بحث:عون بن عبدالله بن جعفر در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از [[ابوکنود عبد الرحمان بن عبید]] نقل شده است که: هنگامی که [[عبداللّه بن جعفر]] از کشته شدن دو پسرش همراه [[حسین]] خبر یافت و [[مردم]] برای [[تسلیت]] به حضورش می‌آمدند. یکی از بستگانش که [[فکر]] نمی‌کنم کسی جز ا[[بو لسلاس]] باشد- گفت: مصیبتی که دیده‌ایم، از جانب حسین به ما رسیده است! عبداللّه بن جعفر، او را با کفشش زد و سپس گفت: ای پسر زنِ بدبو! آیا به حسین، چنین می‌گویی؟ به [[خدا]] [[سوگند]]، اگر در کنارش حاضر می‌بودم، [[دوست]] می‌داشتم که از او جدا نشوم تا همراهش کشته شوم! به خدا سوگند، آنچه دلم را به از [[فدا]] شدن دو پسرم [[راضی]] و [[مصیبت]] آن دو را بر من، سبُک می‌کند، این است که در راه از خود گذشتگی برای [[برادر]] و پسرعمویم [[حسین]]{{ع}} و [[پایداری]] در کنار او، کشته شده‌اند! سپس به همنشینانش رو کرد و گفت: [[خدا]] را بر [[شهادت حسین]]{{ع}} می‌ستایم که اگر نتوانستم با دستانم حسین{{ع}} را [[یاری]] کنم، دو پسرم، او را یاری دادند<ref>{{متن حدیث|لَمّا بَلَغَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ{{ع}} مَقْتَلُ ابْنَيهِ مَعَ الحُسَيْنِ{{ع}}، دَخَلَ عَلَيْهِ بَعْضُ مَوَالِيهِ وَالنّاسُ يُعِزُّونَهُ - قالَ: وَلَا أَظُنُّ مَوْلَاهُ ذَلِكَ إلَّا أَبُو السَّلَاسِلِ فَقَالَ: هَذَا مَا لَقِينَا وَ دَخَلَ عَلَيْنَا مِنَ الحُسَيْنِ{{ع}}، قَالَ: فَخَذَفَهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ بِنَعْلِهِ ثُمَّ قَالَ يَا ابْنَ اللَّخْنَاءِ أَ لِلْحُسَيْنِ تَقُولُ هَذَا وَ اللَّهِ لَوْ شَهِدْتُهُ‏ لَأَحْبَبْتُ‏ أَلَّا أُفَارِقَهُ‏ حَتَّى أُقْتَلَ مَعَهُ وَ اللَّهِ إِنَّهُ لَمِمَّا يُسَخِّي بِنَفْسِي عَنْهُمَا وَ يُهَوِّنُ عَنِ الْمُصَابِ بِهِمَا أَنَّهُمَا أُصِيبَا مَعَ أَخِي وَ ابْنِ عَمِّي مُوَاسِيَيْنِ لَهُ صَابِرَيْنِ مَعَهُ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى جُلَسَائِهِ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَزَّ عَلَيَّ مَصْرَعُ الْحُسَيْنِ إِنْ لَا أَكُنْ آسَيْتُ حُسَيْناً بِيَدِي فَقَدْ آسَاهُ وَلَدَيَّ}}(تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۶۶؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۷۹).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۵۹۴.</ref>