ایمان در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

ایمان در لغت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۸

۳٬۷۵۵ بایت اضافه‌شده ، ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۳

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۲۶۲

ویرایش

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 امّا اگر متعدی به ذات خود باشد به معنای [[اطمینان]] پیدا کردن است که در برابر ترسیدن و هراسان کردن است و در این صورت با ثلاثی مجرد هم معناست<ref>لسان العرب، ج۱، ص ۱۶۳.</ref>.<ref>[[علی رضا عصیانی|عصیانی، علی رضا]]، [[ایمان - عصیانی (مقاله)|مقاله «ایمان»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]؛ [[ابوالفضل روحی| روحی، ابوالفضل]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]] ج۵، ص۱۸۹؛ [[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[ایمان - عالمی (مقاله)|مقاله «ایمان»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۵۶۹-۵۸۵.</ref>
+واژه [[ایمان]]، مصدر باب إفعال<ref>این کلمه از باب آمَن، یؤمِنُ، ایماناً است. (ازهری، تهذیب اللغة، ج۱۵، ص۳۶۸).</ref> از ماده «[[أمن]]»<ref>اصل واژه أمن را ضد ترس و خوف (ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۲۱؛ ابن اثیر، النهایة، ج۱، ص۶۹؛ فیروزآبادی، القاموس المحیط، ج۴، ص۱۷۸) و به معنای اطمینان و آرامش خاطر و از بین رفتن بیم و هراس معنا کرده‌اند. (راغب اصفهانی، مفردات ألفاظ القرآن، ص۹۰).</ref> و در لغت به معنای [[تصدیق]] و [[اذعان]] آمده است<ref>خلیل بن احمد، کتاب العین، ج۸، ص۳۸۸؛ ازهری، تهذیب اللغة، ج۱۵، ص۳۶۸؛ صاحب بن عباد، المحیط فی اللغة، ج۱۰، ص۴۱۴؛ ابن اثیر، النهایة، ج۱، ص۶۹؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۲۱؛ فیروزآبادی، القاموس المحیط، ج۴، ص۱۷۸؛ طریحی، مجمع البحرین، ج۶، ص۲۰۴. راغب اصفهانی دو معنا برای واژه ایمان ذکر کرده است: گاهی اسم دین و شریعتی است که پیامبر{{صل}} آورده است و گاهی هم بر روش مدح و ستایش به کار می‌رود که مراد پذیرفتن و اذعان نفس به حق به همراه تصدیق آن است. ایمان در معنای دوم با جمع شدن سه حالت حاصل می‌شود: «شناسائی یا تحقیق با اندیشه و دل؛ اقرار به زبان؛ عمل کردن با اعضا و جوارح». (راغب اصفهانی، مفردات ألفاظ القرآن، ص۹۱) به نظر معنای دوم همان تصدیقی است که سایر لغویون ذکر کرده‌اند؛ البته با توضیح و تفسیر. شاهد آن است که ایشان در جای دیگری ایمان را به معنای تصدیق توأم با امنیت معنا کرده است. (راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۹۱).</ref>. اتفاق لغویین بر این معنا نیز نقل شده است<ref>ازهری، تهذیب اللغة، ج۱۵، ص۳۶۸؛ طریحی، مجمع البحرین، ج۶، ص۲۰۴.</ref>. اغلب [[علما]] و [[متکلمان]] نیز معنای لغوی ایمان را تصدیق دانسته‌اند<ref>ر.ک: طوسی، الاقتصاد فیما یتعلق بالاعتقاد، ص۲۲۸؛ علامه حلی، أنوار الملکوت، ص۱۷۹ و ۱۸۰؛ لاهیجی، سرمایه ایمان، ص۱۶۴؛ فاضل مقداد، الأنوار الجلالیة، ص۱۸۸؛ سبحانی، الإلهیات، ج۴، ص۳۱۳؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ج۵، ص۱۷۵؛ جرجانی، شرح المواقف، ج۸، ص۳۲۲؛ جرجانی، التعریفات، ص۱۸، آمدی، غایة المرام، ص۲۶۸.</ref>. بنابراین [[مؤمن]] در امثال [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَمَا أَنْتَ بِمُؤْمِنٍ لَنَا}}<ref>«ما را باور نمی‌کردی» سوره یوسف، آیه ۱۷.</ref> به معنای «مصدّق» است<ref>لاهیجی، سرمایه ایمان، ص۱۶۴؛ فاضل مقداد، الأنوار الجلالیة، ص۱۸۸.</ref>.<ref>[[رضا باذلی|باذلی، رضا]]، [[ضرورت ایمان به ائمه (مقاله)|مقاله «ضرورت ایمان به ائمه»]]، [[موسوعه رد شبهات ج۱۶ (کتاب)|موسوعه رد شبهات ج۱۶]] ص ۵۱.</ref>
 == منابع ==