برهان نیازمندی مخلوقات در وجود و کمال چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

«[[متکلّمان]] با استناد به نیازهای [[انسان]] و [[ضرورت]] تأمین آن، بنا به [[حکمت الهی]] و به واسطه [[انبیاء]] و اوصیای ایشان {{عم}}، چنین [[استدلال]] می‌نمایند که [[نیازمندی]] [[مخلوقات]] در وجود و [[کمالات]] هستی آنان، به [[خداوند]] باز می‌گردد. به این ترتیب که: عالم حادث است و حادث دائماً و از همه جهات محتاج محلیث است. بنابراین، عالم دائماً نیازمند [[خالق]] خود است. از سوی دیگر، [[خداوند حکیم]] است و از آنجا که [[حکیم]] فعل [[عبث]] انجام نمی‌دهد، اگر درخواستی را به طور [[فطری]] در موجودی قرار دهد، قطعاً ابزارکمال را در درون و برون او برای رسیدن به نیاز خود قرار می‌دهد. [[انسان]] نیز از این قاعده کلی مستثنی نیست؛ با این تفاوت که نیازهای انسان مشتمل بر ابعاد مادی و [[معنوی]] است.0

نتیجه آنکه، انسان با زبان حال و قال دائماً به [[درگاه الهی]] ابراز نیاز در تأمین استعدادهای مادی و معنوی خود می‌نماید و خداوند نیز، بنابرحکمت بالغه و [[رحمت]] واسعه‌اش، لازم است که نیازهای او را تکویناً و تشریعاً برآورده نماید. برای تحقق این امر، او انبیاء و اوصیای خود {{عم}} را واسطه دائمی آن قرار داده است<ref>برای مطالعه تفصیلی در مورد قاعده لطف و منابع کلامی آن، ر.ک: برهان لطف (برهان اول از این مجموعه).</ref>»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۳ ص ۳۱.</ref>