عبدالعظیم حسنی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوالقاسم عبدالعظیم بن عبدالله بن علی حسنی علوی]] از [[نوادگان]] [[امام مجتبی]]{{ع}} است که به دلیل حضورش در [[شهر]] [[ری]] بین [[ایرانیان]] [[شهرت]] دارد. [[نجاشی]] به نقل از [[احمد برقی]] می‌‌نویسد: عبدالعظیم از [[حاکم]] وقت گریخته، به ری آمد و در [[اتاق]] کوچکی در زیرخانه یکی از [[شیعیان]] ساکن شد و اوقات را به [[عبادت]] می‌‌گذراند. [[روز]] را به [[روزه]] و شب را به [[تهجد]] مشغول بود و گاه پنهانی بیرون می‌‌رفت و قبری را که اکنون مقابل بارگاه اوست، [[زیارت]] می‌‌نمود و می‌‌گفت: او از [[فرزندان موسی بن جعفر]]{{ع}}است. کم کم [[مردم]] از حضور وی [[آگاه]] شدند. عبدالعظیم سرانجام [[بیمار]] شد و از [[دنیا]] رفت و هنگامی که لباسش را بیرون آوردند تا او را [[غسل]] دهند به نسبش پی بردند، چون کاغذی در لباسش یافتند که نام و [[نسب]] خود را تا [[امیر مؤمنان]]{{ع}} ثبت کرده بود.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۶۵.</ref>

عبدالعظیم حسنی از امام جواد و امام هادی{{ع}}<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۴۵۰.</ref> و همچنین از [[حسن بن حسین عمری]]، [[عمر بن رشید]] و دیگران [[روایت]] کرده است.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۴۸.</ref> [[احمد بن مهران]]، [[احمد برقی]] و [[سهل بن جمهور]] از جمله [[راویان]] او هستند.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۴۶۰.</ref> [[علامه]] او را به عبادت و [[ورع]] توصیف کرده و می‌‌گوید: درباره او حکایتی وجود دارد که بر خوبی‌اش دلالت دارد.<ref>خلاصة الاقوال، ص۲۲۶.</ref> گویا مراد وی، همان داستان مشهوری است که [[عبدالعظیم]] [[عقاید]] خود را به [[امام دهم]] ارایه کرد و [[امام]] فرمود: این [[دین]] [[پسندیده]] است و بر آن [[ثابت قدم]] باش.<ref>بحار الانوار، ج۳۶، ص۴۱۲.</ref>