وقایع میدان نبرد عاشورا: تفاوت میان نسخه‌ها

مقصود از اذن تکوینی، این است که تحقّق هر پدیده در [[جهان]]، منوط به اجازه تکوینی [[آفریدگار جهان]] است. توضیح مطلب، این که در [[نظام آفرینش]]، هر پدیده، علّت خاصّی دارد که تنها از مجرای آن، قابل تحقّق است؛ امّا تأثیر اسباب در مُسبّبات، منوط به اذن الهی است؛ یعنی برای نمونه، تا [[خدا]] نخواهد، [[آتش]] نمی‌سوزانَد، چنان که آتش [[نمرود]]، [[ابراهیم]] {{ع}} را نسوزانْد. همچنین تا خدا نخواهد، کارد نمی‌بُرَد، چنان که کاردِ ابراهیم {{ع}}، گلویِ [[اسماعیل]] {{ع}} را نبُرید، و این، معنایِ «[[توحید]] اَفعالی» است. بر این اساس، مقتضای [[آزادی]] انسان، امکان داشتن [[اجتماع]] اذن تکوینی الهی و [[نهی]] تشریعیِ اوست؛ زیرا در غیر این صورت، [[مخالفت]] با نهی تشریعی، امکان پذیر نخواهد بود، و این، به معنای آزادی نداشتن انسان در [[انتخاب]] یکی از دو راه [[سعادت]] و [[شقاوت]] است. بنا بر این، [[سخن امام حسین]] {{ع}} در مورد اذن خداوند متعال در کُشته شدن او و یارانش، اشاره به این [[آیه شریف]] است که {{متن قرآن|مَا أَصَابَ مِنْ مُصِيبَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ}}<ref>«هیچ بلایی (به کسی) نمی‌رسد مگر به اذن خداوند» سوره تغابن، آیه ۱۱.</ref>، مقصود از آن نیز اذن تکوینی الهی در حادثه خونین کربلاست. بدین‌سان، امام {{ع}} با این سخن، می‌خواهد به [[یاران]] خود بگوید که تقدیر حکیمانه [[خداوند]]، این است که ما همگی، امروز، در راه [[انجام وظیفه]]، [[شهید]] شویم. از این‌رو، باید در برابر این [[مصیبت]]، [[شکیبایی]] پیشه سازیم و [[تسلیم]] [[تقدیر الهی]] و [[راضی]] به قضای او باشیم.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۵۲۰.</ref>.