شرایط امر به معروف و نهی از منکر: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام علی]] {{ع}}، از زبان [[رسول خدا]] {{صل}} نقل می‌کند که ایشان فرمود: «تنها کسی [[امر به معروف و نهی از منکر]] می‌کند که این سه صفت در او باشد:... بدان‌چه امر می‌کند [[دانا]] باشد و از آن‌چه [[نهی]] می‌کند [[آگاه]] باشد»<ref>محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج۱۲، ص۱۸۶.</ref>.

از دیدگاه [[امام]]، شناختن معروف و منکر از ضروریات اجرای این [[فریضه]] است. اما مشکل اصلی آن است که غالباً [[شناخت]] نادرستی از این دو مفهوم داریم و گاه منکر را معروف و معروف را منکر می‌پنداریم. این واژگونی در [[نظام ارزشی]] معروف و منکر، زاده آن است که افراد به جای آن‌که پیرو [[پیامبر]]، تابع [[قرآن]] و دنباله‌رو [[جانشینان پیامبر]] باشند، خود را مقیاس معروف و منکر می‌پندارند و بر اساس دریافت‌ها و پنداشت‌های خویش عمل می‌کنند. این تلقی معکوس و غلط، گاه چندان پابرجا می‌شود که حتی ممکن است نزدشان معروف از منکری ناشناخته‌تر باشد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷.</ref>. این پیامد، فراورده [[خودمحوری]] و خودمداری افراد و [[جامعه]] است و هنگامی پدیدار می‌شود که جز آن‌چه را خود به رسمیت می‌شناسند و جز دانسته‌های خود را، [[دانش]] نمی‌دانند و خود را [[غایت]] القصوای [[معرفت]] می‌پندارند و به گفته امام: «آن‌چه را خود نپذیرد، [[علم]] به حساب نیارد و جز شیوه خود، [[شیوه]] دیگری را به رسمیت نشناسد»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷.</ref>.