علائم و نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = 6

# '''[[قیام یمانی]]:''' یکی دیگر از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}}، [[خروج]] سرداری از اهل [[یمن]] است که [[مردم]] را به [[حق]] و [[عدل]] [[دعوت]] می‌کند.<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص۲۲۶-۲۲۹؛ [[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی]]، ظهور، ص۲۵۲-۲۶۲؛ پژوهشگران مؤسسۀ آیندۀ روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص۳۸۴؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج ۱، ص۱۷۳-۱۷۷</ref> [[روایات]] فراوانی در این باره وجود دارد مانند اینکه [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند:<ref>محمد بن ابراهيم نعمانی، الغیبة، ص۳۶۹، باب ۱۳، ح ۱۳: «خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ وَ الْيَمَانِيِّ وَ الْخُرَاسَانِيِّ فِي سَنَةٍ وَاحِدَةٍ فِي‏ شَهْرٍ وَاحِدٍ فِي يَوْمٍ وَاحِدٍ نِظَامٌ كَنِظَامِ الْخَرَزِ يَتْبَعُ بَعْضُهُ بَعْضاً فَيَكُونُ الْبَأْسُ مِنْ كُلِّ وَجْهٍ وَيْلٌ لِمَنْ نَاوَاهُمْ وَ لَيْسَ‏ فِي‏ الرَّايَاتِ‏ رَايَةٌ أَهْدَى مِنْ رَايَةِ الْيَمَانِيِّ هِيَ رَايَةُ هُدًى لِأَنَّهُ يَدْعُو إِلَى صَاحِبِكُمْ‏ فَإِذَا خَرَجَ الْيَمَانِيُّ حَرَّمَ بَيْعَ السِّلَاحِ عَلَى النَّاسِ وَ كُلِّ مُسْلِمٍ وَ إِذَا خَرَجَ الْيَمَانِيُّ فَانْهَضْ إِلَيْهِ فَإِنَّ رَايَتَهُ رَايَةُ هُدًى وَ لَا يَحِلُّ لِمُسْلِمٍ أَنْ يَلْتَوِيَ عَلَيْهِ‏ فَمَنْ فَعَلَ ذَلِكَ فَهُوَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ لِأَنَّهُ يَدْعُو إِلَى الْحَقِّ وَ إِلى‏ طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ‏»</ref> «[[خروج سفیانی]] و [[یمانی]] و [[خراسانی]] در یک سال و یک ماه و یک روز واقع خواهد شد؛ با [[نظام]] و ترتیبی همچون [[نظام]] یک رشته که به بند کشیده شده است. در میان [[پرچم‌ها]] راهنماتر از [[پرچم یمانی]] نباشد که آن [[پرچم هدایت]] است؛ چون [[یمانی]] [[خروج]] کرد، به سوی او بشتاب که همانا [[پرچم]] او [[پرچم هدایت]] است. هیچ مسلمانی را روا نباشد که با آن [[پرچم]] مقابله کند. پس هر کس چنین کند او از اهل [[آتش]] است؛ زیرا او به سوی [[حق]] و راه مستقیم فرا می‌خواند.»<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص۲۲۶-۲۲۹</ref>

# '''[[قتل نفس زکیه]]:''' از [[روایات]] استفاده می‌شود [[در آستانه ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} در گیر و دار [[مبارزات]] زمینه‌ساز [[انقلاب مهدی]] {{ع}}، فردی [[پاک]] باخته و [[مخلص]]، در راه [[امام]] {{ع}} می‌کوشد و مظلومانه کشته می‌شود. این رخداد عظیم، طبق بیان [[روایات]] بین رکن و مقام-در [[بهترین]] مکان‌های زمین-اتفاق می‌افتد. فرد یادشده از [[اولاد]] [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} است<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص۳۳۰، ح ۱۶</ref>.<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص۲۲۶-۲۲۹؛ [[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی]]، ظهور، ص۲۵۲-۲۶۲؛ پژوهشگران مؤسسۀ آیندۀ روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص۳۸۴؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج ۱، ص۱۷۳-۱۷۷</ref>

* به هر تقدیر در اینجا به اختصار درباره [[نشانه‌های حتمی]] اشاره‌ای می‌شود:

* '''۱. [[خروج سفیانی]]؛''' در [[روایات]] آمده پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، مردی از [[نسل]] [[ابو سفیان]] در منطقه [[شام]] [[خروج]] می‌کند و با تظاهر به [[دینداری]]، گروه زیادی از [[مسلمانان]] را [[فریب]] می‌دهد و بخش گسترده‌ای از [[سرزمین‌های اسلامی]] را به [[تصرف]] خود در می‌آورد. او بر مناطق پنج‌گانه- [[شام]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]]، قنسرین و منطقه عراق- سیطره می‌یابد و در [[کوفه]] و [[نجف]]، به [[قتل عام شیعیان]] می‌پردازد و برای کشتن و یافتن آنان جایزه تعیین می‌کند<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص۶۵۱.</ref> مدت [[حکومت]] او نه ماه است<ref> کتاب الغیبة، ص۴۴۹.</ref> وی آنگاه که از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت حجّت]] {{ع}} [[آگاه]] می‌گردد، با سپاهی عظیم به [[جنگ]] وی می‌رود. و در منطقه "[[بیداء]]" "بین [[مکه]] و [[مدینه]]" با [[سپاه]] [[امام]] {{ع}} برخورد می‌کند و به امر [[خدا]]، همه [[لشکریان]] وی- به جز چند نفر- در [[زمین]] فرو می‌روند و هلاک می‌شوند<ref> الغیبة، ص۲۷۹، ح ۶۷؛ همچنین ر. ک: کتاب الفتن، ص۱۶۸.</ref>

* درباره اینکه [[سفیانی]] کیست؟ و چه ویژگی‌هایی دارد؟ و چگونه [[خروج]] می‌کند؟ و ... چندان سخن روشنی در دست نیست. از برخی [[روایات]] استفاده می‌شود: نام وی [[عثمان بن عنبسه]] و از [[خاندان]] [[ابو سفیان است]]<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص۳۶۵، ح ۹.</ref>. برخی بر این باورند که [[سفیانی]] فرد مشخصی نیست؛ بلکه فردی است با ویژگی‌های [[ابو سفیان]] که [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] می‌کند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌کشاند. در [[حقیقت]]، [[ابو سفیان]]، به عنوان سرسلسله سفیانیان، سمبل و نماد [[پلیدی]] است او [[غارت]] گری بود که با رباخواری، زورگویی و چپاول [[اموال]] [[مردم]]، ثروت‌های هنگفتی به چنگ آورده بود و از راه [[فریب]] و [[استثمار]] توده‌های ستمکشیده و ترویج [[خرافات]] و دامن زدن به [[نظام]] طبقاتی جاهلی، [[قدرت]] فراوانی داشت. [[ابو سفیان]]، به عنوان سردمدار [[شرک]] و بت‌پرستی و [[سرمایه‌داری]] طاغوتی، هر نوع حرکت و جنبشی را که دم از [[عدالت]]، [[برادری]] و [[آزادی]] می‌زد، [[دشمن]] شماره یک خود می‌دانست و با [[قدرت]] تمام در برابر آن به [[مبارزه]] بر می‌خاست<ref> جمعی از نویسندگان، چشم به راه مهدی عجل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص۲۷۴.</ref>

* بنابراین، در [[حقیقت]] [[سفیانی]] یک جریان است، نه یک شخص. [[سفیانی]] جریان [[باطل]] در بستر [[تاریخ]] است، و بر فرض هم که [[سفیانی]] را از [[نسل]] [[ابو سفیان]] بدانیم، اشکالی پدید نمی‌آید و واپسین مهره این زنجیره، همان [[سفیانی]] است که [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|قائم]] {{ع}} [[خروج]] می‌کند.

* '''۲. [[خسف به بیداء]]؛''' از [[روایات]] [[نشانه‌های ظهور]] استفاده می‌شود: فرو برده شدن در سرزمین [[بیداء]]- که از آن به "[[خسف به بیداء]]" یاد شده است- از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} شمرده شده است. این نشانه در احادیثی که درباره [[سفیانی]] سخن گفته‌اند، فراوان ذکر شده است<ref> نعمانی، الغیبة، ص۳۰۴، ح ۱۴.</ref>

* [[امام باقر]] {{ع}} در بخشی از یک [[روایت]] مفصل فرمود: "... و [[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه کند و [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} از آنجا به [[مکه]] رخت بربندد و خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] رسد که [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} به سوی [[مکه]] بیرون شده است، پس او لشکری از پی آن [[حضرت]] روانه کند ولی او را نیابد تا اینکه [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان [[سنّت]] که [[موسی بن عمران]] داشت داخل [[مکه]] شود. آنگاه آن [[حضرت]] در ادامه فرمود: [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌آید، پس آواز دهنده‌ای از [[آسمان]] ندا می‌کند که ای دشت آن [[قوم]] را نابود ساز پس آن نیز ایشان را به درون خود می‌برد و هیچ یک از آنان [[نجات]] نمی‌یابد مگر سه نفر ..."<ref> نعمانی، الغیبة، ص۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷.</ref>

* '''۳. [[خروج یمانی]]؛''' یکی دیگر از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[خروج]] سرداری از اهل [[یمن]] است که [[مردم]] را به [[حق]] و [[عدل]] [[دعوت]] می‌کند. در کتاب‌های [[شیعه]]، [[روایات]] فراوانی در این باره وجود دارد<ref> شیخ کلینی، کافی، ج ۸، ص۳۱۰، ح ۴۸۳؛ الغیبة، ص۲۵۲، ح ۱۱.</ref>؛ به گونه‌ای که برخی آنها را [[مستفیض]] دانسته‌اند.<ref> ر. ک: سید محمّد صدر، تاریخ غیبت کبرا، ص۵۲۵.</ref>

* [[امام باقر]] {{ع}} در این باره فرموده است: "... [[خروج سفیانی]] و [[خروج یمانی|یمانی]] و [[خروج خراسانی|خراسانی]] در یک سال و یک ماه و یک روز واقع خواهد شد؛ با [[نظام]] و ترتیبی همچون [[نظام]] یک رشته که به بند کشیده شده است. هریک از پی دیگری می‌آید و [[جنگ]] [[قدرت]] و هیبت از هر سوی فراگیر می‌شود. وای بر کسی که با آنان [[دشمنی]] و [[ستیز]] کند! در میان [[پرچم‌ها]] راهنماتر از [[پرچم یمانی]] نباشد که آن [[پرچم هدایت]] است؛ زیرا [[دعوت]] به [[صاحب]] شما می‌کند و هنگامی که [[یمانی]] [[خروج]] کند، خرید و فروش [[سلاح]] برای [[مردم]] و هر مسلمانی [[ممنوع]] است. چون [[یمانی]] [[خروج]] کرد، به سوی او بشتاب که همانا [[پرچم]] او [[پرچم هدایت]] است. هیچ مسلمانی را روا نباشد که با آن [[پرچم]] مقابله کند. پس هر کس چنین کند او از اهل [[آتش]] است؛ زیرا او به سوی [[حق]] و راه مستقیم فرا می‌خواند"<ref> نعمانی، الغیبة، ص۳۶۹، باب ۱۳، ح ۱۳.</ref>. اگرچه به جزئیات و چگونگی [[قیام]] و [[خروج یمانی]]، اشاره نشده است امّا از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] به شمار آمده است.

* '''۴. [[قتل نفس زکیه]]؛''' "[[نفس زکیه]]" یعنی، فرد بی‌گناه، [[پاک]]، کسی که قتلی انجام نداده است و جرمی ندارد. <ref> ر. ک: سوره کهف، آیه:۷۴.</ref> از [[روایات]] استفاده می‌شود [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در گیر ودار [[مبارزات]] زمینه‌ساز [[انقلاب]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}}، فردی [[پاک]] باخته و [[مخلص]]، در راه [[امام]] {{ع}} می‌کوشد و مظلومانه کشته می‌شود. این رخداد عظیم، طبق بیان [[روایات]] بین رکن و مقام- در [[بهترین]] مکان‌های زمین- اتفاق می‌افتد. فرد یادشده از [[اولاد]] [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} است<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص۳۳۰، ح ۱۶.</ref>

* '''۵. [[ندای آسمانی]]؛''' "ندا" در لغت به معنای بلند شدن صدا و [[ظهور]] آن است و گاهی فقط به صدا اطلاق می‌شود<ref> راغب اصفهانی، المفردات، ماده ندا.</ref> و در اینجا منظور از [[ندای آسمانی]]، صدایی است که [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} از [[آسمان]] شنیده می‌شود. و همه [[مردم]]، آن را می‌شنوند. <ref> ر. ک: نعمانی، الغیبة، ص۲۵۳، ح ۱۳.</ref>

* روایاتی که درباره این نشانه از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنّی]] رسیده، فراوان؛ بلکه [[متواتر]] است<ref> ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص۴۵۹.</ref>

* [[امام باقر]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "ندا کننده‌ای از [[آسمان]]، نام [[قائم]] را ندا می‌کند، پس هرکه در شرق و غرب است، آن را می‌شنود. از [[وحشت]] این صدا، خوابیده‌ها بیدار، ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می‌ایستند. [[رحمت خدا]] بر کسی که از این صدا [[عبرت]] گیرد و آن را [[اجابت]] کند؛ زیرا صدای نخست، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است"<ref>{{متن حدیث|" يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ {{ع}} فَيَسْمَعُ‏ مَنْ‏ بِالْمَشْرِقِ‏ وَ مَنْ‏ بِالْمَغْرِبِ‏ لَا يَبْقَى رَاقِدٌ إِلَّا اسْتَيْقَظَ وَ لَا قَائِمٌ إِلَّا قَعَدَ وَ لَا قَاعِدٌ إِلَّا قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ فَزِعاً مِنْ ذَلِكَ الصَّوْتِ فَرَحِمَ اللَّهُ مَنِ اعْتَبَرَ بِذَلِكَ الصَّوْتِ فَأَجَابَ فَإِنَّ الصَّوْتَ الْأَوَّلَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ الرُّوحِ الْأَمِين‏‏‏‏‏‏"}}؛ نعمانی، الغیبة، ص۲۳۵، ح ۱۳.</ref>

* از مجموع روایاتی که در این باره وجود دارد، می‌توان چند نکته را استفاده کرد:

# این صدا از [[آسمان]] شنیده می‌شود؛ به گونه‌ای که همه [[مردم]] روی کره زمین- در شرق و غرب- آن را می‌شنوند و به خود می‌آیند. از برخی [[روایات]] استفاده می‌شود که هر جمعیتی آن صدا را به زبان خود خواهد شنید. <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص۲۶۶، ح ۵۴؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۶۵۰، ح ۸.</ref>

# محتوای این [[پیام آسمانی]]، [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] و [[بیعت]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص۴۳۵؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۶۵۲، ح ۱۴.</ref>.

* در بین [[نشانه‌های ظهور]] از [[خروج دجال]] سخن‌های فراوانی [[نقل]] شده است در این باره توضیح دهید؟

* یکی از نشانه‌هایی که فراوان از آن سخن به میان آمده، [[خروج دجال]] است. اگرچه این رخداد در شمار [[نشانه‌های حتمی ظهور]] ذکر نشده است، اما درباره آن- به‌ویژه در منابع [[اهل سنت]]- به مراتب از [[نشانه‌های حتمی]] بیشتر اشاره شده است.

«نشانه‌های قطعی نشانه‌هایی است که بی‌تردید [[هنگام ظهور]] آن [[حضرت]] {{ع}} رخ می‌دهد. زمان دقیق پیدایش این [[علائم]]، اندکی [[پیش از ظهور]] و اوایل [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت ولی عصر]] {{ع}} است. محققان، بر اساس [[روایات]] بسیار، پنج نشانه را قطعی می‌دانند: <ref> جمعی از محققان، علائم قطعی را ده نشان شمرده‌اند. در نظر اینان خروج دجال، قیام سید هاشمی، آشکار شدن کف دست در آسمان، انقراض دولت بنی عباس و کسوف خورشید، از دیگر نشانه‌های قطعی است (ر.ک: السيد جواد السيد حسين الحسيني آل على الشاهرودی، حضرت امام مهدی {{ع}} و ظهور، ص۲۴۴ -۲۴۵).</ref>

* این [[نشانه‌ها]]، نوید دهنده خیرها و [[برکت]] های الهی‌اند و پیاپی تحقق می‌یابند. دیگر [[نشانه‌ها]] در قرن‌های متمادی رخ می‌‌دهند، نه پیاپی و نزدیک به یکدیگر. با تحقق این پنج نشانه، [[زمان ظهور]] بی‌آن‌که ماه و روز آن معین شود، قطعی و تا حدودی مشخص می‌گردد. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|" خَمْسٌ قَبْلَ قِیَامِ الْقَائِمِ {{ع}}: خُرُوجُ الْیَمَانِیِّ وَ السُّفْیَانِیِّ وَ الْمُنَادِی یُنَادِی مِنَ السَّمَاءِ وَ خَسْفُ الْبَیْدَاءِ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّکِیَّةِ "}}<ref>قبل قیام [[حضرت مهدی]] {{ع}} پنج علامت رخ می‌دهد: قیام مردی از یمن، خروج سفیانی، صیحه آسمانی، فرورفتن [سپاه سفیانی] در بیداء و قتل نفس زکیه؛ [[شیخ صدوق]] ، کمال الدین و تمام النعمه، ص۶۴۹ و شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۶۷.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} به فرمودند: {{متن حدیث|" اَلنِّدَاءُ مِنَ اَلْمَحْتُومِ وَ اَلسُّفْيَانِيُّ مِنَ اَلْمَحْتُومِ وَ اَلْيَمَانِيُّ مِنَ اَلْمَحْتُومِ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ اَلزَّكِيَّةِ مِنَ اَلْمَحْتُومِ "}}<ref>ندای سهمگین آسمانی از نشانه‌های قطعی است و سفیانی در شمار علائم حتمی جای دارد و قیام مردی از یمن و کشته شدن نفس زکیه تردید‌ناپذیر است؛ محمد بن ابراهيم نعمانی، الغیبه، ص۲۵۲ و ۲۵۷.</ref>

# '''[[نهضت]] مردی از [[یمن]]:''' [[قیام]] اصلاح‌طلبانه فردی از [[یمن]]، از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} شمرده می‌شود. بر اساس ظاهر برخی [[روایات]]، این شخص از نوادگان "[[زید بن علی]]" است و "[[حسن]]" یا "[[حسین]]" نام دارد. او هم زمان با [[شورش‌ها]]، [[انقلاب‌ها]] و [[فتنه‌ها]]، نهضتی [[الهی]] برپا می‌دارد. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} می‌فرماید: "خالص‌ترین نهضتی که در راه [[حق]] ایجاد می‌شود، خیزش مردی از [[یمن]] است.<ref>پیامبر {{صل}} می‌فرماید: «سه پرچم در یک سال، یک ماه و یک روز خروج می‌کند: سفیانی، خراسانی و یمانی. در میان آنها پرچم یمانی از همه خالص تر است و مردم را به حق دعوت میکند» (ر.ک:شیخ مفید،الارشاد،ص ۳۷۵و بحارالانوار،ج ۵،ص ۲۱۰)</ref>» [[معصومان]] {{عم}} نیز [[مؤمنان]] را به پیوستن به [[سپاه]] [[یمانی]] فراخوانده‌اند: "چون او [[خروج]] کند، نزدش بشتاب، زیرا پرچمش [[پرچم هدایت]] است و [[ایستادگی]] در برابر او بر هیچ مسلمانی روا نیست. هر کس از پیوستن به جنبش مرد [[یمنی]] سرباز زند، دوزخی است، چون او [[مردم]] را به سوی [[حق]] و [[صراط مستقیم]] فرا می‌خواند.<ref>محمد بن ابراهيم نعمانی،الغیبه،ص۲۵۳ و بحارالانوار، ج ۵۲، ص۲۱۰.</ref>. [[روایات]] نشان می‌دهند که جنبش [[یمنی]] بیش از چهارده ماه با [[ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} فاصله ندارد. [[سپاه]] این مُصلح در مدخل [[شام]] به [[سپاه]] [[خراسانی]] می‌پیوندد. این نیروی متحد با [[سپاه سفیانی]] روبه رو می‌شود؛ نبردی حساس و سرنوشت‌ساز میان آنها در می‌گیرد و [[سپاه سفیانی]] نابود می‌شود.<ref>ر.ک: سید محمدکاظم قزوینی، حضرت امام مهدی {{ع}} از ولادت تا ظهور، ص۵۵۷-۵۵۸ و کامل سليمان،يوم الخلاص، ص۱۰۲۱ – ۱۰۲۴.</ref>

# '''[[خروج سفیانی]]:''' [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|" تقعُ خروجه بعد تدابر و اختلاف بين امراء العرب والعجم لا ينتهي إلى أن يصير الأمر إلى رجل من ولد أبی سفیانَ "}}<ref> خروج و قیام امام عصر {{ع}} در پی درگیری شدید بین حکم رانان عرب و عجم تحقق می‌یابد. این اختلاف پایان نمی‌پذیرد تا وقتی که مردی از فرزندان ابوسفیان، قدرت را در دست گیرد؛ على محمد علی دخیل، الامام المهدی {{ع}}، ص۲۳۰ .</ref>

## '''[[نسب سفیانی]]:''' [[سفیانی]] مردی از تبار [[بنی‌امیه]] و نوادگان [[ابوسفیان]] است. پاره‌ای از [[روایات]]، وی را "[[عثمان بن عنبسه]]" و از [[قبیله]] "کلب" دانسته‌اند. [[سفیانی]] جنایت کاری بی‌رحم است؛ [[انسان‌ها]] را چون حشرات می‌کشد، بر بانوان [[مسلمان]] هتک [[حرمت]] روا می‌دارد و حرام‌های [[خداوند]] را [[حلال]] می‌سازد.<ref>سید محمد کاظم قزوینی، حضرت [[امام مهدی]] {{ع}} از ولادت تا ظهور، ص۵۲۶-۵۲۷.</ref>. بسیاری از روایاتِ بیانگر [[نشانه‌های ظهور]]، به موضوع [[سفیانی]] و سفّاکی‎ها و پلیدی‌های او و پیروانش می‌پردازند. بر اساس این [[روایات]]، او انسانی مفسد، [[قدرت]] طلب و [[ستمگر]] است و یارانی [[پست]] و خون‌خوار دارد. تطبيق [[سفیانی]] بر نهاد و یا حکومتی ممکن نیست، ولی می‌توان وی را نماد [[پلیدی]] و [[فساد]] به شمار آورد.

## '''زمان و مکان [[خروج]]:''' در برخی [[روایات]]، کلیاتی در مورد زمان و مکان [[خروج سفیانی]] بیان شده است. به عنوان نمونه حذيفه از [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[روایت]] نموده است که: در آن دم، [[سفیانی]] بی‌درنگ از بیابان خشک و سوزان [[خروج]] کرده، وارد [[دمشق]] می‌شود.<ref> سیوطی، الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص۱۳۴ و بحارالانوار، ج ۵۲، ص۱۸۶.</ref> گویا [[سفیانی]] از منطقه‌ای خشک و بی‌آب در شرق [[فلسطین]]، یعنی غرب [[اردن]] و جنوب غربی [[دمشق]]، به پا می‌خیزد.<ref>کامل سليمان، يوم الخلاص، ج ۲، ص۱۰۸۳.</ref> زمان [[خروج]] وی را یکی از جمعه‌های [[ماه رجب]] نگاشته‌اند. او بر فراز [[منبر]] [[دمشق]] قرار می‌گیرد، [[مردم]] را به [[بیعت]] با خود فرا می‌خواند و [[فرمان]] [[جهاد]] می‌دهد. [[شورش]] وی پانزده ماه به درازا می‌انجامد. شش ماه می‌جنگد، بر منطقه‌ای گسترده از خاورمیانه شامل [[اردن]]، [[فلسطین]]، [[دمشق]] و... چیرگی می‌یابد و دقیقا نه ماه [[فرمان]] می‌راند. درباره مکان و زمان [[خروج سفیانی]]، روایت‌های متعددی [[نقل]] شده است.<ref> ر.ک: محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۲۹ و ۳۰۰؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص۲۴۸ و ۲۴۹ و علی حائری یزدی الزام الناصب، ج ۲، ص۹۸.</ref>

## '''ویژگی‌های ظاهری و رفتاری:''' درباره ویژگی‌های ظاهری و رفتاری این [[انسان]] پلید [[روایات]] بسیاری وجود دارد. دو نمونه از این [[روایات]] چنین است: [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: [[سفیانی]] سرخ رو و زاغ چشم است و موهای بور دارد. هرگز لحظه‌ای [[خدا]] را نپرستیده است؛ [[مکه]] و [[مدینه]] را نمی‌بیند و می‌گوید: پروردگارا من انتقامم را می‌گیرم، اگر چه با ورود به [[آتش]] باشد.<ref> محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۳۰۶.</ref>؛ [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل }} فرمودند: {{متن حدیث|أشَدُّ خَلقِ الله شرّاً و أكثرُ خَلقِ الله ظُلماً، شرسٌ، قاسِي القلبِ، يجمَعُ له و لِجَیشِه من كافَّة الأقطارِ الإسلامية، فَيهزَ مُهُم و يقتلهم و ينادی بشعار له في حروبه هو، یارب! ثاری ثمَّ النار}}؛<ref> شرورترین مردم و ستمگر‌ترینِ آفریده‌ها که بسیار زشت‌خو و سنگ‌دل می‌باشد، سفیانی است. مردم تمام سرزمین‌های جهان اسلام برای مقابله با وی و سپاهش گرد می‌آیند و او همه را نابود می‌سازد. شعار جنگ‌های او که در همه جا طنین می‌افکند، چنین است: خدایا ! نخست انتقام من، سپس آتش [دوزخ؛ محمد بن ابراهيم نعمانی، الغیبه، ص۱۶۴.</ref>

## '''مراحل [[خروج سفیانی]]:''' چنانکه گفته شد، [[سفیانی]] در [[سوریه]] به پا می‌خیزد. بر مناطقی چون [[دمشق]]، [[حمص]]، [[حلب]]، [[اردن]] و [[فلسطین]] چیرگی می‌یابد و [[یهودیان]] و [[تبهکاران]] از او [[پیروی]] می‌کنند. این تحولات در شش ماه تحقق می‌یابد. آن‌گاه ۱۴۲ هزار سرباز گرد می‌آورد و آن‌ها را برای [[فتح]] [[عراق]] و [[حجاز]] بدان مناطق گسیل می‌دارد. [[سپاه]] مدينه [[سفیانی]] ۱۲۰ هزار نیرو دارد که به دست‌گیری [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌اندیشند. این [[سپاه]] سه روز در [[مدینه]] به چپاول و جنایت دست می‌یازد و سپس به سوی [[مکه]] رهسپار می‌شود. وقتی به بیابانی به نام "[[بیدا]]" می‌رسد، [[زمین]] به امر [[خداوند]] همه آنان را می‌بلعد. تنها دو تن [[جان]] سالم به در می‌برند؛ یکی به سوی [[امام]] {{ع}} می‌رود تا [[بشارت]] [[نابودی دشمنان]] [[حق]] را به وی رساند و دیگری به سوی [[سفیانی]] می‌رود تا [[سرنوشت]] شوم [[سپاه]] را گزارش دهد. از سوی دیگر، [[سپاه]] عراقِ [[سفیانی]] در اطراف [[نجف]] (روحا) فرود می‌آید و ده‌ها هزار تن از آنان برای اشغال [[نجف]] و [[کوفه]] حرکت می‌کنند. آنها در مسیر این دو شهر، با [[سپاه]] [[بغداد]] می‌جنگند؛ سیلابی از [[خون]] به راه می‌افتد و زنان و دختران به [[اسارت]] برده می‌شوند. [[سپاه]] [[سفیانی]] سپس به سوی [[شام]] عقب نشینی می‌کند. در این موقعیت، گروهی به [[فرماندهی]] "[[سید هاشمی]]" و جمعی به [[رهبری]] قهرمان "[[یمنی]]"، [[سپاه سفیانی]] را تعقیب می‌کنند و در نبردی خونین نابودشان می‌سازند. وقتی [[حضرت مهدی]] {{ع}} به [[کوفه]] می‌رسد و [[عدالت]] را در [[حجاز]]، [[عراق]] و [[دمشق]] برپا می‌سازد، به سوی [[سفیانی]] حرکت می‌کند و در "[[رمله]]" (شمال شرقی [[قدس]]) با آن [[سپاه]] [[تبهکار]] روبه رو می‌شود. [[سفیانی]] با [[امام]] [[بیعت]] می‌کند، ولی چندی بعد به سبب [[نکوهش]] سران سپاهش [[بیعت]] می‌شکند و با [[امام]] می‌جنگد. [[سپاه سفیانی]]، پس از نبردی خونین نابود می‌شود و به [[اسارت]] در می‌آید. [[سفیانی]] پس از [[اسارت]] به [[امام]] {{ع}} می‌گوید: "پسر عمو، آزادم ساز تا در شمار یارانت باشم! [[حضرت]] {{ع}} به اصحابش می‌فرماید: درباره او و سخنانش چه می‌گویید؟ [[یاران]] پاسخ می‌دهند: چگونه با این همه [[تجاوز]] و [[ستم]]، [[انتظار]] [[بخشش]] دارد؟! به [[خدا]] [[سوگند]]، به کمتر از نابودی‌اش [[راضی]] نمی‌شویم. [[حضرت]] {{ع}} می‌فرماید: هر چه می خواهید انجام دهید. گروهی از [[اصحاب]] سر از پیکرش جدا می‌کنند و فتنه‌ای بزرگ را ریشه کن می‌سازند.<ref>ر.ک: سیدمحمدکاظم قزوینی، حضرت [[امام مهدی]] {{ع}}، از ولادت تا ظهور، ص۵۴۶و ۵۵۰ و کامل سليمان، يوم الخلاص، ص۱۱۳۵. </ref>

# '''[[ندای آسمانی]]:''' این نشانه چنان آشکار است که همه [[مردم]] [[جهان]] در می‌یابند. بر اساس [[روایات]] بسیار، خروش آسمانی به وسیله [[فرشته وحی]] انجام می‌شود و او [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت حجت]] {{ع}} را اعلام می‌دارد. این [[بانگ آسمانی]] بر جهانیان تأثیری شگرف می‌نهد. هنگام تحقق آن، خفتگان [[وحشت]] زده بیدار می‌شوند، نشستگان سراسیمه برمی‌خیزند، ایستادگان بی‌اختیار بر [[زمین]] می‌افتند و بانوان [[پاک]] دامن هراسناک از خانه‌ها بیرون می‌دوند. این ندا را همگان می‌شنوند و معنایش را در می‌یابند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|" يَسْمَعُهُ كُلُّ قَوْمٍ بِأَلْسِنَتِهِمْ "}}<ref>هر جامعه‌ای آن را به زبان خویش می‌شنود؛ شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۲۶.</ref>. [[در آستانه ظهور]]، [[ندای آسمانی]] متعدد و از نظر محتوا و زمانِ وقوع گوناگونند. نخستین ندا در [[ماه رجب]] طنین می‌افکند. [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: در [[ماه رجب]] سه ندا طنین می‌افکند؛ یکی می‌گوید [[آگاه]] باشید، [[لعنت خدا]] بر [[ستمکاران]] فرو می‌بارد. دومی می‌گوید: هان ای [[مؤمنان]]! آن حادثه نزدیک شد. مضمون سومی چنین است: [[خداوند]] آن گرامی را [[فرمان]] [[ظهور]] داده است؛ سخنان را بشنوید و فرمانش را گردن نهید.<ref>[[شیخ طوسی]]، الغیبه، ص۲۶۸.</ref>. ندای دوم، در [[ماه رمضان]] شنیده می‌شود. این ندا از نداهای دیگر مهم‌تر است و از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] به شمار می‌آید. [[امام صادق]]{{ع }}فرمود: آن خروش آسمانی که در [[ماه رمضان]] [[پیش از ظهور]] طنین می‌افکند، در [[شب جمعه]] و [[شب بیست و سوم]] ماه خواهد بود.<ref> [[شیخ صدوق]] ، کمال الدین و تمام النعمه، ص۶۵۰.</ref>. درباره محتوای این [[بانگ آسمانی]]، [[روایات]] گوناگون است؛ [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: ندا کننده‌ای در آغاز روز از [[آسمان]] ندا در می‌دهد و هر [[جامعه]] و ملتی به زبان و [[فرهنگ]] خویش آن را در می‌یابد: جهانیان! [[آگاه]] باشید که [[حق]] با [[علی]] و در [[شیعیان]] از واقعی اوست. در عصر همان روز، [[ابلیس]] چنین ندا در می‌دهد: [[مردم]]! [[آگاه]] باشید که [[حق]] در راه و رسم [[سفیانی]] و [[پیروان]] اوست<ref>شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۶۶ و [[شیخ صدوق]] ، کمال الدین و تمام النعمه، ص۶۵۲ .</ref>. بر اساس روایتی دیگر از [[امام باقر]] {{ع}}، [[ابلیس]] عبارت:{{متن حدیث|"أَلَا إِنَّ فُلَاناً قُتِلَ مَظْلُوماً "}} را بر زبان می راند.<ref> محمد بن ابراهيم نعمانی، الغیبه، ص۲۵۴.</ref>. ندای سوم، در [[محرم]] و مقارن با [[ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} به گوش می‌رسد. محتوای این بانگ به طور دقیق مشخص نیست؛ چنان که محتوای بانگ‌های پیشین کاملا روشن نمی‌نماید و اختلاف‌هایی در آنها وجود دارد. البته می‌توان گفت همه مضامین یاد شده، در [[روایات]] گوناگون بیان می‌شود و [[ائمه]] {{عم}} ما در هر [[روایت]] به بخشی از آن اشاره کرده‌اند.

# '''فرو رفتن [[سپاه سفیانی]] در "[[بیداء]]":''' این علامت نیز از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] شمرده شده است. خلاصه ماجرای این پدیده، براساس [[روایات]] [[اهل بیت]] {{عم}}، چنین است: بخشی از سیاه [[سفیانی]] به [[دستور]] وی به سوی [[مدینه]] حرکت می کنند تا [[حضرت مهدی]] {{ع}} را به [[قتل]] برسانند. این گروه به [[مدینه]] می‌رسد و تا سه روز در آن شهر به جنایت می‌پردازد. افزون بر این، سفیانیان در مسیر خویش آبادی‌ها را ویران می‌کنند بر [[مردم]] [[ستم]] و جنایت روا می‌دارند. این [[سپاه]] بعد از فجایع [[مدینه]]، برای دست‌یابی به [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} به سمت [[مکه]] رهسپار می‌شود. در مسیر [[مکه]] در منطقه‌ای به نام "[[بیداء]]" [[عذاب الهی]] بر آنان فرود می‌آید و در [[دل]] [[زمین]] فرو می‌روند. در این واقعه، تنها دوتن [[نجات]] می‌یابند؛ یکی، [[بشارت]] این نابودی را به [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} می‌رساند و دیگری خبر تلخ [[شکست]] را به [[سفیانی]].<ref> بحارالانوار، ج ۵۳، صاو على حائری یزدی، الزام الناصب، ج ۲، ص۲۵۹.</ref>

# '''[[قتل نفس زکیه]]:''' [[شهادت]] [[نفس زکیه]] از [[علائم]] قطعی [[ظهور]] شمرده شده است. "[[نفس زکیه]]" [[جوانی]] است که در [[مسجدالحرام]] و میان حجرالاسود و [[مقام ابراهیم]] کشته می‌شود. درباره نَسَب این شخصیت ارزشمند، [[اتفاق نظر]] وجود ندارد؛ جمعی او را "[[حسنی]]" و برخی "[[حسینی]]" می‌خوانند. البته این [[اختلاف]] به این [[حقیقت]] که او از [[فرزندان]] [[پیامبر]] {{صل}} است، آسیب نمی‌رساند.<ref> ر.ک: سید محمدکاظم قزوینی، حضرت [[امام مهدی]] {{ع}} از ولادت تا ظهور، ص۵۵۸.</ref>. [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} [[پس از ظهور]]، این [[جوان]] را به [[مکه]] می‌فرستد تا [[پیام]] شفاهی [[حضرت]] را به میان برساند. این [[پیام]] به [[عدالت]]، مهر، [[محبت]] و [[کرامت انسانی]] اشاره دارد و مکیان را به برپاداشتن آنها فرا می‌خواند. [[تبهکاران]] [[مکه]] این [[جوان]] وارسته را در آن مکان [[مقدس]] می‌کشند. [[شهادت]] این [[سید]] پاک‌دل دقیقا پانزده روز پیش از [[قیام]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} اتفاق می‌افتد.<ref> بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۰۷.</ref>. در پاره‌ای از [[روایات]]، "[[نفس زکیه]]" برای کسی به کار رفته است که همراه هفتادتن از [[یاران]] [[پاک]] نهادش در اطراف [[کوفه]] به دست [[سپاه]] متجاوز [[سفیانی]] به [[شهادت]] می رسد.البته [[نفس]] زکیه‌ای که از عالم قطعی [[ظهور]] است و پانزده روز پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}} به [[شهادت]] می‌رساند، همان است که در [[مسجد الحرام]] کشته می‌شود»<ref>[[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی]]، [[ظهور (مقاله)|ظهور]]، ص ۲۵۲-۲۶۲.</ref>.

# '''[[خروج سفیانی]]''': [[سفیانی]] نام مردی جنایت‌کار است که از [[شام]] [[قیام]] می‌کند و لشکرهایی برای کشتن [[شیعیان]] به [[مدینه]] و [[کوفه]] می‌فرستد و خودش هم به سمت [[بیت المقدس]] حرکت می‌کند؛ [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: اگر [[سفیانی]] را ببینی، پلیدترین [[مردم]] را دیده‌ای<ref>همان، ج ۲، ص۵۵۷</ref>.

# '''[[خسف بیداء]]''': [[خسف]] یعنی فرو رفتن در [[زمین]] و [[بیداء]] نام بیابانی میان [[مکه]] و [[مدینه]] و به معنای نابودی است. وقتی [[لشکر سفیانی]] پس از [[فتح]] [[مدینه]] از آنجا خارج می‌شوند و به سوی [[مکه]] حرکت می‌کنند، همه در بیابان [[بیداء]] به [[زمین]] فرو رفته، به‌طور [[معجزه]]‌آسا [[دفن]] می‌شوند؛

# '''[[ندای آسمانی]]''': منظور صدایی است که در شب و روز بیست و سوم [[ماه مبارک رمضان]] از [[آسمان]] شنیده می‌شود و همه [[دنیا]] و هرکس به زبان خود آن را می‌شنود. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: ندا دهنده‌ای از [[آسمان]] به‌نام [[قائم]] {{ع}} و نام پدرش آواز می‌دهد<ref>همان، ص۱۸۷</ref> و از [[روایات]] چنین برمی‌آید که چندین ندا به گوش می‌رسد.

# '''[[قتل نفس زکیه]]''': [[نفس زکیه]] یعنی [[انسان]] [[پاک]] و بی‌گناه؛ یکی از [[نشانه‌های حتمی]]، کشته شدن فردی بی‌گناه از [[سادات]] در [[مسجد الحرام]] بین [[رکن و مقام]] است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: بین [[قیام]] [[قائم آل محمد]] {{ع}} و [[کشته شدن نفس زکیه]]، تنها پانزده شب فاصله دارد<ref>[[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۲، ص۵۵۴</ref>.

# '''[[قیام یمانی]]''': [[یمانی]] سرداری نیک‌نهاد و [[درست‌کار]] و طرف‌دار [[امام مهدی]] است و از صنعای سرزمین [[یمن]] کمی پیش از [[ظهور]] [[قیام]] می‌کند. او با [[تباهی‌ها]] می‌ستیزد. [[امام باقر]] {{ع}} فرموده: در میان بیرق‌هایی که پیش از [[قیام مهدی]] {{ع}} بلند می‌شود، پرچمی هدایت‌کننده‌تر از [[پرچم یمانی]] وجود ندارد که آن [[پرچم هدایت]] است، چون شما را به سوی صاحب‌تان [[دعوت]] می‌کند<ref>[[نعمانی]]، [[کتاب الغیبة (کتاب)|الغیبة]]، ص۲۶۴</ref>. [[یمانی]]، هم‌زمان با [[سفیانی]] [[قیام]] می‌کند<ref>در کتب روایی ما، این پنج مورد در حدیثی از [[امام صادق]] {{ع}} یک‌جا و از علامات حتمی ذکر شده است. [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، باب علامات ظهور، حدیث ۷</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص۳۸۴.</ref>.

«مهم‌ترین بخش [[علائم ظهور]]، نشانه‌هایی است که به عنوان [[علائم حتمی]] در [[روایات]] متعدد آمده‌اند و [[علما]] و [[اهل حدیث]] بیش از سایر [[علائم]] به آن‌ها توجه کرده و آن‌ها را پذیرفته‌اند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[قیام قائم]] ما پنج نشانه دارد؛ [[خروج سفیانی]]، [[یمانی]]، [[ندای آسمانی]]، [[قتل نفس زکیه]] و [[خسف بیداء]].

* در این بخش لازم است با توجه به [[روایات]]، این [[نشانه‌ها]] را بیشتر و بهتر بشناسیم.

# '''[[خروج سفیانی]]:''' [[خروج سفیانی]] یکی از [[علائم حتمی]] است که در [[روایات]] فراوان آمده و این گونه توصیف شده است: [[سفیانی]]، مردی از [[نسل]] [[ابو سفیان]] است که اندکی [[پیش از ظهور]] [[قیام]] می‌کند. او از عناصر فاسدی است که با تظاهر به [[دینداری]]، گروه بسیاری را [[فریب]] می‌دهد و در بخشی از [[کشورهای اسلامی]] [[کشتار]] فراوان می‌کند و با [[مخالفان]] خود به شکل فجیعی برخورد می‌کند. [[امام صادق]] {{ع}} درباره او فرمود: "اگر [[سفیانی]] را ببینی، پلیدترین [[مردم]] را مشاهده کرده‌ای.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۷، ح ۱۰، ص۵۵۷.</ref> شروع [[قیام]] [[سفیانی]] در [[ماه رجب]] است و پس از [[تصرف]] [[شام]] و مناطق اطراف آن به [[عراق]] حمله کرده، در آنجا به [[کشتار]] گسترده‌ای دست می‌زند. بر اساس بعضی از [[روایات]]، مدت [[حکومت]] او نُه ماه است و از ابتدای [[خروج]] تا کشته شدن او، پانزده ماه طول می‌کشد.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۸، ح ۱، ص۳۱۰.</ref>

# '''[[خسف بیداء]]:''' "[[خسف]]" به معنای فرو رفتن و "[[بیداء]]" نام منطقه‌ای میان [[مکه]] و [[مدینه]] است. مقصود از "[[خسف بیداء]]" این است که [[سفیانی]]، لشکری را برای مقابله با [[امام مهدی]] {{ع}} به سمت [[مکه]] گسیل می‌دارد. هنگامی که [[لشکر]] او به منطقه [[بیداء]] می‌رسد، به صورتی [[معجزه‌آسا]] در [[زمین]] فرو می‌رود. این رویداد به عنوان یکی از [[علائم ظهور]] در [[روایات]] [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] آمده است و در [[روایات]] [[شیعی]] از [[نشانه‌های حتمی]] است. [[امام باقر]] {{ع}} در این باره فرمود: "به [[فرمانده]] [[سپاه]] [[سفیانی]] خبر می‌رسد که [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} به سوی [[مکه]] رفته است، پس لشکری را در پی او روانه می‌کند؛ ولی او را نمی‌یابد... چون [[لشکر]] [[سفیانی]] به سرزمین [[بیداء]] رسید، ندا دهنده‌ای از [[آسمان]] آواز می‌دهد: "ای [[سرزمین بیداء]]! آنان را نابود کن"؛ پس آن سرزمین، [[لشکر]] را در خود فرو می‌برد.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۴، ح ۶۷، ص۲۸۹.</ref>

# '''[[خروج یمانی]]:''' [[قیام]] سرداری از سرزمین [[یمن]] یکی دیگر از [[علائم حتمی]] است که اندکی [[پیش از ظهور]]، رخ خواهد داد. وی که مردی [[صالح]] و [[مؤمن]] است بر ضد [[بدی‌ها]] و [[انحرافات]] [[قیام]] می‌کند و با تمام توان با [[بدی‌ها]] و [[تباهی‌ها]] [[مبارزه]] می‌کند. البتّه جزئیات حرکت و اقدامات او برای ما چندان روشن نیست. [[امام باقر]] {{ع}} در این باره فرمود: "... در میان بیرق‌ها‌یی که قبل از [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} بلند می‌شود پرچمی [[هدایت]] کننده‌تر از پرجم‌ [[یمانی]] وجود ندارد که آن [[پرچم هدایت]] است؛ چون به سوی [[صاحب]] شما [[امام مهدی]] {{ع}}] [[دعوت]] می‌کند.<ref>غیبت نعمانی، ح ۱۳، ص۲۶۴.</ref>

# '''[[صیحه آسمانی]]:''' یکی دیگر از [[علائم حتمی]] که [[پیش از ظهور]] اتفاق می‌افتد، صحیه (ندای) آسمانی است. این [[ندای آسمانی]] که بر اساس بعضی از [[روایات]]، ندای [[جبرئیل]] {{ع}} است در [[ماه رمضان]] شنیده می‌شود.<ref>غیبت نعمانی، ح ۱۳، ص۲۶۲.</ref> از آنجا که [[قیام]] [[مصلح کل]]، انقلابی جهانی است و همگان [[منتظر]] وقوع آن هستند، یکی از راه‌های [[آگاهی]] [[مردم]] [[جهان]] از این رویداد، همین [[ندای آسمانی]] خواهد بود. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "[[قیام قائم]] {{ع}} تحقق نمی‌یابد، مگر اینکه ندا دهنده‌ای از [[آسمان]] ندایی دهد که اهل [[مشرق]] و [[مغرب]]، آن را بشنوند.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۸، ح ۱۴، ص۲۶۵.</ref> این [[صیحه]] همچنان که مایه [[شادمانی]] [[مؤمنان]] است، هشداری برای بدکاران است تا از کردار زشت خود دست کشیده، به حلقه [[یاوران]] [[مصلح جهانی]] بپیوندند. محتوای این [[پیام آسمانی]]، [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[پیروی]] از آن [[حضرت]] است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "ندا داده می‌شود به اسم او و اسم پدرش که: [[آگاه]] باشید به [[راستی]] که فلان پسرِ فلان<ref>در روایات، معمولاً از امام مهدی به صراحت نام نبرده‌اند که یکی از علت‌های آن، حفظ جان امام است.</ref> [[حجت بن الحسن]] العسکری [[قائم آل محمد]] {{صل}} است. پس سخن او را بشنوید و از او [[اطاعت]] کنید. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: در آن هنگام هیچ [[صاحب]] روحی از آفریده‌های [[خدا]] باقی نمی‌ماند، مگر اینکه این ندا را خواهد شنید... و این، ندای [[جبرئیل]] است.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۶، ح ۶، ص۳۰۱.</ref> طبق بعضی از [[روایات]] پس از شنیده شده [[ندای آسمانی]]، از [[زمین]] نیز صدایی بلند می‌شود. این ندا از [[شیطان]] است که [[مردم]] را به [[گمراهی]] فرا می‌خواند و می‌کوشد تا [[مردم]] را از [[پیروی]] [[ندای آسمانی]] و [[بیعت با امام]] زمان باز دارد. بنابراین [[جبرئیل]]، [[مردم]] را به [[امام حق]] فرا می‌خواند و [[شیطان]] به سوی [[باطل]] و [[گمراهی]]. بدیهی است که آن‌ها که در [[زمان غیبت]]، به [[امام غایب]] [[معتقد]] بوده و به دنبال [[رضایت]] اویند در آن روز نیز به ندای [[حق]] لبیک گفته و بدون هیچ تردیدی از [[امام]] خود [[پیروی]] خواهند کرد.

# '''[[قتل نفس زکیه]]:''' "[[نفس زکیه]]" به معنای [[انسان]] [[پاک]] بی‌گناهی است که قتلی انجام نداده است. یکی از [[علائم حتمی]] که بیشتر در [[روایات شیعه]] بیان شده، این است که [[جوانی]] بی‌گناه در [[مسجد الحرام]] بین [[رکن و مقام]] کشته می‌شود. این رویداد به وسیله [[اهل مکه]] و در آستانه [[قیام مهدی]] خواهد بود. [[امام باقر]] {{ع}} در [[حدیثی]] طولانی [[نقل]] فرموده‌اند: "[[قائم]] {{ع}} به [[اصحاب]] خود می‌فرماید: "ای [[قوم]]! [[اهل مکه]] مرا نمی‌خواهند؛ ولی من کسی را به سوی آن‌ها می‌فرستم تا [[حجت]] را بر ایشان تمام کنم... پس مردی از [[اصحاب]] خود را می‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی [[اهل مکه]] برو و بگو: ای [[اهل مکه]]! من فرستاده [[مهدی]] هستم. او خطاب به شما می‌گوید: ما [[اهل بیت]] [[رحمت]] و معدن [[رسالت]] و [[خلافت]] هستیم و ما [[فرزندان]] [[محمد]] {{صل}} و سلاله پیامبرانیم و به [[راستی]] که مورد [[ظلم و ستم]] قرار گرفتیم و از زمانی که [[پیامبر]] از [[دنیا]] رفت، تا امروز، [[حق]] ما گرفته نشده است. پس اکنون ما شما را به [[یاری]] می‌خوانیم؛ ما را [[یاری]] کنید. چون آن [[جوان]] این سخن را بگوید [[مردم]]، او را بین [[رکن و مقام]] می‌کشند. او [[نفس]] زکیّه است.<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۰۷،  ص۸۱.</ref>. برابر بعضی از [[روایات]] بین کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[قیام قائم آل محمد]] {{صل}} تنها پانزده شب فاصله خواهد بود.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۷، ح ۲، ص۵۵۴.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص۱۷۳-۱۷۷.</ref>.