافِظات للغَیب" یک بار {{متن قرآن|الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاء بِمَا فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَبِمَا أَنفَقُواْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللَّهُ وَالَّلاتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلاَ تَبْغُواْ عَلَيْهِنَّ سَبِيلاً إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيًّا كَبِيرًا}}<ref> مردان سرپرست زنانند بدان روی که خداوند برخی از آنان را بر برخی دیگر برتری داده است و برای آنکه مردان از دارایی‌های خویش می‌بخشند؛ پس زنان نکوکردار، فرمانبردارند؛ در برابر آنچه خداوند (از حقوق آنان) پاس داشته است در نبود شوهر پاس (وی) می‌دارند و آن زنان را که از نافرمانیشان بیم دارید (نخست) پندشان دهید و (اگر تأثیر نکرد) در خوابگاه‌ها از آنان دوری گزینید و (باز اگر تأثیر نکرد) بزنیدشان آنگاه اگر فرمانبردار شما شدند دیگر به زیان آنان راهی مجویید که خداوند فرازمندی بزرگ است؛ سوره نساء، آیه: ۳۴.</ref>

:* و [[افعال]] "[[امن]]" و مشتقات آن ۶ بار {{متن قرآن|وَإِن كُنتُمْ عَلَى سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُواْ كَاتِبًا فَرِهَانٌ مَّقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلاَ تَكْتُمُواْ الشَّهَادَةَ وَمَن يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ }} <ref> و اگر در سفر بودید و نویسنده‌ای نیافتید، (سند شما) گروهایی است دریافت شده و اگر (بدون گرو) یکی از شما دیگری را (بر دارایی خود) امین دانست، آنکه امین دانسته شده است، باید [[امانت]] وی را بازگرداند و از خداوند- پروردگار خویش- پروا کند و گواهی را پنهان مدارید و آنکه آن را پنهان دارد بی‌گمان او را دل، بزهکار است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید داناست؛ سوره بقره، آیه: ۲۸۳.</ref>؛ {{متن قرآن|قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلاَّ كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِن قَبْلُ فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ }}<ref> گفت: آیا شما را بر او جز همان‌گونه امین می‌توانم داشت که پیش از این بر برادرش امین داشته بودم؟ پس خداوند بهترین نگهبان و او بخشاینده‌ترین بخشایندگان است؛ سوره یوسف، آیه: ۶۴.</ref>؛ {{متن قرآن|وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِن تَأْمَنْهُ بِقِنطَارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُم مَّنْ إِن تَأْمَنْهُ بِدِينَارٍ لاَّ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ إِلاَّ مَا دُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ }}<ref> و از اهل کتاب کسی هست که اگر دارایی فراوانی بدو بسپاری به تو باز پس می‌دهد و از ایشان کسی نیز هست که چون دیناری بدو بسپاری به تو باز نخواهد داد مگر آنکه پیوسته بر سرش ایستاده باشی؛ این بدان روی است که آنان می‌گویند: درباره بی‌سوادان راهی (برای بازخواست) بر ما نیست و بر خداوند دروغ می‌بندند با آنکه خود می‌دانند؛ سوره آل عمران، آیه: ۷۵.</ref> به‌کار رفته است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

== اهمیت و [[جایگاه]] [[امانت]] ==

* [[اهل]] [[امانت]] اختصاص به [[مؤمن]] ندارد، بلکه [[فاسق]] را نیز دربرمی‌گیرد، چنان‌که [[پیامبر]] فرمود: [[امانت]] را به صاحبش بازگردانید، هرچند [[فاسق]] باشد<ref>تحف العقول، ص ۱۷۵؛ مستدرك الوسائل، ج ۱۴، ص ۱۱؛ الدرالمنثور، ج ۲، ص ۵۷۲.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} نیز فرمود: اگر [[قاتل]] [[امام علی]] {{ع}} امانتی به من بسپارد آن را به وی باز خواهم گرداند<ref>الکافی، ج ۵، ص ۱۳۳؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۴، ص ۱۰.</ref>. و نیز [[امام سجاد]] {{ع}} فرمود: اگر [[قاتل]] پدرم [[حسین بن علی]] {{ع}} شمشیری که با آن پدرم را به [[شهادت]] رسانده در نزد [[امانت]] گذارد به او بازخواهم گرداند<ref>الامالی، ص ۳۱۹؛ وسائل الشیعه، ج ۱۹، ص ۷۶.</ref>.

* در [[شأن نزول]] [[آیه]] فوق نیز [[نقل]] شده که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} پس از [[فتح مکه]] کلید [[کعبه]] را که از [[عثمان بن طلحه]] [[کافر]] به [[امانت]] ستانده بود به وی بازگرداند<ref>جامع‌البیان، مج ۴، ج ۵، ص ۲۰۱؛ مجمع‌البیان، ج ۳، ص ۹۹؛ تفسیر قرطبی، ج ۵، ص ۱۶۶.</ref>.

* در [[روایات]] [[اسلامی]] نیز بر نقش و اهمیت [[امانت]] تأکید فراوانی شده است؛ در روایتی [[امانت]] عامل [[استواری]] و [[نظام]] [[امت]]<ref>وسائل‌الشیعه، ج۱۹، ص۶۸؛ الاختصاص، ص ۲۲۹.</ref> و در [[حدیثی]] دیگر ### [[313]]### در [[امانت]] با [[بی‌دینی]] یکسان شمرده شده است<ref>جامع‌البیان، مج۱۲، ج۲۲، ص۶۶ـ۶۹؛ مجمع‌البیان، ج ۸، ص۵۸۴ ـ ۵۸۵؛ نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۳.</ref> در موردی دیگر [[امام صادق]] {{ع}} معیار [[شخصیت]] و [[ایمان]] فرد را [[امانتداری]] او دانسته است؛ نه فراوانی [[رکوع]] و [[سجود]] وی<ref>التفسیر الکبیر، ج‌۲۵، ص‌۲۳۵؛ تفسیر قرطبی، ج‌۱۴، ص‌۱۶۳؛ المیزان، ج‌۱۶، ص‌۳۵۲.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

== انواع [[امانت]] ==

* امانت‌هایی که به دیگری سپرده می‌شود از جهت صاحب [[امانت]] دو قسم است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>:

=== [[امانتهای الهی]] ===

* مراد از [[امانت]] [[خدا]] در این [[آیه]] به نظر برخی [[ولایت الهی]]، [[دین حق]]، [[واجبات]] و [[محرمات]] [[خدا]]، [[اطاعت از خدا]]، [[نماز]] و [[روزه]] <ref>جامع‌البیان، مج۱۲، ج۲۲، ص۶۶ـ۶۹؛ مجمع‌البیان، ج ۸، ص۵۸۴ ـ ۵۸۵؛ نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۳.</ref> است. برخی نیز مقصود از آن را [[عقل]] یا جمله {{متن حدیث|ْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّه‏}} دانسته و عده‌ای گفته‌اند: مراد اعضای [[بدن انسان]] است که [[خداوند]] به عنوان [[امانت]] در [[اختیار انسان]] نهاده است و [[انسان]] باید آنها را در راهی که [[خدا]] [[دستور]] داده به‌کار گیرد<ref>التفسیر الکبیر، ج‌۲۵، ص‌۲۳۵؛ تفسیر قرطبی، ج‌۱۴، ص‌۱۶۳؛ المیزان، ج‌۱۶، ص‌۳۵۲.</ref>.

* در [[روایات]] [[اهل ‌بیت]] {{ع}} [[امانت]] در [[آیه]] فوق بیشتر به [[ولایت]]، [[ولایت]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}}، [[ولایت]] تمامی‌[[ائمه]] {{عم}} و [[امامت]] <ref>بحارالانوار، ج ۲۳، ص ۲۷۹ ـ ۲۸۳؛ البرهان، ج ۴، ص۴۹۹ ـ ۵۰۲؛ نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۳ ـ ۳۱۴.</ref>[[تفسیر]] شده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

* در مورد [[عرضه امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و علت [[امتناع]] آنها و [[پذیرش]] [[انسان]] نیز اقوال گوناگونی در میان [[مفسران]] مطرح است. برخی گفته‌اند: مقصود [[عرضه امانت]] بر [[اهل]] [[آسمان]] و [[زمین]] است، زیرا [[آسمان]] و [[زمین]] جماد بوده و جماد تکلیفی ندارد<ref>مجمع البیان، ج ۸،ص ۵۸۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۲۳۵.</ref>. برخی در [[تأیید]] این نظریه گفته‌اند: خودداری [[آسمان]] و [[زمین]] از حمل [[امانت]] به معنای عدم وجود استعداد [[پذیرش]] [[امانت]] در [[آسمان]] و [[زمین]] بوده است<ref>المیزان، ج ۱۶، ص ۳۴۹.</ref>. عده‌ای دیگر برآن‌اند که [[امانت]] بر خود [[آسمان]] و [[زمین]] عرضه گردیده و جهت [[امتناع]] [[ضعف]] و [[ناتوانی]] [[آسمان]] و [[زمین]] و کوچک شمردن خود از [[پذیرش]] آن بوده است؛ اما [[انسان]] آن را پذیرفت؛ ولی [[حق]] این [[امانت]] را ادا نکرد، به همین جهت [[خداوند]] وی را [[ظالم]] و [[جاهل]] شمرد: {{متن قرآن|إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولا }}<ref> بی‌گمان او ستمکاره‌ای نادان است؛ سوره احزاب، آیه: ۷۲.</ref><ref>مجمع البیان، ج ۸، ص ۵۸۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۲۳۵.</ref>. قول دیگر این است که "[[عقل]]" در تقدیر باشد، بر این اساس معنای [[آیه]] این خواهد بود که اگر [[آسمان]] و [[زمین]] [[عاقل]] بودند به جهت [[عظمت]] [[امانتهای الهی]] و [[ترس]] از کوتاهی در انجام آن از [[پذیرش]] این امانتها [[امتناع]] می‌کردند؛ ولی [[انسان]] با [[ظلم به خویشتن]] و [[جهل]] از واقعیت امر ترسی به خود راه نداد و این [[امانت]] را پذیرفت<ref>مجمع‌البیان، ج ۸، ص ۵۸۶.</ref>.

* [[قرآن]] در آیاتی دیگر [[فرشته وحی]] را در آوردن [[قرآن]] به [[امانتداری]] متصف کرده است: {{متن قرآن|نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأَمِينُ }}<ref> که روح الامین آن را فرود آورده است؛ سوره شعراء، آیه: ۱۹۳.</ref> یا [[پیامبران]] خود را به عنوان فرستاده‌ای [[امین]] به [[مردم]] معرفی کرده‌اند: {{متن قرآن|إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ }}<ref> من برای شما پیامبری امینم؛ سوره شعراء، آیه: ۱۰۷.</ref>از این [[آیات]] به دست می‌آید که [[قرآن]] و [[کتب آسمانی]] و [[شرایع الهی]] از دیگر امانتهای [[خداوند]] است که برای [[ابلاغ]] آن به [[مردم]] به [[جبرئیل]] و [[انبیای الهی]] سپرده شده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

* در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] نیز [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت به خدا]] برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند خیانت نکنید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>با توجه به [[شأن نزول]] [[آیه]] که مورد افشای [[اسرار]] از سوی [[ابولبابه]] است<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۲ـ۲۹۳؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴؛ التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref>[[اسرار]] [[مسلمانان]] می‌تواند مصداق بارز [[امانت]] [[خدا]] در این [[آیه]] باشد. برخی نیز مقصود از [[خیانت]] در [[امانت]] [[خدا]] را ترک [[واجبات]] دانسته<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> و بعضی دیگر گفته‌اند: مراد [[غنایم]] [[جنگی]] است که در دست [[مسلمانان]] بوده یا مقصود همه [[تکالیف الهی]] است<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

* اموالی که در [[اختیار انسان]] قرار دارد از دیگر [[امانتهای الهی]] است، بر همین اساس [[قرآن]] از این [[اموال]] به [[مال]] [[خدا]] یاد کرده و به [[مسلمانان]] توصیه کرده که با آن، به بردگان در راه [[آزادی]] خویش کمک کنند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَبْتَغُونَ الْكِتَابَ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ فَكَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْرًا وَآتُوهُم مِّن مَّالِ اللَّهِ الَّذِي آتَاكُمْ }}<ref> و کسانی که (توان) زناشویی نمی‌یابند باید خویشتنداری کنند تا خداوند به آنان از بخشش خویش بی‌نیازی دهد و کسانی از بردگانتان که بازخرید خویش را می‌خواهند؛ سوره نور، آیه: ۳۳.</ref> و در آیه‌ای دیگر همه [[انسان‌ها]] را [[جانشینان]] [[خدا]] در این [[اموال]] دانسته و به آنان سفارش می‌کند که از این [[اموال]] در راه او [[انفاق]] کنند: {{متن قرآن|وَأَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُم مُّسْتَخْلَفِينَ فِيهِ }}<ref> و از آنچه شما را در آن جانشین کرده است ببخشید؛ سوره حدید، آیه: ۷.</ref>، ازاین‌رو [[انسان]] باید این [[اموال]] را در راهی صرف کند که صاحب اصلی آن اجازه داده است، چنان‌که [[امام زین ‌العابدین]] {{ع}} فرمود: وقتی [[مال]] از آن خداست آن را جز در [[راه خدا]] [[مصرف]] نکن<ref>تحف العقول، ص ۲۶۷؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۱۶۴.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

=== امانت‌های [[مردم]] ===

* بخش دیگر امانت‌هایی است که [[انسان‌ها]] به یکدیگر می‌سپارند: {{متن قرآن|فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا }} <ref>و اگر بدون گرو یکی از شما دیگری را بر دارایی خود امین دانست؛ سوره بقره، آیه: ۲۸۳.</ref> و امانتگذار در این قسم گاه [[پیامبر]] {{صل}}، [[امام]] {{ع}} و [[حاکم اسلامی]] و گاه [[مردم]] عادی‌اند. در [[آیه]] ۲۷ [[سوره]] [[انفال]] [[قرآن]] [[مسلمانان]] را از [[خیانت]] به [[پیامبر]] {{صل}} و امانتهای خود برحذر داشته است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref>. که به نظر [[مفسران]] مقصود از امانت‌های [[پیامبر]] {{صل}}، [[اسرار]] آن [[حضرت]] است که در نزد [[مسلمانان]] قرار داشت<ref>تفسیر قرطبی، ج ۷، ص ۲۵۱.</ref>. برخی نیز مراد از آن را [[سنت پیامبر]] {{صل}} و... یا [[اوامر و نواهی]] آن [[حضرت]]<ref>جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۴ـ ۲۹۵؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref> دانسته‌اند.

* به نظر برخی مراد از [[امانت]] [[پیامبر]] {{صل}} [[غنایم]] [[جنگی]] است که آن [[حضرت]] در دست [[مسلمانان]] قرار داده که [[قرآن]] به [[مسلمانان]] [[فرمان]] می‌دهد که قبل از قسمت در آن [[خیانت]] نکنن<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵.</ref> و مقصود از [[امانت]] [[مردم]]: {{متن قرآن|أَمَانَاتِكُمْ}} [[اموال]] و اسراری است که افراد در نزد یکدیگر به [[امانت]] می‌گذارند<ref>المیزان، ج ۹، ص ۵۵.</ref>. برخی نیز گفته‌اند: مراد از [[امانت]] [[مردم]] در این [[آیه]] [[اعمال]] و عباداتی است که [[خدا]] و [[رسول]] در [[اختیار]] [[مردم]] گذاشته‌اند که در [[حقیقت]] همان امانتهای خداست<ref> جامع‌البیان، مج۶، ج۹، ص۲۹۴ ـ ۲۹۵؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۸۲۴.</ref>.

* در [[آیه]] ۷۵ [[سوره آل‌عمران]] نیز از [[اموال]] و [[پول]] فراوان یا اندک به عنوان [[امانت]] [[مردم]] یاد شده و [[اهل کتاب]] در نگهداری این امانتها به دو دسته [[امین]] و غیر [[امین]] تقسیم شده‌اند: {{متن قرآن|وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِن تَأْمَنْهُ بِقِنطَارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُم مَّنْ إِن تَأْمَنْهُ بِدِينَارٍ لاَّ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ إِلاَّ مَا دُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ }}<ref> و از اهل کتاب کسی هست که اگر دارایی فراوانی بدو بسپاری به تو باز پس می‌دهد و از ایشان کسی نیز هست که چون دیناری بدو بسپاری به تو باز نخواهد داد مگر آنکه پیوسته بر سرش ایستاده باشی؛ این بدان روی است که آنان می‌گویند: درباره بی‌سوادان راهی (برای بازخواست) بر ما نیست و بر خداوند دروغ می‌بندند با آنکه خود می‌دانند؛ سوره آل عمران، آیه: ۷۵.</ref> مقصود از این دو گروه به نظر برخی، [[یهودیان]] هستند که برخی از آنان [[امانتدار]] و گروهی دیگر [[خائن]] به امانات بودند<ref>جامع البیان، مج ۳، ج ۳، ص ۴۳۰؛ المنیر، ج ۳، ص ۲۶۶.</ref>؛ اما قول دیگر این است که مراد از امانتداران [[مسیحیان]] و مقصود از غیر امانتداران [[یهودیان]] هستند که [[خیانت]] در [[امانت]] غیر همکیشان خود را جایز شمرده و این عمل را به [[خداوند]] نسبت می‌دادند<ref>الکشاف، ج۱، ص ۳۷۵؛ مجمع‌البیان، ج۲، ص۷۷۷؛ فقه القرآن، ج ۲، ص ۶۱.</ref> قول دیگر این است که امانتداران یهودیانی هستند که [[اسلام]] آورده‌اند و خیانتکاران کسانی هستند که به [[شریعت]] خود مانده و طبق [[عقیده]] خود نسبت به [[امانت]] غیر [[یهود]] [[احساس]] مسئولیتی ندارند<ref>التفسیر الکبیر، ج ۳، ص ۲۶۲.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

* گاه نیز [[امانت]] [[انسان‌ها]]، [[مسئولیت‌ها]] و مقام‌های [[دنیوی]] است، بر همین اساس [[دختران شعیب]] به [[پدر]] پیشنهاد کردند که برای برعهده گرفتن [[چوپانی]] و دیگر کارهای آنان [[موسی]] را به اجیری بگیرد، زیرا او مسئولیت‌پذیر و [[امانتدار]] است: {{متن قرآن|قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الأَمِينُ }}<ref> یکی از آن دو (دختر) گفت: ای پدر! او را به مزد گیر که بی‌گمان بهترین کسی که (می‌توانی) به مزد بگیری، این توانمند درستکار است؛ سوره قصص، آیه: ۲۶.</ref> [[حضرت یوسف]] {{ع}} نیز بدان جهت که خود را در احراز مسئولیتها [[امانتدار]] می‌دانست به [[عزیز مصر]] پیشنهاد کرد که [[مسئولیت]] خزانه‌داری وی را بر عهده گیرد: {{متن قرآن|قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ }}<ref> یوسف گفت: مرا بر گنجینه‌های این سرزمین بگمار که من نگاهبانی دانایم؛ سوره یوسف، آیه: ۵۵.</ref> و نیز آنگاه که [[سلیمان]] [[اراده]] کرد [[مأموریت]] آوردن [[تخت بلقیس]] را به یکی از مأموران خود بسپارد یکی از [[جنیان]] با این [[استدلال]] که فردی [[قوی]] و [[امانتدار]] است برای [[پذیرش]] این [[مسئولیت]] پیشگام گردید: {{متن قرآن|وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ }}<ref> و من در این کار بسی توانمند درستکارم؛ سوره نمل، آیه: ۳۹.</ref>؛ همچنین از دیگر امانتهای بشری [[حفظ]] [[اسرار]] [[خانوادگی]] است که [[زن]] و شوهر باید به آن ملتزم باشند، از این‌رو [[قرآن]] یکی از اوصاف [[زنان]] [[شایسته]] و [[مؤمن]] را [[رازداری]] آنان برشمرده است: {{متن قرآن|فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللَّهُ }}<ref>سوره نساء، آیه: ۳۴.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

== [[احکام]] [[امانت]] ==

# '''[[وجوب]] [[حفظ]] و بازگرداندن [[امانت]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>: [[قرآن]] در [[آیه]] ۵۸ [[سوره]] [[نساء]] [[انسان‌ها]] را به ردّ [[امانت]] به صاحبانشان [[فرمان]] داده است: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَن تُؤَدُّواْ الأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا }}<ref> خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحب آنها باز گردانید؛ سوره نساء، آیه: ۵۸.</ref> و در آیه‌ای دیگر می‌گوید: اگر برخی از شما چیزی را به [[امانت]] نزد شما سپرد [[امانت]] گیرنده باید آن را به صاحبش باز گرداند: {{متن قرآن|وَإِن كُنتُمْ عَلَى سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُواْ كَاتِبًا فَرِهَانٌ مَّقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلاَ تَكْتُمُواْ الشَّهَادَةَ وَمَن يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ }} <ref> و اگر در سفر بودید و نویسنده‌ای نیافتید، (سند شما) گروهایی است دریافت شده و اگر (بدون گرو) یکی از شما دیگری را (بر دارایی خود) امین دانست، آنکه امین دانسته شده است، باید امانت وی را بازگرداند و از خداوند- پروردگار خویش- پروا کند و گواهی را پنهان مدارید و آنکه آن را پنهان دارد بی‌گمان او را دل، بزهکار است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید داناست؛ سوره بقره، آیه: ۲۸۳.</ref> [[آیات]] فوق افزون بر دلالت بر [[وجوب]] ردّ [[امانت]]، بر [[حفظ]] و عدم وارد کردن [[نقص]] و عیبی به آن<ref>مجمع البیان، ج ۲، ص ۶۸۶؛ کنزالعرفان، ج ۲، ص ۷۶؛ فقه‌الصادق {{ع}}، ج ۱۵، ص ۱۲۷؛ ج ۱۹، ص ۳۱۸.</ref> از باب مقدمه [[واجب]] نیز دلالت دارد، زیرا تا [[امانت]] [[حفظ]] نشود بازگرداندن آن ممکن نیست<ref>جواهرالکلام، ج ۲۷، ص ۱۰۱ ـ ۱۰۲.</ref>؛ همچنین [[آیات]] فوق عام بوده و همه امانتها اعم از مادی و [[معنوی]] و تمام افراد اعم از [[مسلمان]] یا [[کافر]] و [[نیکوکار]] یا [[فاسق]] را شامل است و [[روایات]] [[اسلامی]] نیز بر [[ادای امانت]] به صاحب آن هرچند [[فاسق]] یا [[قاتل]] [[اهل ‌بیت]] {{عم}} باشد، تأکید کرده است<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۳۶؛ ج ۵، ص ۱۳۲ ـ ۱۳۳؛ دعائم الاسلام، ج ۲، ص ۴۸۸؛ وسائل‌الشیعه، ج ۱۹، ص ۷۱ ـ ۷۶.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

# '''[[حرمت]] [[خیانت]] در [[امانت]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>[[خیانت]] در [[امانت]] دیگران به هر صورتی [[حرام]] است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ }}<ref> ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید؛ سوره انفال، آیه: ۲۷.</ref> جمله {{متن قرآن|وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ}} عطف به جملات پیشین بوده و مقصود {{متن قرآن|وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِكُمْ}} است؛ یعنی در امانتهای [[خدا]] و [[رسول]] و نیز امانتهای خودتان [[خیانت]] نورزید<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۴۷۵؛ التحریر والتنویر، ج۹، ص ۳۲۴؛ المیزان، ج ۹، ص ۵۴.</ref> قول دیگر این است که "لا" در تقدیر نبوده و این جمله جواب جمله {{متن قرآن|لاَ تَخُونُواْ اللَّهَ وَالرَّسُولَ}} است و معنای [[آیه]] چنین می‌شود که به امانتهای [[خدا]] و [[رسول]] او [[خیانت]] نورزید که در این صورت در امانت‌های خودتان [[خیانت]] ورزیده‌اید<ref>التفسیرالکبیر، ج۵، ص۴۷۵؛ المیزان، ج۹، ص ۵۵.</ref>، زیرا [[امانت]] [[خدا]] و [[رسول]] که همان [[اسرار]] [[پیامبر]] باشد [[امانت]] [[مسلمانان]] نیز شمرده می‌شود. [[قرآن]] در [[آیه]] ۷۵ [[سوره آل‌عمران]] نیز [[خیانت]] گروهی از [[اهل کتاب]] "[[یهود]]" در امانتهای غیر همکیشان خود را طرح و آنان را بدین جهت [[نکوهش]] کرده است: {{متن قرآن|وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِن تَأْمَنْهُ بِقِنطَارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُم مَّنْ إِن تَأْمَنْهُ بِدِينَارٍ لاَّ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ إِلاَّ مَا دُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ }}<ref> و از اهل کتاب کسی هست که اگر دارایی فراوانی بدو بسپاری به تو باز پس می‌دهد و از ایشان کسی نیز هست که چون دیناری بدو بسپاری به تو باز نخواهد داد مگر آنکه پیوسته بر سرش ایستاده باشی؛ این بدان روی است که آنان می‌گویند: درباره بی‌سوادان راهی (برای بازخواست) بر ما نیست و بر خداوند دروغ می‌بندند با آنکه خود می‌دانند؛ سوره آل عمران، آیه: ۷۵.</ref> از [[مذمت]] [[یهود]] از سوی [[خدا]] به سبب این عمل آنان برمی‌آید که [[خیانت]] در [[امانت]] از دیدگاه [[شرایع الهی]] عملی ناروا و [[ناپسند]] است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

# '''عدم ضمان [[امین]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref> اگر [[امانت]] بدون [[تفریط]] و [[تعدی]] تلف یا نقصی بر آن وارد شود [[امانت]] گیرنده ضامن نیست: {{متن قرآن|مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِن سَبِيلٍ }}<ref>بر نیکوکاران ایرادی نیست؛ سوره توبه، آیه: ۹۱.</ref><ref>القواعد الفقهیه، ج ۲، ص ۱۲.</ref>؛ اما در صورت [[تعدی]] یا کوتاهی، شخص ضامن است<ref>جواهر الکلام، ج ۲۷، ص ۲۸.</ref>. برخی با استناد به [[آیه]] فوق گفته‌اند: ضامن نبودن [[امین]] تنها در امانتهایی است که امانت‌گیرنده نسبت به صاحب [[امانت]] [[محسن]] و [[نیکوکار]] شمرده می‌شود؛ اما در امانتهایی که وی به نفع خودش در [[امانت]] [[تصرف]] می‌کند، مانند عاریه یا اجاره، شخص [[محسن]] شمرده نشده و ضامن خواهد بود<ref>القواعد الفقهیه، ج ۲، ص ۱۲.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

# '''تقاص از [[امانت]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref> بدهکاری که از دادن [[حق]] دیگری [[امتناع]] میورزد و [[مالی]] در نزد صاحب [[حق]] به [[امانت]] گذارده آیا صاحب [[حق]] می‌تواند [[حق]] خویش را از [[امانت]] تقاص کند یا نه؟ برخی از [[فقیهان]] با استناد به [[آیه]] ۱۲۶ [[سوره]] نحل که مقابله به مثل را جایز شمرده: {{متن قرآن|وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُواْ بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُم بِهِ وَلَئِن صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِّلصَّابِرِينَ }}<ref> و اگر کیفر می‌کنید مانند آنچه خود کیفر شده‌اید کیفر کنید و اگر شکیبایی پیشه کنید همان برای شکیبایان بهتر است؛ سوره نحل، آیه: ۱۲۶.</ref> این عمل را جایز شمرده‌اند<ref>مختلف الشیعه، ج ۵، ص ۳۰؛ التحریر والتنویر، ج ۵، ص ۹۲؛ المنیر، ج ۱۴، ص ۲۷۳.</ref>اما بسیاری از [[فقیهان]] [[امامیه]]<ref>الخلاف، ج۶، ص۳۵۵ـ۳۵۶؛ مختلف‌الشیعه، ج ۵، ص ۳۰.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>التحریر والتنویر، ج۵، ص۹۲؛ المنیر، ج۱۴، ص۲۷۴؛ المغنی، ج ۱۲، ص ۲۲۹ ـ ۲۳۰.</ref> آن را [[ممنوع]] می‌دانند. در [[روایات]] پرشماری از [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{عم}} این عمل [[خیانت]] در [[امانت]] شمرده شده و [[مسلمانان]] از ارتکاب آن منع گردیده‌اند<ref>تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۳۴۸؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۴، ص ۱۲ ـ ۱۵؛ مسند احمد، ج ۴، ص ۴۲۳؛ سنن ابی داود، ج ۲، ص ۴۹۷.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

== آثار و ثمرات [[امانتداری]] ==

# '''[[اعتماد دیگران]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref> [[امانتداری]] عامل جلب [[اعتماد دیگران]] و سپردن [[کارها]] و مسئولیتها به شخص [[امین]] است، بر همین اساس [[دختران شعیب]] یکی از علل [[گزینش]] [[موسی]] برای عهده‌داری کارهای آنان را [[امانتداری]] او برشمردند: {{متن قرآن|قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الأَمِينُ }}<ref> یکی از آن دو (دختر) گفت: ای پدر! او را به مزد گیر که بی‌گمان بهترین کسی که (می‌توانی) به مزد بگیری، این توانمند درستکار است؛ سوره قصص، آیه: ۲۶.</ref> [[حضرت یوسف]] {{ع}} نیز هنگام [[پذیرش]] [[مسئولیت]] خزانه‌داری [[عزیز مصر]] [[امانتداری]] خویش را مطرح کرد و بدین جهت خود را [[شایسته]] [[پذیرش]] این [[مسئولیت]] دانست: {{متن قرآن|قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ }} <ref>یوسف گفت: مرا بر گنجینه‌های این سرزمین بگمار که من نگاهبانی دانایم؛ سوره یوسف، آیه: ۵۵.</ref>، چنان‌که [[مأمور]] آوردن [[تخت بلقیس]] نیز [[امانتداری]] خود را [[دلیل]] بر [[شایستگی]] خود برای انجام این [[مسئولیت]] برشمرد: {{متن قرآن|قَالَ عِفْريتٌ مِّنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ }}<ref> دیوساری از جن گفت: من آن را پیش از آنکه از جایت برخیزی برایت می‌آورم و من در این کار بسی توانمند درستکارم؛ سوره نمل، آیه: ۳۹.</ref> از این [[آیه]] فهمیده می‌شود که [[امانتداری]] از ملاکهای سپردن مسئولیتها در نزد [[سلیمان]] بوده است<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

# '''[[محبت الهی]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref> [[قرآن]] در [[آیات]] ۷۵ [[سوره آل‌عمران]] از [[امانتداری]] برخی از [[اهل کتاب]] یاد کرده سپس آن دسته از کسانی را که [[امانتدار]] بوده و به [[عهد]] خود [[وفا]] می‌کنند جزو [[پرهیزکاران]] و [[محبوب]] [[خداوند]] برشمرده است: {{متن قرآن|وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِن تَأْمَنْهُ بِقِنطَارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُم مَّنْ إِن تَأْمَنْهُ بِدِينَارٍ لاَّ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ إِلاَّ مَا دُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ }}<ref> و از اهل کتاب کسی هست که اگر دارایی فراوانی بدو بسپاری به تو باز پس می‌دهد و از ایشان کسی نیز هست که چون دیناری بدو بسپاری به تو باز نخواهد داد مگر آنکه پیوسته بر سرش ایستاده باشی؛ این بدان روی است که آنان می‌گویند: درباره بی‌سوادان راهی (برای بازخواست) بر ما نیست و بر خداوند دروغ می‌بندند با آنکه خود می‌دانند؛ سوره آل عمران، آیه: ۷۵.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

# '''[[فلاح]] و [[رستگاری]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref> [[مؤمنان]] [[امانتدار]] و پایبند به [[عهد]] خود با دیگران رستگارند: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خَاشِعُونَ وَالَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ وَالَّذِينَ هُمْ لِلزَّكَاةِ فَاعِلُونَ وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ إِلاَّ عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْعَادُونَ وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ }}<ref>بی‌گمان مؤمنان رستگارند. همانان که در نماز خویش فروتنند. و آنان که از یاوه رویگردانند. و آنان که دهنده زکاتند و آنان که پاکدامنند جز با همسران خویش یا کنیزهاشان که اینان نکوهیده نیستند. پس کسانی که بیش از این بخواهند تجاوزکارند. و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند؛ سوره مؤمنون، آیه: ۱ - ۸.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

# '''[[پاداش دنیوی]] و [[اخروی]]: '''<ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref> امانتداران هم در [[دنیا]] و هم در [[آخرت]] از [[پاداش الهی]] برخوردارند. از جمله پاداشهای [[دنیوی]] می‌تواند همان [[اعتماد دیگران]] و سپردن امور به دست آنان باشد، چنان‌که [[قرآن]] از [[امانتداری]] [[یوسف]] و سپردن امور به آن [[حضرت]] و بهره‌مندی وی از نعمت‌های [[دنیوی]] سخن به میان آورده و در ادامه آن را [[پاداش]] [[نیکوکاران]] دانسته است: {{متن قرآن|قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَائِنِ الأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ }} <ref>یوسف گفت: مرا بر گنجینه‌های این سرزمین بگمار که من نگاهبانی دانایم؛ سوره یوسف، آیه: ۵۵.</ref> سپس [[قرآن]] [[پاداش اخروی]] این افراد را [[وراثت]] [[بهشت]] و جاویدان بودن در آن دانسته است که بسیار بهتر و بالاتر از [[پاداش دنیوی]] است: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ}}<ref> و آنان که سپرده‌های نزد خود و پیمان خویش را پاس می‌دارند؛ سوره معارج، آیه: ۳۲.</ref><ref>[[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۴۶ - ۵۲۴.</ref>.

== تنظیم آیات امانت به ترتیب مصحفی‌شان ==

== امانت در [[تفاسیر]] ==

و فی قوله: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا...}}، فرموده: در معنای آن سه قول بیان شده: قول اول که از [[ابن عباس]] و دیگران [[نقل]] شده و بر آن از [[ابی جعفر]]، [[امام باقر]] {{ع}}، و [[ابی عبدالله]]، [[امام صادق]] {{ع}}، نیز [[روایت]] آمده، این است که هر چیزی که سپرده می‌شود، رد نمودن آن (به صاحبش) لازم است. قول دوم که از [[زید]] بن مسلم و دیگران نقل شده، آن است که مراد از امانت، {{عربی|وُلَاةَ الْأَمْرِ}} هستند و این قول از [[ابی جعفر]] و [[ابی عبدالله]] {{عم}} نیز [[روایت]] شده و فرمودند: [[خدای متعال]] به هر یک از [[ائمه]] {{عم}} امر فرمود که امر را به [[امام]] بعد از خود [[تسلیم]] کنند، و بدین ترتیب، این وجه داخل در قول اول می‌شود؛ زیرا آن (امر [[امامت]]) از جمله چیزهایی است که [[خدای تعالی]] آن را به امانت داده است، و به همین جهت [[ابوجعفر]]، [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|إن اداء الصلوة و الزكاة و الصّوم و الحج من الأمانة، و يكون الأمر للآمر باداء الأمانة من الغنائم و الصدقات و غير ذلك مما يتعلق به حق الرعية}}، و قول سوم سخنی است که ابن [[جریح]] در [[شأن نزول]] [[آیه]] گفته است: آیه درباره [[عثمان بن طلحه]] نازل شده و او [[کلیددار]] [[خانه کعبه]] بود که چون [[مکه]] [[فتح]] گردید، خدای متعال به پیامبرش امر فرمود که کلیدهای خانه کعبه را به او باز گرداند<ref>تبیان، ج۳، ص۲۳۴؛ مجمع البیان، ج۳، ص۶۳.</ref>.

همین‌طور فی قوله: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا...}}، گفته: برای هر [[مکلف]] و هر نوع امانت عمومیت دارد و از [[ائمه معصومین]] {{عم}} [[روایت]] است که به هر یک از [[ائمه]] امر شد که “امر” را به [[امام]] بعد از خود [[تسلیم]] نماید، و قوله: {{متن قرآن|وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ}}؛ یعنی: به [[انصاف]] و [[مساوات]] [[حکومت]] کنید، و قوله: {{متن قرآن|كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا}}؛ یعنی [[سمیع]] به گفتارهای شما، [[بصیر]] به کارهایتان<ref>تفسیر شبر، ص۲۰۳.</ref>.

در خصوص [[روایات]] در این باب آورده: اما اینکه در روایات متعددی که از طرق [[اهل بیت]] {{عم}} رسیده، این امانت الهی به قبول [[ولایت]] [[امیرمؤمنان]]، [[علی]] {{ع}} و فرزندش [[تفسیر]] شده، به خاطر آن است که [[ولایت پیامبران]] و [[امامان]]، شعاعی نیرومند از آن ولایت کلیه الهیه است و رسیدن به [[مقام عبودیت]] و طی طریق تکامل جز با قبول ولایت [[اولیاء الله]] امکان‌پذیر نیست<ref>تفسیر نمونه، ج۱۷، ص۴۵۳-۴۵۵. </ref>.

همین‌طور قوله: {{متن قرآن|فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا}} را با استناد به [[آیات]] ۲ تا ۵ [[سوره شوری]]: {{متن قرآن|كَذَلِكَ يُوحِي إِلَيْكَ... * تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْ فَوْقِهِنَّ}}<ref>«بدین‌گونه خداوند پیروزمند فرزانه به سوی تو و کسانی که پیش از تو بوده‌اند وحی می‌کند» سوره شوری، آیه ۳-۵</ref>، و ۲۱ [[سوره حشر]]: {{متن قرآن|لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ}}<ref>«اگر این قرآن را بر کوهی فرو می‌فرستادیم آن را از بیم خداوند فروتن و فروپاشیده می‌دیدی و این مثل‌ها را برای مردم می‌زنیم باشد که بیندیشند» سوره حشر، آیه ۲۱.</ref>، و ۳۱ [[سوره رعد]]: {{متن قرآن|وَلَوْ أَنَّ قُرْآنًا سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبَالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ}}<ref>«و اگر قرآنی بود که کوهساران بدان به جنبش می‌افتاد یا زمین با آن پاره پاره می‌شد» سوره رعد، آیه ۳۱.</ref>، به [[زبان عربی]] تفسیر نموده که ترجمه آن چنین است: پس به واسطه فقدان [[استعداد]] حمل و عدم صلاحیت و [[لیاقت]] برای آن، از حمل آن امانت خودداری نمودند و از آن ترسیدند. پس خودداری آنها از حمل آن امانت، به سبب عدم مقتضی در آنها بود نه به جهت سرپیچی‌شان؛ پس خودداری آنها، از لحاظ [[تکوین]] و به سبب عدم استعداد برای حمل امانت بود؛ پس قضیه سالبه منتفی به انتفای موضوع خود است. (به عبارتی) [[اعلان]] این مطلب است که: [[انسان]] [[آمادگی]] و استعداد حمل امانت را دارد که آن، [[کمال دین]] [[حق]] و به کمال‌رسیدن [[اجتماع بشری]] و [[سعادت]] در دو دنیاست، و هر چه ماسوای او باشد، در وسعت او نخواهد بود. از این مطلب چنین بر می‌آید که [[کرامت]] و [[شرف]] این [[انسان]]، او را لایق چنین امانتی نموده است، مانند [[شرافت]] وجود بر عدم؛ به اینکه ما سوای او نسبت به این امر، مانند اعدام‌اند، و انسان هم‌چون وجود، لایق آن است؛ همان‌طور که انسان کلی، نسبت به غیرش [[امین]] است. این امانت یکی از دو چیز ثقیل است که [[پیامبر خدا]] {{صل}} آنها را بر ما گذاشت که (اینک ما) ناگریز به [[حفظ]] و [[ادای حق]] آن و رد نمودنش به اهلش هستیم، و فی قوله تعالی: {{متن قرآن|وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ}} هم فرموده: و حمل این امانت، با آن سنگینی و [[عظمت]]، توسط انسان، با وجود کوچکی جثه و [[ضعف]] جسمی‌اش، به واسطه [[استعداد]] و صلاحیت او برای حمل این امانت است و اینکه او [[حق]] امانت را به وجه آن ادا می‌نماید، و لکن او [[خیانت]] کرد، و آن را از صاحبش [[غصب]] نمود و آن را به کسی که [[استحقاق]] آن را داشت و لایقش بود، رد نکرد: {{متن قرآن|إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}}، {{متن قرآن|ظَلُومًا}}، بر صاحب امانت به [[غضب]]، و بر نفس خودش به [[عذاب]]، و بر [[جامعه بشری]] به سد شدن در به کمال‌رسیدن [[دینی]] آنان و به سعادت دو [[دنیا]] نایل‌شدن ایشان، {{متن قرآن|جَهُولًا}} به مکان موقعیت امانت، پس حمل کرده آن را در حالی‌که لایقش نبود. بنابراین [[وصف]] به [[ظلم]] و [[جهل]]، لایق کسی است که به امانت خیانت کرد و در حق آن کوتاهی نمود، نه کسی که آن را بر خود حمل نمود و [[امانتداری]] کرد و حق آن را ادا نمود<ref>بصائر، ج۳۲، ص۳۲۲.</ref><ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۱۸۸-۱۹۵.</ref>

== امانت در [[تفاسیر]] [[روایی]] ==

[[سید هاشم بحرانی]] در [[تفسیر برهان]]، [[ابن‌جمعه عروسی]] در [[تفسیر نورالثقلین]] و [[رستگار]] جویباری در [[تفسیر]] بصائر فی قوله تعالی: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}}، روایاتی را از عیون الأخبار [[الرضا]]، [[معانی الاخبار]]، [[اصول کافی]]، [[الاحتجاج]] [[طبرسی]]، [[عوالی]] اللئالی، [[تهذیب]] الاحکام، [[بصائر الدرجات]] و [[تفسیر]] [[علی]] ابن [[ابراهیم]] ذکر نموده‌اند که ما در اینجا تنها به [[نقل]] عین [[کلام]] [[معصوم]] {{عم}} و ترجمه [[فارسی]] آن می‌پردازیم:

# فی عیون الأخبار الرضا با اسنادش تا [[حسین بن خالد]]، و او این چنین گوید: از ابی [[الحسن]]، [[علی بن موسی الرضا]] {{ع}}، فی قوله عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا...}}، سؤال نمودم، پس آن [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|الْأَمَانَةُ الْوَلَايَةُ مَنِ‏ ادَّعَاهَا بِغَيْرِ حَقٍّ‏ كَفَرَ}}<ref>برهان، ص۸۶۵؛ نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۰؛ بصائر، ج۳۲، ص۳۸۲.</ref>.

# در کتاب [[معانی‌الاخبار]] با اسنادش تا [[مفضل بن عمر]]، و او گوید که [[ابی عبدالله]]، [[امام صادق]] {{ع}}، فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَلَقَ الْأَرْوَاحَ قَبْلَ الْأَجْسَادِ بِأَلْفَيْ عَامٍ فَجَعَلَ أَعْلَاهَا وَ أَشْرَفَهَا أَرْوَاحَ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُمْ صفَعَرَضَهَا عَلَى السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبَالِ فَغَشِيَهَا نُورُهُمْ‏ فَقَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لِلسَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبَالِ هَؤُلَاءِ أَحِبَّائِي وَ أَوْلِيَائِي وَ حُجَجِي عَلَى خَلْقِي وَ أَئِمَّةُ بَرِيَّتِي مَا خَلَقْتُ خَلْقاً هُوَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْهُمْ وَ لِمَنْ تَوَلَّاهُمْ خَلَقْتُ جَنَّتِي وَ لِمَنْ خَالَفَهُمْ وَ عَادَاهُمْ خَلَقْتُ نَارِي فَمَنِ ادَّعَى مَنْزِلَتَهُمْ مِنِّي وَ مَحَلَّهُمْ مِنْ عَظَمَتِي عَذَّبْتُهُ‏ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ‏ وَ جَعَلْتُهُ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فِي أَسْفَلِ دَرْكٍ مِنْ نَارِي وَ مَنْ أَقَرَّ بِوَلَايَتِهِمْ وَ لَمْ يَدَّعِ مَنْزِلَتَهُمْ مِنِّي وَ مَكَانَهُمْ مِنْ عَظَمَتِي جَعَلْتُهُ مَعَهُمْ فِي رَوْضَاتِ جَنَّاتِي‏ وَ كَانَ لَهُمْ فِيهَا مَا يَشَاءُونَ عِنْدِي وَ أَبَحْتُهُمْ كَرَامَتِي وَ أَحْلَلْتُهُمْ جِوَارِي- وَ شَفَّعْتُهُمْ فِي الْمُذْنِبِينَ مِنْ عِبَادِي وَ إِمَائِي فَوَلَايَتُهُمْ أَمَانَةٌ عِنْدَ خَلْقِي}}: [[خدای تبارک و تعالی]] [[ارواح]] را دو هزار سال پیش از اجساد، آفرید، پس عالی‌ترین و شریف‌ترین آنها را [[محمد]]، علی، [[حسن]]، حسین و [[ائمه]] {{عم}} قرار داد. بعد آنان را بر [[آسمان‌ها]]، [[زمین]] و کوه‌ها عرضه نمود و بعد با [[نور]] ایشان، آنها را پوشاند. پس [[خدای تبارک و تعالی]] به [[آسمان‌ها]]، [[زمین]] و کوه‌ها فرمود: اینان [[دوستان]] من، اولیای من و حجّت‌های من بر [[خلق]] من و [[پیشوایان]] بدون [[عیب]] از جانب من هستند. خلقی را محبوب‌تر از آنان نزد خود نیافریدم. [[بهشت]] من برای آنان و برای کسی است که از آنان [[فرمان‌برداری]] کند، و [[جهنم]] من برای کسی است که با آنان [[دشمنی]] و [[مخالفت]] نماید. پس هر که ادعای [[منزلت]] آنان را در نزد من بکند و ادعای موقعیت آنان از جانب [[عظمت]] من را بنماید، آن چنان عذابی به او می‌چشانم که احدی از جهانیان را این‌چنین [[عذاب]] نکرده‌ام و او را همراه با [[مشرکان]] در پایین‌ترین درکه [[آتش جهنم]] قرار می‌دهم، و کسی که [[اقرار]] به [[ولایت]] آنان نماید و ادعای منزلت و موقعیت آنان را از عظمت من نداشته باشد، او را در روضات بهشت خود قرار می‌دهم. در آن جنّات، برای آنان است، هر آنچه از نزد من بخواهند، و [[کرامت]] خود را بر آنان [[مباح]] کنم و آنان را نزد خود فرود آورم و ایشان را [[شفیع]] [[گنهکاران]] از بندگانم گردانم، پس ولایت آنان، امانت است نزد خلق من. {{متن حدیث|فَأَيُّكُمْ يَحْمِلُهَا بِأَثْقَالِهَا وَ يَدَّعِيهَا لِنَفْسِهِ دُونَ خِيَرَتِي؟ فَأَبَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ وَ الْجِبَالُ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنِ ادِّعَاءِ مَنْزِلَتِهَا وَ تَمَنِّي مَحَلِّهَا مِنْ عَظَمَةِ رَبِّهَا}}: پس کدامین از شما آن امانت را با آن سنگینی‌اش [[تحمل]] کرده و آن را برای نفس خودش ادعا می‌کند؟ پس آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها از حمل آن سر باز زدند و ترسیدند از اینکه منزلت آن امانت را ادعا کنند و موقعیت آن را از عظمت پروردگارشان تمنّا بنمایند. {{متن حدیث|فَلَمَّا أَسْكَنَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ آدَمَ وَ زَوْجَتَهُ الْجَنَّةَ قَالَ لَهُمَا {{متن قرآن|كُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ}}<ref>«و از (نعمت‌های) آن، از هر جا خواهید فراوان بخورید اما به این درخت نزدیک نشوید» سوره بقره، آیه ۳۵.</ref>؛ يَعْنِي شَجَرَةَ الْحِنْطَةِ، {{متن قرآن|فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ}}<ref>«که از ستمگران گردید» سوره بقره، آیه ۳۵.</ref>، فَنَظَرَا إِلَى مَنْزِلَةِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُمْ فَوَجَدَاهَا أَشْرَفَ مَنَازِلِ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَقَالا يَا رَبَّنَا لِمَنْ هَذِهِ الْمَنْزِلَةُ فَقَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ ارْفَعَا رُءُوسَكُمَا إِلَى سَاقِ عَرْشِي فَرَفَعَا رُءُوسَهُمَا فَوَجَدَا اسْمَ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُمْ صمَكْتُوبَةً عَلَى سَاقِ الْعَرْشِ بِنُورٍ مِنْ نُورِ الْجَبَّارِ جَلَّ جَلَالُهُ فَقَالا يَا رَبَّنَا مَا أَكْرَمَ أَهْلَ هَذِهِ الْمَنْزِلَةِ عَلَيْكَ وَ مَا أَحَبَّهُمْ إِلَيْكَ وَ مَا أَشْرَفَهُمْ لَدَيْكَ فَقَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ لَوْ لَا هُمْ مَا خَلَقْتُكُمَا هَؤُلَاءِ خَزَنَةُ عِلْمِي وَ أُمَنَائِي عَلَى سِرِّي إِيَّاكُمَا أَنْ تَنْظُرَا إِلَيْهِمْ بِعَيْنِ الْحَسَدِ وَ تَتَمَنَّيَا مَنْزِلَتَهُمْ عِنْدِي وَ مَحَلَّهُمْ مِنْ كَرَامَتِي فَتَدْخُلَا بِذَلِكَ فِي نَهْيِي وَ عِصْيَانِي‏ {{متن قرآن|فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ}} }}: پس همین که [[خدای عزوجل]] [[آدم]] و همسرش را در [[بهشت]] ساکن گردانید، به آن دو گفت: {{متن قرآن|كُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ}}؛ یعنی به گیاه گندم، {{متن قرآن|فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ}} بعد آن دو به [[منزلت]] [[محمد]]، [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]]، [[حسین]] و [[ائمه]] پس از آنان نظر افکندند، بعد آن را در مشرف‌ترین منازل [[اهل بهشت]] یافتند، پس آن دو گفتند: پروردگارا! این منزلت برای کیست؟ پس [[خدای جل جلاله]] فرمود: سرتان را بالا گرفته و به ساق [[عرش]] بنگرید. آنان سرشان را بالا نمودند، در آنجا نام‌های [[مبارک]] محمد، علی، فاطمه، حسن، حسین و ائمه {{عم}} را که با نوری از [[نور]] خدای [[جبار]] جل جلاله نوشته شده بود، دیدند. پس آن دو گفتند: پروردگارا! چقدر [[اهل]] این منزلت بر تو گرامی‌اند و چقدر آنان در نزد تو محبوبند و چقدر آنان در پیشگاه تو باشرافت هستند؟ پس خدای جل جلاله فرمود: اگر آنان نبودند، شما را [[خلق]] نمی‌کردم ایشان [[گنجینه علم]] من و امینان بر سرّ منند. شما نخواهید که با دیده [[حسادت]] به آنان بنگرید و [[منزلت]] آنان را نزد من و موقعیت آنان از کرامتم را تمنّا کنید که در این صورت داخل در [[نهی]] و [[نافرمانی]] من خواهید بود و از شمار [[ستمکاران]] می‌شوید. {{متن حدیث|قَالا رَبَّنَا وَ مَنِ الظَّالِمُونَ قَالَ الْمُدَّعُونَ‏ لِمَنْزِلَتِهِمْ‏ بِغَيْرِ حَقٍ‏ قَالا رَبَّنَا فَأَرِنَا مَنَازِلَ ظَالِمِيهِمْ فِي نَارِكَ حَتَّى نَرَاهَا كَمَا رَأَيْنَا مَنْزِلَتَهُمْ فِي جَنَّتِكَ فَأَمَرَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى النَّارَ فَأَبْرَزَتْ جَمِيعَ مَا فِيهَا مِنْ أَلْوَانِ النَّكَالِ وَ الْعَذَابِ وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ مَكَانُ الظَّالِمِينَ لَهُمْ الْمُدَّعِينَ لِمَنْزِلَتِهِمْ فِي أَسْفَلِ دَرْكٍ مِنْهَا كُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا وَ {{متن قرآن|كُلَّمَا نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ}}<ref>«هرگاه که پوست تنشان بریان گردد بر آنان پوست‌هایی تازه جایگزین می‌گردانیم» سوره نساء، آیه ۵۶.</ref> ‏ بُدِّلُوا سِوَاهَا {{متن قرآن|لِيَذُوقُوا الْعَذَابَ}}<ref>«تا عذاب را بچشند» سوره نساء، آیه ۵۶.</ref> ‏- يَا آدَمُ وَ يَا حَوَّاءُ لَا تَنْظُرَا إِلَى أَنْوَارِي وَ حُجَجِي بِعَيْنِ الْحَسَدِ فَأُهْبِطُكُمَا عَنْ جِوَارِي وَ أُحِلُّ بِكُمَا هَوَانِي- {{متن قرآن|فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ لِيُبْدِيَ لَهُمَا مَا وُورِيَ عَنْهُمَا مِنْ سَوْآتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَذِهِ الشَّجَرَةِ إِلَّا أَنْ تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ الْخَالِدِينَ * وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ * فَدَلَّاهُمَا بِغُرُورٍ}}<ref>«پس شیطان آن دو را به وسوسه افکند تا از شرمگاه‌هایشان آنچه را بر آن دو پوشیده بود بر آنها آشکار سازد و گفت: پروردگارتان شما را از این درخت باز نداشت مگر بدین رو که مبادا دو فرشته شوید یا از جاودانگان گردید * و برای آن دو سوگند خورد که من از خیرخواهان شمایم * پس آنان را با فریب فرو لغزاند» سوره اعراف، آیه ۲۰-۲۲.</ref> وَ حَمَلَهُمَا عَلَى تَمَنِّي مَنْزِلَتِهِمْ فَنَظَرَا إِلَيْهِمْ بِعَيْنِ الْحَسَدِ فَخُذِلَا حَتَّى أَكَلَا مِنْ شَجَرَةِ الْحِنْطَةِ فَعَادَ مَكَانَ مَا أَكَلَا شَعِيراً فَأَصْلُ الْحِنْطَةِ كُلِّهَا مِمَّا لَمْ يَأْكُلَاهُ وَ أَصْلُ الشَّعِيرِ كُلِّهِ مِمَّا عَادَ مَكَانَ مَا أَكَلَاهُ فَلَمَّا أَكَلَا مِنَ الشَّجَرَةِ طَارَ الْحُلِيُّ وَ الْحُلَلُ عَنْ أَجْسَادِهِمَا وَ بَقِيَا عُرْيَانَيْنِ‏ {{متن قرآن|وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبُّهُمَا أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَنْ تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُلْ لَكُمَا إِنَّ الشَّيْطَانَ لَكُمَا عَدُوٌّ مُبِينٌ * قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ}}<ref>«پس آنان را با فریب فرو لغزاند؛ و چون از آن درخت چشیدند شرمگاه‌هایشان بر آنان نمودار گشت و به چسباندن از برگ‌های بهشت بر آنها آغازیدند و پروردگارشان به آن دو ندا داد: آیا شما را از این درخت باز نداشته و به شما نگفته بودم که به راستی شیطان، شما را دشمنی * گفتند: پروردگارا! ما به خویش ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما نبخشایی بی‌گمان از زیانکاران خواهیم بود» سوره اعراف، آیه ۲۲-۲۳.</ref> قَالَ اهْبِطَا مِنْ جِوَارِي فَلَا يُجَاوِرُنِي فِي جَنَّتِي مَنْ يَعْصِينِي فَهَبَطَا مَوْكُولَيْنِ إِلَى أَنْفُسِهِمَا فِي طَلَبِ الْمَعَاشِ}}<ref>آن دو گفتند: پروردگارا! و [[ستمکاران]] چه کسانی هستند؟ فرمود: آنان که بدون [[حق]] مدّعی [[منزلت]] آنان هستند. آن دو گفتند: پروردگارا! پس منزلت ستمکارانی را که به آنان [[ستم]] روا داشتند را در [[آتش]] جهنمت به ما نشان بده تا ما آن را [[مشاهده]] کنیم؛ همان‌طور که منزلت آنان را در [[بهشت]] به ما نشان دادی. پس [[خدای تبارک و تعالی]] امر به آتش فرمود، پس همه آنچه از انواع [[عقوبت]] و [[عذاب]] در آن بود، ظاهر گردید، و خدای عز و جل فرمود: مکان ستمکارانی که مدعی منزلت آنان هستند، در پایین‌ترین [[درجه]] آن آتش است؛ هر زمانی که بخواهند از آن خارج گردند، به آن بازگردانده شوند، و هر [[زمان]] پوست آنان کباب شود، آن را به پوستی غیر آن تبدیل می‌کنیم تا عذاب را بچشند. ای [[آدم]] و ای [[حوا]]! با دیده [[حسد]] به نورها و حجت‌های من نظر نیفکنید که در این‌صورت شما را از جوار خودم فرود آورم و شما را در [[ذلت]] و [[خواری]] غوطه‌ور نمایم، {{متن قرآن|فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ لِيُبْدِيَ لَهُمَا مَا وُورِيَ عَنْهُمَا مِنْ سَوْآتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَذِهِ الشَّجَرَةِ إِلَّا أَنْ تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ الْخَالِدِينَ * وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ * فَدَلَّاهُمَا بِغُرُورٍ}}، و حمل نمود آن دو را بر درخواست و تمنای [[منزلت]] آنان. پس آن دو با دیده [[حسد]] به آنان نظر افکندند، پس [[ذلیل]] و [[خوار]] شدند تا آنکه از آن درخت گندم خوردند. پس مکان آنچه خوردند، جو رویید. پس ریشه گندم از چیزهایی بود که آنان می‌خوردند و ریشه جو، همه‌اش، چیزهایی بود که به جای آنچه آنان می‌خوردند، بر می‌گشت. پس چون از آن گیاه خوردند، زینت‌ها و زیورهایشان از [[جسم]] آنان پرید و لخت و عریان ماندند، {{متن قرآن|وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبُّهُمَا أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَنْ تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُلْ لَكُمَا إِنَّ الشَّيْطَانَ لَكُمَا عَدُوٌّ مُبِينٌ}}. آن دو گفتند: {{متن قرآن|قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ}}. [[خداوند]] گفت: پس از آنجا که [[نافرمانی]] من نمودید، مجاور من در [[بهشت]] نمانید، پس آن دو فرود آمدند در حالی‌که معاششان به خودشان موکول شده بود</ref> {{متن حدیث|فَلَمَّا أَرَادَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمَا جَاءَهُمَا جَبْرَئِيلُ فَقَالَ لَهُمَا إِنَّكُمَا إِنَّمَا ظَلَمْتُمَا أَنْفُسَكُمَا بِتَمَنِّي مَنْزِلَةِ مَنْ فُضِّلَ عَلَيْكُمَا فَجَزَاؤُكُمَا مَا قَدْ عُوقِبْتُمَا بِهِ مِنَ الْهُبُوطِ مِنْ جِوَارِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى أَرْضِهِ فَسَلَا رَبَّكُمَا بِحَقِّ الْأَسْمَاءِ الَّتِي رَأَيْتُمُوهَا عَلَى سَاقِ الْعَرْشِ حَتَّى يَتُوبَ عَلَيْكُمَا فَقَالا اللَّهُمَّ إِنَّا نَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْأَكْرَمِينَ عَلَيْكَ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ {{ع}}إِلَّا تُبْتَ عَلَيْنَا وَ رَحِمْتَنَا فَتَابَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‏ فَلَمْ يَزَلْ أَنْبِيَاءُ اللَّهِ بَعْدَ ذَلِكَ يَحْفَظُونَ هَذِهِ الْأَمَانَةَ وَ يُخْبِرُونَ بِهَا أَوْصِيَاءَهُمْ وَ الْمُخْلَصِينَ مِنْ أُمَمِهِمْ فَيَأْبَوْنَ حَمْلَهَا وَ يُشْفِقُونَ مِنِ ادِّعَائِهَا وَ حَمَلَهَا الْإِنْسَانُ الَّذِي قَدْ عُرِفَ فَأَصْلُ كُلِّ ظُلْمٍ مِنْهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}} }}<ref>پس چون خدای عزوجل اراده فرمود که توبه آن دو را بپذیرد، جبرئیل {{ع}} بر آنان فرو آمد و فرمود: شما دو نفر با تمنّای منزلت کسی که برتر از شماست، بر خودتان ستم نمودید، پس سزای شما در عقوبت همان نزولتان از جوار رحمت خدای عزوجل به زمین او بود، پس از پروردگار خود به حقّ اسمایی که بر ساق عرش دیدید، بخواهید که توبه شما را بپذیرد، پس آن دو گفتند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ‏ إِنَّا نَسْأَلُكَ‏ بِحَقِّ‏ الْأَكْرَمِينَ‏ عَلَيْكَ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ {{عم}} إِلَّا تُبْتَ عَلَيْنَا وَ رَحِمْتَنَا}}. پس خدا توبه بر آنها را پذیرفت که او بسیار توبه‌پذیر و مهربان است. از این‌رو بعد از آن، همواره پیامبران الهی این امانت را حفظ نموده و اوصیایشان و مخلصین از امتشان را بدان خبر دادند. پس آنان از حمل آن سرباز زده و از ادعای آن می‌ترسیدند و آن را انسانی حمل نمود که تا روز قیامت به این اصل شناخته شده که هر ظلمی از ناحیه او نشأت می‌گیرد و این است سخن خدای عزوجل: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}}نورالثقلین، ج۴، ص۳۰۹-۳۱۱، ح۲۵۹؛ برهان، ص۸۶۵؛ بصائر، ج۳۲، ص۳۸۲-۳۸۵.</ref>.

# در کتاب [[معانی الاخبار]] با اسنادش تا [[ابابصیر]] و او چنین گوید: از [[ابی عبدالله]]، [[امام صادق]] {{ع}}، درباره قول [[الله]] عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ...}}، پرسیدم و آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|الْأَمَانَةُ الْوَلَايَةُ وَ الْإِنْسَانُ‏ أَبُو الشُّرُورِ الْمُنَافِقُ}}<ref>نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۲، ح۲۶۰؛ برهان، ص۸۶۵؛ بصائر، ج۳۲، ص۳۸۲.</ref>.

# در [[اصول کافی]] با اسنادش از [[اسحاق]] بن [[عمار]]، و او از ابی عبدالله امام صادق {{ع}}، درباره قول الله عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ...}}، [[روایت]] کرده که آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|هِيَ‏ وَلَايَةُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‏{{ع}}}}<ref>نورالثقلین، ج۴، ص۳۱۲، ح۲۶۱؛ برهان، ص۸۶۵.</ref>.

# و با اسنادش تا [[برید عجلی]]، و او گوید که از [[ابوجعفر]]، [[امام باقر]] {{ع}}، درباره این گفته خدای عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ}}، سؤال نمودم و آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|إِيَّانَا عَنَى أَنْ يُؤَدِّيَ الْأَوَّلُ إِلَى الْإِمَامِ الَّذِي بَعْدَهُ الْكُتُبَ وَ الْعِلْمَ وَ السِّلَاحَ {{متن قرآن|وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ}} الَّذِي فِي أَيْدِيكُمْ‏}}: ما قصد شده‌ایم، این‌گونه که هر امامی به [[امام]] بعد از خود کتاب، [[علم]] و [[سلاح]] را بسپارد و چون میان [[مردم]] [[حکم]] کنید، به آن عدلی که از دست شما بر می‌آید، حکم کنید<ref>برهان، ص۳۳۴.</ref>.

# و با اسنادش از [[احمد]] بن [[عمر]]، و او گوید درباره قول [[الله]] عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}، از [[امام رضا]] {{ع}} سؤال نمودم و آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|هُمُ‏ الْأَئِمَّةُ مِنْ‏ آلِ‏ مُحَمَّدِ يُؤَدِّي الْأَمَانَةَ إِلَى الْإِمَامِ مِنْ بَعْدِهِ وَ لَا يَخُصُّ بِهَا غَيْرَهُ وَ لَا يَزْوِيهَا عَنْهُ}}: آنان [[امامان]] از [[آل محمد]] {{صل}} هستند؛ اینکه امام “امامت” را به امام بعد از خودشان بسپارد و آن را به غیر او مختص نگرداند و از امام بعد از خود آن را منع نکند<ref>برهان، ص۳۳۴؛ نورالثقلین، ج۱، ص۴۹۶، ح۳۲۰، به نقل از محمد بن فضیل.</ref>.

# و با اسنادش تا [[معلی بن خنیس]]، و او گوید که از [[اباعبدالله]]، [[امام صادق]] {{ع}}، درباره سخن خدای الله عزوجل: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}، سؤال نمودم؟ آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|أَمَرَ اللَّهُ‏ الْإِمَامَ‏ الْأَوَّلَ‏ أَنْ‏ يَدْفَعَ‏ إِلَى‏ الْإِمَامِ‏ الَّذِي‏ بَعْدَهُ كُلَّ شَيْ‏ءٍ عِنْدَهُ}}: [[خدای متعال]] به [[امام اول]] امر فرمود که هر چه را نزد اوست، به امامی که بعد از اوست، تحویل دهد<ref>برهان، ص۲۳۴؛ نورالثقلین، ج۱، ص۴۹۶، ح۳۲۱.</ref>.

# و [[زراره]] و [[محمد بن مسلم]] از [[ابی جعفر]]، امام باقر، و [[ابی عبدالله]] امام صادق {{عم}}، [[روایت]] کنند که آن دو بزرگوار فرمودند: {{متن حدیث|الْإِمَامُ يُعْرَفُ بِثَلَاثِ خِصَالٍ: إِنَّهُ أَوْلَى النَّاسِ بِالَّذِي كَانَ قَبْلَهُ، وَ أَنَّهُ عِنْدَهُ سِلَاحُ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}}، وَ عِنْدَهُ الْوَصِيَّةُ، و هي التي قال [[الله]] في كتابه: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}، وَ قَالَ: أَنَّ السِّلَاحَ فِينَا بِمَنْزِلَةِ التَّابُوتِ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ يَدُورُ الْمُلْكُ حَيْثُ دَارَ السِّلَاحُ كَمَا كَانَ يَدُورُ حَيْثُ دَارَ التَّابُوتُ}}<ref>برهان، ص۲۳۴.</ref>.

# و [[ابن شهر آشوب]] گوید که [[امام صادق]] {{ع}} درباره گفته الله تعالی: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}، فرمود: {{متن حدیث|يؤدي الإمام إلى إمام عند وفاته‏}}<ref>برهان، ص۲۳۴.</ref>.

# و شیخ در [[تهذیب]] با اسنادش تا [[معلی بن خنیس]]، و او از [[ابی عبدالله]]، امام صادق {{ع}}، [[روایت]] کرده که بر آن بزرگوار، فرموده خدای عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ}}، را [[تلاوت]] نمودم، آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|عَلَى الْإِمَامِ أَنْ يَدْفَعَ مَا عِنْدَهُ إِلَى الْإِمَامِ الَّذِي بَعْدَهُ وَ أُمِرَتِ الْأَئِمَّةُ بِالْعَدْلِ وَ أُمِروا النَّاسُ أَنْ يَتَّبِعُوهُمْ}}: بر [[امام]] است که آنچه نزد اوست، به امام بعد از خودش تحویل دهد، و به [[امامان]] [[دستور]] داده شد که به [[عدالت]] عمل کنند، و به [[مردم]] [[فرمان]] دادند که از آنان [[متابعت]] و [[پیروی]] نمایند<ref>برهان، ص۲۳۴.</ref>.

# [[ابن جمعه عروسی]] از کتاب [[معانی الاخبار]] با اسنادش تا [[یونس بن عبدالرحمن]]، و او گوید که: از [[موسی بن جعفر]] {{ع}} درباره قول خدای عزو جل: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}، سؤال نمودم. آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|هَذِهِ مُخَاطَبَةٌ لَنَا خَاصَّةً أَمَرَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى كُلَّ إِمَامٍ مِنَّا أَنْ يُؤَدِّيَ إِلَى الْإِمَامِ الَّذِي بَعْدَهُ وَ يُوصِيَ إِلَيْهِ ثُمَّ هِيَ جَارِيَةٌ فِي سَائِرِ الْأَمَانَاتِ- وَ لَقَدْ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ {{ع}} قَالَ لِأَصْحَابِهِ عَلَيْكُمْ بِأَدَاءِ الْأَمَانَةِ فَلَوْ أَنَّ قَاتِلَ أَبِيَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ {{ع}} ائْتَمَنَنِي عَلَى السَّيْفِ الَّذِي قَتَلَهُ بِهِ لَأَدَّيْتُهُ إِلَيْهِ}}: این خطاب خاصّ ماست که [[خدای تبارک و تعالی]] به هر امامی از ما، امر فرموده که وصیتی را که به او شده است، به امامی که بعد از اوست، تحویل نماید. پس از آن، (خطاب) در امانات دیگر نیز جاری و ساری است و پدرم از پدرش این [[حدیث]] را برای من فرمود که [[علی بن حسین]] {{ع}} به یارانش چنین فرمود: بر شما باد به رد نمودن امانت، که اگر [[قاتل]] [[حسین بن علی]] {{ع}} آن شمشیری را که با آن او را به [[قتل]] رسانیده، نزد من به امانت می‌گذاشت، البته که من آن (امانت) را به او برمی‌گردانیدم<ref>نورالثقلین، ج۱، ص۴۹۵، ح۳۱۸.</ref>.

# در مقدمه کتاب مرآة الانوار (مقدمه [[تفسیر برهان]]) در شرح لغوی امانت، خلاصه بعضی [[روایات]] را ذکر نموده است که ما در اینجا عیناً آن را [[نقل]] کرده و بعد به ترجمه آن می‌پردازیم: {{متن حدیث|و قد ورد فی الزیارات و غیرها من الروایات الکثیرة التی مضی بعضها فی المقدمات السابقة و یأتی بعضها ایضا: أن النبی و الأئمه امناء اللّه، و أن کلا منهم امین اللّه فی ارضه و علی خلقه و علی دینه و علی کتابه و علی وحیه و علی علمه، علی اختلاف الروایات، ولا شک أنهم الأمناء علی جمیع الأمور؛ کما هو مقتضی منصب الامامة و الخلافة، و لهذا ورد غیر مرة کما فی تفسیر فرات بن ابراهیم و غیره: أن النبی مکرراً قال، حتی فی مرضه: أن علیا امینی علی امتی، و فی بعض: انا و هذا؛ یعنی علیا، امینا هذه الأمة و ابواها و راعیاها، و فی الکافی عن الرضا: قال فی حدیث له: أن الامام امین الله فی خلقه، الخبر، و یؤید هذا ما فی تفسیر فرات بن ابراهیم عن الصادق قال: إن الله جعل الأئمه مستودعاً لسره}}، {{عربی|و فی بعض الروایات: استودعکم اللّه امر خلقه}}، {{عربی|و سیأتی فی ترجمة البلد و فی سورة التین ما یدل علی تأویل البلد الامین بالنبی و کذا بالأئمة، و صحته علی کلا معنیی الامین؛ اعنی ما ذکرها هنا و ما تقدم فی الأمن، ظاهرة؛ لان کلامهم امن لمن التجأ الیه، و مأمون به فی جمیع الأمور، کما حققناه آنفاً، و کذا حال تأویل ما سیأتی ایضاً فی قوله تعالی فی سورة الدخان}}: {{متن قرآن|مَقَامٍ أَمِينٍ}}<ref>«پرهیزگاران در جایگاهی امنند» سوره دخان، آیه ۵۱.</ref> {{عربی|و غیره مما ورد فی القران مأوّلا بالأئمة او ولایتهم و نحو ذلک مقیدا بقید الامین، و ربما یخص بعض المواضع باحد المعنیین، فلاتغفل، و اما الامانة، فقد ورد تأویلها بهم {{عم}} و بولایتهم و امامتهم، فلکل موضع ما یناسبه، ففی بعض الأخبار}}: {{متن حدیث|أن الأئمة الأمانة المستودعة، و أن الله استودعهم اولیائه المؤمنین فی ارضه}}، {{عربی|و فی بعض الزیارات}}: {{متن حدیث|اشهد انکم الامانة المحفوظة}}، {{عربی|و الظاهر ان المراد وجوب مراعاتهم و موالاتهم و اطاعتهم و ترک ما لایرضیهم؛ کما ورد فی حدیث الثقلین المشهور بین العامة و الخاصة، و فی بعض الزیارات}}: {{متن حدیث|انتم امانات النبوة}}؛ {{عربی|ای امانة من النبی، و فی تفسیر فرات عن الباقر قال}}: {{متن حدیث|نحن الامانة التی عرضت علی السموات و الارض و الجبال}}. {{عربی|أقول: لعل مراده ولایتهم؛ کما مر فی الفصل الرابع من المقالة الثانیة من المقدمة الأولی، ما یدل علی أن الأمانة التی عرضت علی الخلق، امانة علی و ولایته، و قد مر فی الانسان ایضاً ما یدل علی ذلک صریحاً، و سیأتی بعض الأخبار عن تفسیر الآیة، و فی تفسیر فرات عن الشعبی قول الله تعالی}}: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا}}، {{عربی|قال: اقولها ولا اخاف الا اللّه و هی ولایة علی، و فی کتاب سعدالسعود، رأیت فی تفسیر عن الباقر فی هذه الایة، أنه قال}}: {{متن حدیث|هذه الایة فی امر الولایة؛ أن تسلم الی آل محمد }}، {{عربی|و فی روایات عدیدة}}: {{متن حدیث|أن هذه الأمانة امر الله تعالی الامام الاول ان یوصلها الی الامام الذی بعده و ان لایزویها عنه}}. {{عربی|اقول: سیاتی فی الخیانة ما یدل علی أن کل انسان مأمون علی ما افترض الله علیه، ولا شک ان اصل الفرائض و اعظمها ولایة الأئمة و امامتهم، فلذا أوّلت الایة بها، و هکذا حال تأویل کثیر من الایات، فلاتغفل، و ما بمعناه کمن امن و الذین آمنوا و امثالها}}<ref>مقدمه کتاب مرآة الانوار، ص۵۸-۵۹.</ref>. و در [[زیارات]] و غیر آن از [[روایات]] بسیاری که بعضی آنها را در مقدمات قبلی بیان نمودیم و بعضی آنها نیز خواهد آمد، وارد شده که: “پیامبر {{صل}} و [[امامان]]، [[امانتداران]] [[خدای متعال]] هستند، و همه آنان، [[امین]] خدای عزّ و جل در [[زمین]] او و بر [[خلق]] او، بر [[دین]] او، بر کتاب او، بر [[وحی]] او و بر [[علم]] او، بنا بر [[اختلاف روایات]]، هستند، و هیچ شکی نیست که آنان امانتداران بر همه امورند”؛ هم‌چنانکه چنین چیزی اقتضای [[منصب امامت]] و [[خلافت]] است و به همین جهت بیش از یک بار وارد شده است؛ چنان‌که در [[تفسیر]] [[فرات]] بن [[ابراهیم]] و غیر آن آمده که [[پیامبر]] {{صل}} مکرراً حتی در حال بیماری‌اش فرمود: “همانا، علی، امین من بر امتم است”، و در برخی دیگر از روایات آمده: “من و این شخص؛ یعنی علی، امنای این [[امت]] بوده و هر دوی ما، [[پدران]] و اولیای [[نعمت]] آنیم”. در [[کتاب کافی]] از [[امام رضا]] {{ع}} در [[حدیثی]] آمده که ایشان فرمود: “همانا [[امام]] {{ع}} امین [[خدای تعالی]] در خلق اوست، الخبر، و در [[تأیید]] این [[حدیث]]، در تفسیر فرات بن ابراهیم از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که آن [[حضرت]] فرمود: “همانا، خدای عزو جل [[ائمه]] را ودیعه‌دار سرّ خودش قرار داد”، و در بعضی از روایات است که “حق تعالی امر خلقش را به شما [[ودیعه]] داد”، و در ترجمه [[سوره بلد]] و [[سوره تین]] به زودی خواهد آمد. تأویل بلد امین، چیزی است که بر پیامبر {{صل}} و نیز بر ائمه {{عم}} دلالت دارد و نیز صحت آن به معنای امین‌بودن هر دو چیزی است که آن را در آنجا ذکر نمودند و آنچه ظاهراً در “امن” متقدّم است؛ زیرا [[کلام]] آنان [[امن]] است برای کسی‌که به آن [[پناه]] ببرد و در جمیع امور مورد [[امنیت]] است هم‌چنان که عن قریب محقق گشت، و هم‌چنین است حال [[تأویل]] آنچه به زودی در فرموده [[خدای متعال]] در [[سوره دخان]]: {{متن قرآن|فِي مَقَامٍ أَمِينٍ}}، خواهد آمد و غیر آن از آنچه در [[قرآن کریم]] وارد گردیده و به [[ائمه]] یا به [[ولایت]] آنان تأویل می‌گردد و نحو آنکه مقیّد به قید [[امین]] است، و چه‌بسا در برخی از جاها به یکی از دو معنا اختصاص دارد، بنابراین [[غفلت]] نکن. و اما مسأله امانت، به آنان (ائمه {{عم}}) و به ولایت و به [[امامت]] آنان تأویل می‌گردد، و در هر موضعی بدانچه که مناسب با آن موضع است، تأویل می‌گردد، پس در بعضی [[اخبار]]، ائمه ودیعه‌دار امانتند و خدای متعال ولایت بر [[مؤمنان]] در روی زمینش را به آنان [[ودیعه]] داده است، و در برخی از [[زیارات]] چنین آمده که: {{متن حدیث|اشهد انکم الامانة المحفوظة}} که ظاهراً مراد از آن، [[وجوب]] مراعات ولایت، [[اطاعت]] آنان و ترک آنچه مورد [[ناخشنودی]] ایشان است، باشد. هم‌چنین در [[حدیث ثقلین]] که مشهور بین [[عامه]] و [[خاصه]] است، و نیز در برخی از زیارات وارد شده است که: {{متن حدیث|انتم امانات النبوة}}: شما اماناتی از [[پیامبر]] {{صل}} هستید، و در [[تفسیر]] [[فرات]] از [[امام باقر]] {{ع}} منقول است که ایشان فرمود: {{متن حدیث|نحن الأمانة التی عرضت علی السموات و الارض و الجبال}}. من این‌طور می‌گویم که شاید مراد آن بزرگوار {{ع}}، ولایت آنان است؛ چنان‌که در فصل چهارم از مقاله دوم از مقدمه اولی گذشت آنچه دلالت دارد بر اینکه امانتی که بر [[خلق]] عرضه شده، امانت [[علی]] {{ع}} و ولایت اوست، و نیز در ([[سوره انسان]]) گذشت آنچه صریحاً بر آن دلالت دارد، و به زودی در برخی از اخبار [[تفسیر آیه]] خواهد آمد، و در [[تفسیر]] [[فرات]] از [[شعبی]] درباره قول [[خدای تعالی]]: {{متن حدیث|إن الله یأمرکم أن تؤدوا الأمانات إلی أهلها}}، [[نقل]] نموده که: من آن را می‌گویم و از کسی به جز خدای تعالی [[ترس]] و باکی ندارم و آن “ولایت [[علی]] {{ع}}” است، و در کتاب سعد السعود در [[تفسیری]] از [[امام باقر]] {{ع}} درباره این [[آیه]] دیدم که آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|هذه الایة فی امر الولایة؛ أن تسلم الی ال محمد {{صل}}}}: این آیه درباره مسأله [[ولایت]] است که به [[آل محمد]] {{صل}} [[تسلیم]] گردد، و در [[روایات]] بسیاری است که: {{متن حدیث|ان هذه الأمانة امر الله تعالی الامام الاول أن یوصلها الی الامام الذی بعده و ان لا یزویها عنه}}: این امانت، [[فرمان]] [[خدای متعال]] به [[امام اول]] است که آن را به [[امام]] بعد از خود برساند و آن را از او فروگزاری نکند. من می‌گویم، در بحث [[خیانت]] خواهد آمد آنچه دلالت دارد بر این که هر [[انسانی]] [[امانتدار]] است نسبت به آنچه که خدای تعالی بر او [[واجب]] گردانیده، و هیچ شکی نیست که اصل [[واجبات]] و اعظم آنها، [[ولایت ائمه]] و [[امامت]] آنهاست. بنابراین آیه به آنان [[تأویل]] شده است، و هم‌چنین است حال و کیفیت تأویل بسیاری از [[آیات]]، پس [[غافل]] مباش! و آنچه به معنای آن است، مانند: {{متن قرآن|مَنْ آمَنَ}}، {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا}} و امثال آنها<ref>مقدمه کتاب مرآة الانوار، ص۵۸-۵۹.</ref>.

# ابن‌جریر، ابن‌منذر، [[ابن ابی‌حاتم]]، ابن‌انباری در کتاب اضداد درباره قوله: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ...}}، از [[ابن‌عباس]] [[اخراج]] نمودند که او گفت: {{عربی|الأمانة و الفرایض، عرضها الله علی السموات و الارض و الجبال، ان ادوها، أثابهم، و أن ضیعوها، عذبهم، فکرهوا ذلک و. اشفقوا من غیر معصیة و لکن تعظیما لدین الله أن لا یقوموا، ثم عرضها علی آدم، فقبلها بما فیها، و هو قوله: {{متن قرآن|وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}}؛ یعنی: غرا بامرالله}}: امانت، واجبات است که [[خدا]] آن را بر [[آسمان‌ها]]، [[زمین]] و کوه‌ها عرضه نمود که اگر آنها را ادا کنند، به آنان [[پاداش]] می‌دهد، و اگر آنها را تضییع کنند، آنان را [[عذاب]] می‌کند، پس آن را ناخوش داشتند و بدون [[نافرمانی]]، از آن ترسیدند، و لکن به جهت [[تعظیم]] نسبت به [[دین خدا]]، آن را برپانکردند. سپس آن را بر [[آدم]] عرضه نمود، پس به واسطه آنچه در آن بود، آن را پذیرفت، و آن است قوله: {{متن قرآن|وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}}؛ یعنی نسبت به امر [[خدا]] فریفته و غفلت‌زده گردید<ref>در المنثور، ج۵، ص۲۲۴-۲۲۵.</ref>.

# ابن‌جریر از طریق عوفی درباره قوله: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ...}} از [[ابن‌عباس]] [[اخراج]] نمود که گفت: {{عربی|انه لم يرخص لموسر ولا لمعسر}}؛ یعنی البته، نه توانگر و نه [[تنگدست]]، هیچ‌کدام [[آزاد]] و رها نیستند<ref>در المنثور، ج۲، ص۱۷۵.</ref><ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۱۹۵-۲۰۶.</ref>

== [[تدبّر]] در [[آیات]] امانت ==

* '''تدبّر در [[آیه]]''': {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}}.

* این کدامین [[امانت الهی]] است که آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها از حمل آن سر باز زدند و ترسیدند، اما [[انسان]] آن را حمل نمود؟ در پاسخ با استناد به آیات کریمه می‌گوییم: این امانت، قوای دراکه [[آدمی]]؛ یعنی [[ادراک]]، [[بینش]] و [[عقل]] است که به واسطه [[سمع]] و [[بصر]] و فؤاد حاصل می‌گردد و این واسطه‌ها [[مسئول]] [[حفظ]] این امانت الهی هستند: {{متن قرآن|وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا}}<ref>«و آنچه تو را بدان دانشی نیست، پی مگیر که از گوش و چشم و دل، هر یک، خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۶.</ref>. {{متن قرآن|وَاللَّهُ أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«و خداوند شما را از شکم مادرانتان بیرون آورد در حالی که چیزی نمی‌دانستید و برای شما گوش و چشم و دل نهاد باشد که سپاس گزارید» سوره نحل، آیه ۷۸.</ref>.

# تعقّل:

* کسانی که با به‌کارگرفتن واسطه‌های قوای دراکه در جهت [[تفکر]] و [[تعقل]] روی [[آیات الهی]]، [[شکر]] این امانت را به جا آورند، کم هستند و بسیاری از آنان، {{متن قرآن|إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}}اند:

* و آنان که امکانات برای‌شان فراهم بوده و [[شنوایی]]، [[بینایی]] و [[فهم]] داشتند، اما به سبب [[انکار آیات الهی]]، شنوایی، بینایی و فهم آنان، آنها را بی‌نیازشان نکرده و به همان چیزی که مسخره می‌کردند، گرفتار شدند: {{متن قرآن|وَلَقَدْ مَكَّنَّاهُمْ فِيمَا إِنْ مَكَّنَّاكُمْ فِيهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَيْءٍ إِذْ كَانُوا يَجْحَدُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ}}<ref>«و به راستی ما به آنان در چیزهایی توانمندی دادیم که به شما در آنها توانمندی نداده‌ایم و برای آنان گوش و دیدگان و دل‌هایی نهادیم، اما گوش و دیدگان و دل‌های آنان هیچ به کارشان نیامد زیرا آیات خداوند را انکار می‌کردند و (کیفر) آنچه به ریشخند می‌گرفتند آنها را فرا گرفت» سوره احقاف، آیه ۲۶.</ref>.

* کسانی که قوای دراکه را که همان چشم، گوش و [[دل]] است، در [[آیات الهی]] به کار نمی‌گیرند، در [[غفلت]] به سر برده و [[اهل]] [[جهنم]] هستند. آنان کسانی هستند که [[قلب]] دارند، امّا با آن در آیات الهی [[تفقّه]] نمی‌کنند؛ [[چشم]] دارند، اما آیات الهی را با آن نمی‌بینند؛ گوش دارند، اما ندای آیات الهی را با آن نمی‌شنوند. غفلت آنان در به‌کارگیری دل، گوش و چشم خویش در [[فهم]] و [[درک]] آیات الهی، سبب شده که [[خدای متعال]] بر [[دل‌ها]]، و گوش‌ها و چشم‌های آنان، مهر نهد. آنها هم چون [[چهار پایان]] بلکه بیشتر از آنان در ضلالتند. غافلان همان آنان هستند و جهنم را بسیاری از اینان پر کرده‌اند:

* آنان که ندای [[آیات الهی]] را نمی‌شنوند یا درباره آن [[آیات]] [[تعقل]] نمی‌کنند، هم‌چون چهارپایانند، بلکه بیشتر از آنان در [[راه]] ضلالتند. پنداری که بیشتر آنان ندای آیات الهی را می‌شنوند یا بر روی آن تعقل می‌کنند، اما این‌چنین نیست. آنان برای تعقّل‌نمودن بر روی آیات الهی، [[دل]] دارند، یا برای شنیدن ندای آیات الهی، گوش دارند، اما با اینکه چشم‌های آنان آیات الهی را [[مشاهده]] می‌کند، دل‌های آنان در سینه‌هایشان برای تعقّل‌نمودن نابیناست:

* بت‌های جامد که ساخته و پرداخته دست [[انسان]] هستند و نه پایی برای راه‌رفتن دارند، نه دستی برای گرفتن، و نه چشمی برای دیدن، و نه گوشی برای شنیدن، پس چگونه می‌توانند انسان را [[یاری]] کنند؟، بلکه این [[خدای متعال]] است که هر که را بخواهد با یاری‌نمودن [[تأیید]] می‌کند، و این [[نصرت الهی]] آیه‌ای است که [[خردمندان]] و [[صاحبان بصیرت]] آن را برأی‌العین دیده و از آن [[عبرت]] می‌گیرند:

* '''[[تدبّر]] درباره [[آیه]]''': {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا}}<ref>«خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحب آنها باز گردانید و چون میان مردم داوری می‌کنید با دادگری داوری کنید؛ بی‌گمان خداوند به کاری نیک اندرزتان می‌دهد؛ به راستی خداوند شنوایی بیناست» سوره نساء، آیه ۵۸.</ref>.

# بین ردّ امانت و [[حکم]] به [[عدل]] رابطه وجود دارد؛ چون ردّ امانت، اجرای اصل [[عدالت]] است؛ زیرا در شیئی را که [[انسان]] قبول کرده که به او سپرده شود تا از آن محافظت نماید، موازنه وقتی جاری است که آن شیء را در [[زمان]] تعیین‌شده به صاحبش برگرداند. بنابراین اگر در عمل این موازنه انجام پذیرد، عدالت جاری شده، و اگر موازنه انجام نشود، [[خیانت]] است. در ردّ بعضی [[امانت‌ها]] باید [[شاهد]] گرفت؛ مثل رد نمودن [[مال یتیم]] به او در زمانی که به حدّ [[رشد]] می‌رسد، البته، در ردّ امانت، دو طرف مباشر هستند و [[قضاوت]] بین دو طرف امانت‌دهنده و امانت‌گیرنده صورت می‌گیرد و هر دو [[حفظ امانت]] و رد کردن آن به صاحبش را عادلانه می‌دانند:

# عامل اساسی [[عدول]] از حکم به عدل، [[پیروی از هوا و هوس]] است:

# در اهمیت حکم به عدل: در بیان این اهمیت، همین بس که [[سبب نزول]] [[کتاب خدا]]، حکم از روی آن، یعنی حکم به [[حق]] یا حکم به عدل بین [[مردم]] است:

# و آنان که به آنچه [[خدای تعالی]] نازل فرموده، [[حکم]] نمی‌کنند، [[کافر]]، [[ظالم]] و فاسقند:

# و حکم به [[عدل]]، امر [[خدای متعال]] است و عدالت‌پیشگان [[محبوب]] اویند: {{متن قرآن|وَإِنْ حَكَمْتَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}}<ref>«و اگر میان آنان داوری کردی به داد داوری کن که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره مائده، آیه ۴۲.</ref><ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۲۰۶-۲۱۳.</ref>

== امانت در ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ==

== امانت در ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ==

=== [[انسان]]؛ حامل [[مقام خلافت الهی]] ===

در تبیین این [[مقام]] اشاره شد که [[خلیفه]] کسی است که نازل منزله مستخلفٌ عنه است؛ لذا در میان [[اسمای الهی]]، آن اسمی می‌تواند واجد چنین مقامی باشد که نزدیک‌ترین و شریف‌ترین اسم به [[پروردگار]] باشد؛ چنان‌که همین معنا در واژه ولیّ‌الله نیز وجود دارد و شرح آن ذیل [[آیه ولایت]]<ref>ر. ک: برهان اول از این مجموعه.</ref> ذکر شد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص۴۳۸.</ref>

=== انسان؛ حامل [[معرفت]] به همه اسمای الهی ===

به این ترتیب که اولاً، خداوند مستقیماً همه اسمای خود را به انسان [[تعلیم]] داد و انسان نیز به دلیل مقام خلافت‌اللّهی و سِعِۀ وجودی خود، همه آن را بی‌کم و کاست فراگرفت. ثانیاً، از آنجا که انسان متعلّم بی‌واسطه [[اسما]] از پروردگار شد، [[معلم]] [[ملائکه]] و سایر [[مخلوقات]] از سوی خداوند گردید. امّا ملائکه هرگز نتوانستند همه اسما را به طور کامل فراگیرند و خود از حمل آن اظهار عجز نمودند<ref>{{متن قرآن|وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِكَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاءِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ * قَالُوا سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ * قَالَ يَا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا كُنْتُمْ تَكْتُمُونَ}} «و همه نام‌ها را به آدم آموخت سپس آنان را بر فرشتگان عرضه کرد و گفت: اگر راست می‌گویید نام‌های اینان را به من بگویید * گفتند: پاکاکه تویی! ما دانشی جز آنچه تو به ما آموخته‌ای، نداریم، بی‌گمان تویی که دانای فرزانه‌ای * فرمود: ای آدم! آنان را از نام‌های اینان آگاه ساز! و چون آنان را از نام‌های اینان آگاهانید فرمود: آیا به شما نگفته بودم که من نهان آسمان‌ها و زمین را می‌دانم و از آنچه آشکار می‌کنید و پوشیده می‌داشتید آگاهم؟» سوره بقره، آیه ۳۱-۳۳.</ref>. به همین دلیل، [[مقام]] خلافت‌اللّهی [[انسان]] بر ملائک و سایر موجودات ثابت شد. به تعبیری دیگر، همه [[اسما]] در انسان به [[ودیعه]] نهاده شد تا [[معلم]] سایر موجودات در ارائه اسما گردد. هرچند در این میان، تنها [[اولیای الهی]] {{عم}} بودند که توانستند [[مظهر]] همه اسما باشند و در نتیجه، از همه جهت [[وجه‌الله]] برای سایر موجودات گردند. اما حمل گروه خاصی از [[انسان‌ها]]، بیانگر [[استعداد]] حمل همه اسما در انسان است.

به این ترتیب، از آنجا که کلّ عالم مظهر همه [[اسمای الهی]] است<ref>{{متن حدیث|وَ بِأَسْمَائِكَ الَّتِي مَلَأَتْ أَرْكَانَ‏ كُلِّ‏ شَيْ‏ءٍ}} (جمال الأسبوع بکمال العمل المشروع (ط، دارالرضی، ۱۳۳۰ هـ. ق.).</ref> و همچنین همه اسما یک جا به [[انسان کامل]] به [[امانت]] داده شد، معلوم می‌گردد که این امانت همان اسم اعظمی است که در عین [[وحدت]]، جامع همه اسمای الهی است.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص۴۳۸.</ref>

=== [[انسان]]؛ حامل نفخه [[الهی]] ===

=== انسان؛ حامل [[میثاق]] [[ازلی]] و مقام [[شهود]] ربّانی ===

=== [[انسان]]؛ حامل [[فطرت]] الهیِ منطبق بر [[دین توحید]] ===

اگر [[دین اسلام]] و [[قرآن]] جلوۀ کامل توحید و تبیین [[مقام]] ولایت‌اللّهی است<ref>{{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ {{ع}}:‏ لَقَدْ تَجَلَّى‏ اللَّهُ‏ لِخَلْقِهِ‏ فِي‏ كَلَامِهِ‏ وَ لَكِنَّهُمْ لَا يُبْصِرُونَ}} (عوالی اللیالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة (ط. دارسیدالشهداء {{ع}} للنشر، ۱۴۰۵ه. ق.)، ج۴، ص۱۱۶).</ref>، این [[ودیعه]] تنها در انسان به [[امانت]] نهاده شد و لذا تسبیح و [[تحمید]] کامل نیز تنها از انسان بر می‌آید و سایر موجودات باید شاگردی [[انسان کامل]] را در چگونگی تسبیح الهی بنمایند:

{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللهِ {{صل}}:... ثُمَّ خَلَقَ الْمَلَائِكَةَ فَسَبَّحْنَا وَ سَبَّحَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ هَلَّلْنَا وَ هَلَّلَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَبَّرْنَا وَ كَبَّرَتِ‏ الْمَلَائِكَةُ وَ كَانَ ذَلِكَ مِنْ تَعْلِيمِي وَ تَعْلِيمِ عَلِيٍّ}}<ref>إرشاد القلوب إلی الصواب (اللدیلمی) (ط. الشریف الرضی، ۱۴۱۲ه. ق.)، ج۲، ص۴۰۵.</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص۴۴۱.</ref>

=== نتیجه‌گیری پیرامون [[امانت الهی]] در قرآن ===

[[عرضه امانت]] به همه موجودات و حمل آن تنها توسّط انسان، بدان معناست که همه ابنای [[بشر]] با پذیرش حمل [[امانت]]، استعداد آن را دارند که با تربیت صحیح [[دینی]] و [[پیروی]] دقیق از [[اولیای الهی]] {{عم}}، این مقام را در عمل و نظر ابراز نمایند و در نتیجه، در [[مراتب ایمان]] به [[مقام مخلَصین]] برسند؛ مقامی که خداوند خود ولایت و [[تدبیر امور]] آنان را بر عهده گیرد؛ مقامی که اصطلاحاً [[ولایت الهی]] و مقام [[اسلام]] و [[ایمان]] اعظم نامیده شده است<ref>رساله سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم.</ref>. این مقام موهبتی [[الهی]] است و هرچند خداوند استعداد نیل به آن را در همه [[انسان‌ها]] به [[ودیعه]] نهاده، ولی کمال آن تنها در عدّه معدودی از اولیای الهی {{عم}} ظاهر می‌شود و دیگران می‌باید با [[هدایت]] آنان در این طریق [[سیر]] نمایند: {{متن قرآن|إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ}}<ref>«بی‌گمان سرپرست من خداوند است که این کتاب (آسمانی) را فرو فرستاده است و او شایستگان را سرپرستی می‌کند» سوره اعراف، آیه ۱۹۶.</ref><ref>{{متن حدیث|عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} ‏ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ أَهَانَ لِي وَلِيّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِي‏ وَ مَا تَقَرَّبَ‏ إِلَيَّ عَبْدٌ بِشَيْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِي أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ}} (الکافی (ط. دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۰۷ه. ق.)، ج۲، ص۳۵۲).</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص۴۴۱.</ref>

# [[پرونده:000055.jpg|22px]] [[حمیده عبداللهی|عبداللهی، حمیده]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴''']]